Η κατάκτηση τίτλων προσφέρει δόξα, χρήματα και φήμη στους νικητές, ενίοτε όμως τους προκαλεί ψυχολογικά προβλήματα, με κυριότερο την κατάθλιψη. Τον γνωστό «Μαύρο Σκύλο» που σε ακολουθεί παντού!
Καταστρέφοντας την αγάπη για τα σπορ σε παίκτες και προπονητές που τα δίνουν όλα στον βωμό του πρωταθλητισμού, με αποτέλεσμα να νιώσουν ακόμη και αποστροφή.
Οπως πρόσφατα ο αμερικανός άσος του βόλεϊ Μάθιου Αντερσον, ο οποίος ενώ είχε όλον τον κόσμο στα χέρια του, παίζοντας σε μία από τις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης, τη Ζενίτ Καζάν (πρωταθλήτρια Ευρώπης το 2008 και το 2012), αλλά και στην εθνική ομάδα των ΗΠΑ, ανακοίνωσε πως πάει σπίτι του, τουλάχιστον προσωρινά, καθώς ο πρωταθλητισμός τού προκαλούσε απίστευτο στρες και κατάθλιψη.
Παλαιότερα ο μεγάλος σουηδός τενίστας Μπιορν Μποργκ δεν άντεξε την έκθεση στη δημοσιότητα και αποχώρησε νωρίς από την ενεργό δράση, δύο γερμανοί τερματοφύλακες, ο Ενκε και ο Ερχαρντ, έβαλαν τέλος στη ζωή τους, επηρεασμένοι όμως και από σοβαρούς παράγοντες της προσωπικής τους ζωής (ο πρώτος έχασε τη δίχρονη κόρη του και ο δεύτερος είχε ερωτική απογοήτευση), ενώ ο γερμανός πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής, ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του γερμανικού ποδοσφαίρου, ο Σεμπάστιαν Ντάισλερ, «συνταξιοδοτήθηκε» στα 27 του λόγω κατάθλιψης.

«Ο πρωταθλητισμός απαιτεί πολλές θυσίες και μπορεί σε κάποιους να δίνει χαρές, για άλλους όμως αποτελεί ένα μεγάλο βάρος. Ουσιαστικά ένας αθλητής για να κάνει πρωταθλητισμό χρειάζεται ταλέντο αλλά και δυνατή εσωτερική παρακίνηση» επισημαίνει στο «Βήμα» η ψυχολόγος με εξειδίκευση σε αθλητικά θέματα κυρία Μαρία Ψυχουντάκη, η οποία θυμάται πολλά ταλέντα που εγκατέλειψαν.

«Εχω κουραστεί να αγωνίζομαι για τη μαμά μου» ήταν η κουβέντα που της ανέφερε νεαρή αθλήτρια, μεγάλο ταλέντο, η οποία είχε αποφασίσει να μη συνεχίσει τον πρωταθλητισμό.

«Υπάρχουν μεγάλα ταλέντα που δεν αντέχουν ή δεν θέλουν να συνεχίσουν μετά από κάποια ηλικία, όταν πλέον είναι προσωπική τους επιλογή αν θα κάνουν υψηλού επιπέδου αθλητισμό. Η προσωπικότητα πάντως του αθλητή καθορίζει και την ανθεκτικότητά του, ενώ παρατηρούνται στατιστικά περισσότερα ψυχολογικά κρούσματα στα ατομικά αθλήματα, αφού στα ομαδικά μπορεί κάποιος να καλυφθεί σε μια κακή μέρα από έναν συμπαίκτη του» καταλήγει η κυρία Ψυχουντάκη.
Εχοντας ζήσει από πρώτο χέρι τον πρωταθλητισμό ως παίκτης (στον Αρη) και αργότερα από τον ρόλο του ψυχολόγου και όχι μόνο σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό ο αθλητικός ψυχολόγος – παιδαγωγός κ. Νίκος Γεωργιάδης καταθέτει τη δική του άποψη στο «Βήμα».

«Οι πρωταθλητές καλούνται να ξεπεράσουν τον εαυτό τους αρχικά εντός γηπέδου και στη συνέχεια εκτός, ενώ ο χαρακτήρας τους γίνεται μονοδιάστατος, αφού τους απορροφά η ανάγκη του αποτελέσματος και της νίκης. Την ίδια στιγμή βλέποντας για παράδειγμα κολλητούς φίλους τους να ζουν ανέμελες οικογενειακές στιγμές δεν θέλει και πολύ για να αναθεωρήσουν κάποιες σημαντικές παραμέτρους στη ζωή τους» επισημαίνει και θυμίζει: «Δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχουν στον επαγγελματικό αθλητισμό ακόμα και κρούσματα ντόπινγκ που ο στόχος των αθλητών ήταν να βοηθηθούν ψυχολογικά από τις ουσίες και όχι αγωνιστικά! Ο εκ των κορυφαίων προπονητών του ΝΒΑ Φιλ Τζάκσον πέτυχε τόσο πολλά χάρη στην ικανότητά του να χειρίζεται προσωπικότητες και θέματα ψυχολογίας. Για τον αθλητή το θέμα είναι το ταξίδι προς την Ιθάκη και όχι ο προορισμός» καταλήγει ο Νίκος Γεωργιάδης.

«Οι πρωταθλητές ζουν σε γυάλα»
Ενας παίκτης υψηλού επιπέδου, ο Δημήτρης Παπανικολάου (πρωταθλητής Ευρώπης με Ολυμπιακό αλλά και Παναθηναϊκό!), δίνει τη δική του διάσταση στο θέμα μιλώντας στο «Βήμα» και προβλέπει ότι ο αμερικανός άσος του βόλεϊ Αντερσον σε λίγο καιρό θα επιστρέψει στην αγωνιστική δράση.
«Η πίεση σε έναν αθλητή που κάνει πρωταθλητισμό μπορεί να είναι τεράστια, αλλά μην ξεχνάμε, και μιλάω εκ πείρας, ότι όταν βρίσκεσαι σε ένα τόσο υψηλό επίπεδο πρωταθλητισμού, ουσιαστικά βρίσκεσαι σε μια γυάλα, αγνοώντας πράγματα της καθημερινότητας. Ακόμα και το ψυγείο να σου χαλάσει, ασχολείται η ομάδα και δεν είναι τυχαίο πως εγώ για παράδειγμα δεν γνώριζα τι σημαίνει ουρά στην τράπεζα, στην Εφορία κ.τ.λ. Συνεπώς η άποψή μου είναι ότι όσο μπορείς να παίζεις σε τέτοιο επίπεδο, δεν σταματάς ποτέ. Αντίθετα, όταν πέφτεις αγωνιστικά, καλό είναι να το κόβεις, και προσωπικά μετάνιωσα περισσότερο όταν βγαίνοντας από τον υψηλό πρωταθλητισμό δεν σταμάτησα νωρίτερα το μπάσκετ. Διότι σε ρίχνουν και άλλα πράγματα, από το να μην πληρώνεσαι στην ώρα σου μέχρι να βλέπεις βίντεο για προετοιμασία σε μπιραρία! Επίσης ένας αθλητής μπορεί να σταματήσει σε μια ηλικία, π.χ. στα 35, όπου ένας δικηγόρος ξεκινά την καριέρα του. Αρα ενώ σταματάς νέος, νιώθεις «γέρος» επειδή πλέον δεν είσαι ενεργός. Με κίνδυνο πλέον, εφόσον δεν βγάζεις πλέον την αδρεναλίνη και τα νεύρα στα γήπεδα, να το κάνεις σπίτι σου».

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ