Με νέα ταυτότητα στη νέα εποχή η Εθνική μπάσκετ

Αν η εθνική ομάδα μπάσκετ ήταν βιβλίο, θα ήταν το βιβλίο που όλοι έπρεπε να είχαμε διαβάσει. Αν ήταν φιλμ, θα ήταν η ταινία που άπαντες θα είχαμε δει. Αν ήταν τραγούδι, όλοι μας θα το είχαμε τραγουδήσει αγκαλιά με αγαπημένους φίλους μας.

Από το 1987, όταν η παρέα του Νίκου Γκάλη και των Παναγιώτη Γιαννάκη, Φάνη Χριστοδούλου, Παναγιώτη Φασούλα και των άλλων παιδιών έβγαλε όλη την Ελλάδα στους δρόμους και απέδειξε πως στον αθλητισμό τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, μπολιάζοντας γενεές και γενεές με σωστή αγωνιστική νοοτροπία, ως και τις σύγχρονες επιτυχίες της στο Βελιγράδι (2005), στη Σαϊτάμα (2006) και στην Πολωνία (2009), η Εθνική βάδιζε σχεδόν πάντα στην κορυφογραμμή του παγκόσμιου μπάσκετ.

Οι ομάδες που μεγαλούργησαν στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και που έκαναν θαύματα στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 2000 δεν συγκρίνονται. Αλλες εποχές, άλλοι παίκτες, άλλο μπάσκετ! Οπως εξελίσσονται και αλλάζουν τα πάντα, έτσι και η μορφή του αθλήματος, τα χαρακτηριστικά των παικτών και το παιχνίδι το ίδιο τροποποιούνται. Κοινός παρονομαστής όμως είναι η καλή ομαδική λειτουργία, το υψηλό κίνητρο, η ποιότητα και η παρουσία ηγέτη ή ηγετών στο παρκέ.

Η εθνική ομάδα που με προγραμματισμό και σκληρή δουλειά προετοιμάζει εδώ και 40 ημέρες ο Φώτης Κατσικάρης με στόχο σε μια μεταβατική περίοδο να αποδώσει καλό μπάσκετ, να αξιοποιήσει την… τσουχτερή wild card θέτοντας σωστές βάσεις για το μέλλον και να μπει ξανά σε τροχιά επιτυχιών ύστερα από τις παταγώδεις αποτυχίες της τελευταίας τετραετίας, είναι μια ομάδα που αλλάζει προφίλ και συμπληρώνει με νέα στοιχεία την καινούργια αγωνιστική ταυτότητά της. Μια ομάδα που επιχειρεί να ακολουθήσει τα νέα δεδομένα που επικρατούν στο παγκόσμιο μπάσκετ και η οποία διαθέτοντας όλα τα απαραίτητα συστατικά θέλει να εξελιχθεί και συνάμα να αναδείξει τους νέους ηγέτες της!

Μετά την οριστική απόσυρση του Δημήτρη Διαμαντίδη (2010) και την αποχώρηση του Θοδωρή Παπαλουκά (2009), προστέθηκε εφέτος η απουσία του ανήμπορου –λόγω τραυματισμού –να αγωνιστεί Βασίλη Σπανούλη, η οποία φέρνει τον κύκλο της πιο επιτυχημένης εθνικής ομάδας κοντά στο κλείσιμό του. Απομένει ο «πιστός στρατιώτης» και πάντα θετικότατος Νίκος Ζήσης να συνδέει το ένδοξο χθες με το ελπιδοφόρο για το μέλλον σήμερα, όμως ο άσος της Ούνιξ Καζάν έχει πολλά προσόντα αλλά ποτέ δεν υπήρξε ηγετική φυσιογνωμία.

Στη νέα ταυτότητα που θα εμφανίσει στον έλεγχο διαβατηρίων για το ταξίδι στην Ισπανία η εθνική ομάδα του μοντέρνου Φώτη Κατσικάρη θα λείπει το σήμα κατατεθέν της, το στοιχείο που αποτελούσε βασικό χαρακτηριστικό της: ο αργός ρυθμός που θα πατούσε στον άξονα σκληρή άμυνα – σετ παιχνίδι (5 εναντίον 5) – pick ‘n’ roll.

O Κατσικάρης θέλει να αξιοποιήσει τα αθλητικά προσόντα των Νικ Καλάθη (ταχύτατος και ψηλός για point-guard), Γιάννη Αντετοκούνμπο (άγουρος σε μπασκετική σκέψη αλλά τρομακτικά αθλητικός σε όλα του), Γιάννη Μπουρούση (γρήγορος και άνετος στο παιχνίδι μακριά από τη ρακέτα για σέντερ), Γιώργου Πρίντεζη (ελαφρύ τεσσάρι, με πληθώρα κινήσεων και ικανότητα να σκοράρει κοντά στο καλάθι και να τρέξει στο ανοικτό γήπεδο) και Κώστα Παπανικολάου (εξαιρετικά αθλητικά προσόντα που συνδυάζουν εμπειρίες και τεχνογνωσία) και να επενδύσει στα ατού και στην εμπειρία των υπολοίπων και να δώσει στην Εθνική μεγαλύτερη ταχύτητα, παιχνίδι στον αιφνιδιασμό, γρήγορες επιθέσεις ακόμη και σε σετ-παιχνίδι.

Κρίσιμο για να εφαρμοστούν οι ιδέες του Κατσικάρη, που φάνηκε πως φέρνει άνεμο αλλαγών από τον τρόπο που διαχειρίστηκε τα προβλήματα και τη διαδικασία που ακολούθησε για τις προσκλήσεις των διεθνών, είναι να κερδίζουν οι παίκτες του τις μάχες των ριμπάουντ. Η σωστή θέση των περιφερειακών αλλά και το ύψος που διαθέτουν θα είναι κλειδί για να βοηθήσουν στον συγκεκριμένο τομέα τους παίκτες της φροντ-λάιν, οι οποίοι δεν είναι και οι καλύτεροι ριμπάουντερ που κυκλοφορούν στα γήπεδα της Ευρώπης.

Με τα ριμπάουντ, τα κλεψίματα και τον περιορισμό των λαθών της η Εθνική θα μπορέσει να έχει περισσότερες κατοχές της μπάλας και να βγάλει στο παρκέ το μπάσκετ που έχουν σχεδιάσει ο Κατσικάρης και το επιτελείο του. Εκείνος που θα έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για να μετουσιωθούν σε πράξεις τα πλάνα του νέου ομοσπονδιακού προπονητή θα είναι ο Νικ Καλάθης, που διαθέτει όλα τα στοιχεία για να αναλάβει τον ρόλο, έχει αξιοθαύμαστη αυτοπεποίθηση, ξέρει να διαβάζει το παιχνίδι και έχει αποθέματα ενέργειας, ταχύτητας και αναμφίβολα είναι εντυπωσιακά οξυδερκής.

Με τον Καλάθη μπορούν να αξιοποιηθούν στο έπακρο πρωτίστως τα χαρίσματα του Αντετοκούνμπο και ακολούθως των Παπανικολάου και Πρίντεζη αλλά και να δημιουργηθούν χώροι για να δράσουν οι Βασιλειάδης, Καϊμακόγλου, Σλούκας, Ζήσης και Μάντζαρης «τιμωρώντας» τους αντιπάλους με σουτ ή διεισδύσεις.

Δεν είναι εύκολη υπόθεση, μοιάζει όμως πως το εγχείρημα γίνεται υπό τις καλύτερες των συνθηκών, χωρίς πίεση και με προϋποθέσεις που προκαλούν συγκρατημένη αισιοδοξία. Ο όμιλος στη Σεβίλλη, που θα είναι ο πρώτος σταθμός της εθνικής ομάδας, έχει δυνατές ομάδες, οι οποίες όμως είτε έχουν ολοκληρώσει τον κύκλο τους είτε δεν έχουν εμπειρίες είτε αναζητούν, όπως η Εθνική, την αυτοπεποίθηση που θα δώσει ώθηση για τον δρόμο προς τις επιτυχίες. Ο δρόμος που επέλεξε ο Κατσικάρης είναι ο πιο σωστός, ακόμη κι αν δεν έρθουν άμεσα τα αποτελέσματα. Και το 2005 όμως η Εθνική έφθασε στο χρυσό, ενώ βρισκόταν σε διαδικασία ανανέωσης και αναζήτησης ηγετών. Οι αγώνες και οι νίκες ανέδειξαν τους Διαμαντίδη, Σπανούλη και Παπαλουκά. Τώρα στην Ισπανία πρέπει να αναδειχθούν οι διάδοχοί τους.