Μπροστά από την κουρτίνα η ΑΕΚ μεγαλώνει, επιστρέφει, γιγαντώνεται. Είναι μια αλήθεια, όμως όχι ολόκληρη. Διότι πίσω από αυτήν η λέξη «Ενωση» έχει πάψει να τη χαρακτηρίζει. Αν την τραβήξει κανείς, θα διαπιστώσει ένα χάος. Τα τμήματα του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ, των δύο κατ’ εξοχήν δημοφιλέστερων αθλημάτων στην Ελλάδα, ζουν ημέρες κιτρινόμαυρης άνοιξης και βρίσκονται στη βιτρίνα. Την ίδια ώρα καθετί ερασιτεχνικό αποσυντίθεται, διαλύεται, καταστρέφεται. Η ΑΕΚ περνά στην εποχή του χρήματος και αδιαφορεί για εκείνη του αγνού αθλητισμού. Αυτή είναι μια πραγματικότητα που δεν θα της συγχωρήσει η ίδια η Ιστορία.
Οταν το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ της ΑΕΚ βίωναν μαύρες ημέρες, απαξιωμένα από ιδιοκτήτες που πέρασαν και είτε λεηλάτησαν είτε σήκωσαν τα χέρια ψηλά όταν θεώρησαν ότι δεν υπήρχε πλέον λόγος επένδυσης, ήταν τα ερασιτεχνικά τμήματά της εκείνα που κρατούσαν τη σημαία ψηλά και τον φίλαθλο κόσμο της ομάδας ενεργό και ζεστό. Για τους φίλους της ομάδας, το γυναικείο βόλεϊ και το χάντμπολ έπαψαν να λειτουργούν ως ένα γηπεδικό αποκούμπι και μεταλλάχθηκαν σε εβδομαδιαία ευχαρίστηση, σε συνήθεια που έγινε λατρεία! Και να σου οι τίτλοι, τα πρωταθλήματα Ελλάδας, όλοι οι λόγοι για να αισθάνεται ο ΑΕΚτζής και λίγο υπερήφανος.
Ασφαλώς ο μεγάλος καημός παρέμενε το ποδόσφαιρο. Η ΑΕΚ και οι οπαδοί της περίμεναν για δεκαετίες την επιστροφή του Δημήτρη Μελισσανίδη σε ρόλο ιδιοκτήτη, περίπου όπως η Πηνελόπη τον Οδυσσέα. Και όταν εκείνος αφίχθη υποσχόμενος ομάδα που θα κατακτά και πάλι τίτλους και η οποία θα επιστρέψει σε δικό της σπίτι στην προσφυγική γειτονιά της Νέας Φιλαδέλφειας, το ποδόσφαιρο επέστρεψε ξανά στην καθημερινότητά τους κουβαλώντας μαζί του όλες εκείνες τις ξεχασμένες ελπίδες για ανάκαμψη. Απέκτησαν όραμα, ζουν με την προσμονή της επιστροφής στη μεγάλη κατηγορία και είναι πεπεισμένοι ότι οι επιτυχίες έρχονται.
Την ίδια ακλόνητη βεβαιότητα έχουν και για την αναγέννηση του μπασκετικού τμήματος, αυτού που το 1968 έφερε στην Ελλάδα τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο σε συλλογικό επίπεδο και μεγαλούργησε ξανά στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και στις αρχές της επόμενης. Με σημαιοφόρο τον Μάκη Αγγελόπουλο, ο οποίος με το καλημέρα ανέβασε ψηλά τον πήχη φέρνοντας στην ομάδα μπασκετμπολίστες επιπέδου Ευρωλίγκας, η μπασκετική ΑΕΚ βροντοφώναξε «ελάτε ξανά κοντά μας» και ο κόσμος έσπευσε αμέσως δίπλα της. Πλέον αντιλαμβανόμενος ότι τα δύο τμήματα που τον ικανοποιούν περισσότερο βαδίζουν σε μονοπάτι επιτυχιών και (με βάσιμα επιχειρήματα και απτές αποδείξεις) του υπόσχονται τίτλους, αρχίζει να απομακρύνεται από τα εκείνα που του έδιναν τη χαρά που του έλειπε.
Είναι ωστόσο λογικό… Τα 10 ευρώ δεν περισσεύουν για ποδόσφαιρο, μπάσκετ, γυναικείο και ανδρικό βόλεϊ, συν το χάντμπολ. Οσο δε ο μέσος φίλαθλος διαπιστώνει την απάθεια εκείνων που έχουν χρήματα αλλά δεν σκοπεύουν να βοηθήσουν, αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί από μόνος του να στηρίξει τμήματα που οδηγούνται μαθηματικά προς τη διάλυση πετώντας αυτά που δεν τους περισσεύουν σε ένα άδειο βαρέλι.
Η επιλογή του Μάκη Αγγελόπουλου να δοθεί μέρος των εισπράξεων από το επόμενο εντός έδρας ματς της μπασκετικής ομάδας στο τμήμα του χάντμπολ ήταν μια κίνηση που μόνο με χαμόγελο μπορεί να αντιμετωπίσει κανείς. Δυστυχώς όμως ο καρκίνος δεν νικιέται με την ασπιρίνη. Και όσο η Μάνα ΑΕΚ παραμένει ακέφαλη, δίχως πρόεδρο, γενικό γραμματέα, ταμία, γενικό αρχηγό, υπαλλήλους και γραφεία, η διάλυση όχι απλώς είναι αναπόφευκτη, αλλά της έχει ήδη χτυπήσει την πόρτα.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
