Για ακόμη μία φορά, όπως συμβαίνει κατά κόρον τα τελευταία χρόνια (μη εξαιρουμένης και της μιας εκ των δύο σεζόν στις μικρότερες κατηγορίες –εκείνης της Γ’ Εθνικής), η ΑΕΚ διανύει περίοδο κρίσης, πολύ νωρίς, στο ξεκίνημα μιας ποδοσφαιρικής περιόδου. Με μόλις τέσσερα ματς πρωταθλήματος να έχει δώσει και κουβαλώντας τον ευρωπαϊκό αποκλεισμό της, η Ενωση αντιμετωπίζει θέμα προπονητή, έχει αποδυτήρια τα οποία μυρίζουν μπαρούτι αλλά και μια σειρά άτυχων στιγμών από τραυματισμούς παικτών οι οποίοι είναι απαραίτητοι, αν όχι και αναντικατάστατοι, στο παιχνίδι της. Εχει δε μπροστά της ένα πολύ δύσκολο αγωνιστικό πρόγραμμα στο οποίο καλείται να μην έχει άλλες απώλειες βαθμών, εφόσον θέλει να αποδειχθεί συνεπής απέναντι στην υπόσχεσή της ότι θα κάνει πρωταθλητισμό.
Ηταν ένα καλοκαίρι πολύ περίεργο και αντιφατικό. Οι άνθρωποι που στο ξεκίνημά του «έτρεξαν» τα μεταγραφικά ζητήματα της ΑΕΚ με επικεφαλής τον κ. Ντούσαν Μπάγεβιτς, σπατάλησαν περίπου δύο μήνες προκειμένου να βρουν τον ξένο προπονητή γύρω από τον οποίο θα «χτιζόταν» μια νέα προσπάθεια, με ορίζοντα 2-3 ετών. Αναζητούσαν εν ολίγοις έναν άνθρωπο εμπιστοσύνης για να «δουλέψει» ένα πλάνο δημιουργίας, ο οποίος παράλληλα θα τους διαβεβαίωνε ότι η ομάδα θα έκανε πρωταθλητισμό.
Αυτά τα δύο όμως δεν «παντρεύτηκαν» ποτέ. Οι άνθρωποι με τους οποίους η ΑΕΚ συνομίλησε, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, είτε δεν πείστηκαν από το πρότζεκτ που τους παρουσιάστηκε είτε δεν ικανοποιήθηκαν οικονομικά, ή τίποτα από τα δύο. Και κάπως έτσι, με τον χρόνο να πιέζει και το πρώτο ευρωπαϊκό παιχνίδι μετά από απουσία περίπου πέντε ετών από τις διοργανώσεις της UEFA να πλησιάζει, οι Κιτρινόμαυροι έψαξαν το εύκολο. Εναν τεχνικό που δεν είχε ιδιαίτερες απαιτήσεις, ο οποίος δεν θα «σκάλιζε» κανένα πρότζεκτ, που θα δεν αξίωνε υπέρογκες απαιτήσεις και θα γνώριζε τι εστί ΑΕΚ. Ο κ. Τιμούρ Κετσπάγια πληρούσε όλες τις προαναφερθείσες προϋποθέσεις.
Τα αποδυτήρια


Στην πορεία άρχισαν να εμφανίζονται τα προβλήματα. Στην ΑΕΚ προφανώς, πάνω στην τούρλα του Σαββάτου και στην πρεμούρα να βρεθεί γρήγορα προπονητής, δεν είχαν μελετήσει σωστά τι ακριβώς εστί Κετσπάγια. Δεν ανέτρεξαν καν στο πρόσφατο παρελθόν, όταν ως προπονητής του Ολυμπιακού (σεζόν 2009-10) απολύθηκε στο ξεκίνημα τη σεζόν μετά από δύο διαδοχικές ευρωπαϊκές προκρίσεις και ενώ ήταν αήττητος στις εγχώριες διοργανώσεις, προκειμένου να αναζητήσουν το γιατί. Αρκέστηκαν στο ότι είχε κάνει επιτυχώς πρωταθλητισμό στην Κύπρο ως τεχνικός της Ανόρθωσης καθώς επίσης και στο δέσιμο που υπήρχε με μερίδα των οπαδών της ΑΕΚ, εκείνη που τον θυμάται να πετυχαίνει σπουδαία γκολ ως παίκτης της Ενωσης στα μέσα της δεκαετίας του ’90.
Δεν ψάχτηκαν καν για τους λόγους που απομακρύνθηκε από τον πάγκο του ΑΠΟΕΛ πριν αναλάβει την Ενωση, με τα ρεπορτάζ να μιλούν για αναβρασμό στα αποδυτήρια της κυπριακής ομάδας λόγω της συμπεριφοράς του κ. Κετσπάγια αλλά και στις τάξεις των οπαδών για το θέαμα που αυτή παρουσίαζε, ασχέτως αν παρέμενε πάντοτε κοντά στην κορυφή της βαθμολογίας ή ακόμα και πατούσε σε αυτήν. Ανάλογη κατάσταση επικρατεί τώρα και στην ΑΕΚ, με τη σημαντική διαφορά ότι η ομάδα που ως σήμερα έχει παρουσιάσει ο Γεωργιανός έχει ήδη χάσει έδαφος και δεν παρουσιάζει τίποτε το οποίο θα μπορούσε να υπολογιστεί στα υπέρ του ως στοιχείο ενθαρρυντικό.
Εκ του αντιθέτου, η ομάδα παρουσιάζεται χωρίς συγκεκριμένο τακτικό πλάνο, ούσα ευάλωτη ανασταλτικά αν και διαθέτει ποδοσφαιριστές με ιδιαίτερη ποιότητα σε αυτούς τους χώρους και ασύνδετη μεσοεπιθετικά παρότι προστέθηκαν παίκτες με εξαιρετικές δεξιότητες, ξεχωριστές τεχνικές αρετές και ικανότητα στο σκοράρισμα. Επιπροσθέτως, ο κ. Κετσπάγια έχει χάσει την πίστη των ποδοσφαιριστών στις προπονητικές ικανότητές του, συμπέρασμα το οποίο δεν εξάγεται από τα παράπονα όσων δεν αγωνίζονται αλλά κυρίως από την έλλειψη σαφών οδηγιών σε όσους παίζουν.
Οι τραυματισμοί


Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η ΑΕΚ επλήγη πολύ νωρίς με διαδοχικούς τραυματισμούς που της στέρησαν τη δυνατότητα να παρουσιαστεί πλήρης στα δύο ματς (με τον Ηρακλή στο ΟΑΚΑ και τον Ολυμπιακό στο «Γ. Καραϊσκάκης») που είχε βαθμολογικές απώλειες. Ο Πέτρος Μάνταλος έσπασε τη μύτη του, ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος έπαθε θλάση, ο Αντρές Σιμόες χτύπησε στον αχίλλειο τένοντα, ο Ούγκο Αλμέιδα χτύπησε στη μέση, ενώ τη μεγαλύτερη ως τώρα ζημιά υπέστη ο άγγλος στόπερ Τζολέον Λέσκοτ, ο οποίος τραυματίστηκε στο γόνατο, θα υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση στον χόνδρο και δεν αποκλείεται να μείνει εκτός δράσης τους επόμενους τρεις μήνες!


Το ρόστερ
Χωρίς ποιοτικές εναλλακτικές λύσεις
Οι απουσίες έγιναν ακόμη πιο εμφανείς και χτυπητές διότι κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού που μας πέρασε η διοίκηση εκτός από το θέμα του προπονητή, πελαγοδρόμησε και σε αυτό της επαρκούς ενίσχυσης του ρόστερ ώστε να υπάρχουν πληρότητα και εναλλακτικές λύσεις με ποιότητα. Πίσω από τον Αλμέιδα και από τη στιγμή που για δικούς του λόγους ο προπονητής δεν υπολογίζει ιδιαίτερα τον Χρήστο Αραβίδη, υπάρχει το χάος. Επίσης δεν πρέπει να υφίσταται άλλη ομάδα επιπέδου πρώτης κατηγορίας οπουδήποτε στην Ευρώπη που να έχει μόλις δύο καθαρόαιμους κεντρικούς χαφ και ούτε μία κανονική αλλαγή πίσω από αυτούς, βαφτίζοντας ως τέτοιους παίκτες που η φυσική θέση τους είναι στόπερ (Λαμπρόπουλος). Υποτίθεται ότι θα έπαιρνε ευκαιρίες ο νεαρός Γαλανόπουλος από τη β’ ομάδα, ωστόσο ούτε αυτό προκύπτει από τα ως σήμερα πεπραγμένα.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ