Να περπατάς σε έναν κεντρικότατο δρόμο μιας πρωτεύουσας και ξαφνικά να ακούς δίπλα σου τραγούδια, ενώ στο βάθος, σε μια τεράστια πλατεία, να ηχούν τύμπανα σε ρυθμούς λάτιν. Να βλέπεις ομάδες νέων ανθρώπων με διαφόρων χρωμάτων φανέλες να περπατούν στον δρόμο χορεύοντας και τραγουδώντας και να καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για οπαδούς δύο μεγάλων συλλόγων από την ίδια πόλη που, υποτίθεται, μισούνται θανάσιμα. Κάτι σαν Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός, για παράδειγμα.
Ε, όχι. Αυτό που είδα δεν έχει καμία σχέση με τη δική μας μιζέρια, φανατίλα και μισανθρωπία. Δεν ξέρω τι κάνουν στην πόλη τους, στη Μαδρίτη, αλλά στη Λισαβόνα όλα κύλησαν ιδανικά. Σε τέτοιον βαθμό μάλιστα που οποιοσδήποτε συνειρμός για το τι θα συνέβαινε αν στη θέση τους ήταν οι οπαδοί των δικών μας «αιωνίων» να προκαλεί ανατριχίλες (και μελαγχολία).
Η ατμόσφαιρα πριν από τον αγώνα είναι «όλα τα λεφτά». Είναι το μόνο συμπέρασμα που μπορεί να βγάλει κανείς από την περιπέτεια ενός ταξιδιού για τον τελικό του Champions League. Τι να γράψεις άραγε για τη μεγάλη αναμέτρηση μεταξύ της Ρεάλ και της Ατλέτικο; Ποδοσφαιρικά πρέπει να είσαι ειδικός. Ιστορικά πρέπει να γνωρίζεις ιστορία του ποδοσφαίρου, ειδικά όταν μιλάς για δύο ιερά τέρατα, με τεράστια ιστορία το καθένα. Η νικήτρια του εφετινού τελικού έφθασε τα 10 Κύπελλα, ενώ την Ατλέτικο τη θυμάμαι από την ηλικία των 15 ετών όταν έπαιξε έναν τελικό με την Μπάγερν Μονάχου (και τον έχασε, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει).
Στην πλατεία που ήταν γεμάτη από οπαδούς αλλά και περίεργους επισκέπτες μια οθόνη τεραστίων διαστάσεων μεταδίδει στιγμιότυπα από παλιότερους αγώνες των δύο ομάδων. Και από κάτω ιαχές θριάμβου ακολουθούν κάθε φάση, χωρίς ούτε ένας να γυρίσει να στραβοκοιτάξει τον γείτονά του. Και ακριβώς δίπλα ένας επιτήδειος Πορτογάλος έχει στήσει μια «επιχείρηση» που φαίνεται να αποδίδει… Κρατάει ένα μπούτι κρέας από το οποίο κόβει κομματάκια τα οποία πουλάει στους παρισταμένους. «Χαμόν» το λένε οι γνωρίζοντες τα ισπανικά έθιμα και τη γλώσσα.
Και όλα αυτά συμβαίνουν την Παρασκευή και το Σάββατο το πρωί σε μια πόλη που βρίσκεται μία ημέρα πριν από τις ευρωεκλογές, με τις οποίες ουδείς φαίνεται να ασχολείται. Μόνο κάποιες αφίσες και συνθήματα σε κολόνες και τοίχους θυμίζουν το γεγονός αυτό. Η Λισαβόνα ζει αποκλειστικά σε ρυθμούς τελικού.
Φθάνοντας στο γήπεδο για τον αγώνα το πρώτο που παρατηρεί κανείς είναι το μεγάλο μποτιλιάρισμα, κάτι που έχει ξεκινήσει τέσσερις ώρες πριν από την ώρα έναρξης. Μπαίνοντας στον χώρο του γηπέδου το μάτι σταματάει σε μια προθήκη με μια προτομή και μερικές εκατοντάδες (ή μήπως χιλιάδες) τρόπαια και άλλα αναμνηστικά αντικείμενα. Μια κατασκευή αφιερωμένη στον πορτογάλο «θεό» του ποδοσφαίρου, τον Εουσέμπιο.
Στις εξέδρες έχουν ήδη πάρει θέση οι οπαδοί των δύο ομάδων και απλά… χαλάνε τον κόσμο. Οσο και να μη γνωρίζει κανείς ισπανικά, δεν μπορεί να μην ξεχωρίσει τη φράση «καμπεόνες» που ακούγεται από τους οπαδούς της Ατλέτικο, που μόλις λίγες ημέρες πριν έχει κατακτήσει τον τίτλο του πρωταθλητή της χώρας της, αλλά και από εκείνους της «μόνιμης» πρωταθλήτριας Ισπανίας ή Ευρώπης. Δίπλα μου ακριβώς κάθονται οπαδοί και των δύο ομάδων που πειράζουν ο ένας τον άλλον, τραγουδούν και φωνάζουν συνθήματα ο καθένας για τη δική του ομάδα. Μου κάνει εντύπωση, μάλιστα, ένα ζευγάρι όπου η κυρία είναι αρκετά «ορεξάτη». Τραγουδάει, χορεύει ρυθμικότατα και προκαλεί συνέχεια τον σύζυγό της για να γίνει και αυτός πιο εκδηλωτικός. Και δεν παραλείπει να χτυπήσει ελαφρά στο κεφάλι με ένα χαρτονάκι έναν νεαρό, οπαδό της Ρεάλ, που και αυτός είναι εξίσου ορεξάτος. Στο τέλος τα καταφέρνει σε ό,τι αφορά τον σύζυγό της, ωστόσο θα πρέπει προς το τέλος του αγώνα να το μετάνιωσε καθώς εκείνος έπεσε σε βαριά κατάθλιψη μόλις ισοφάρισε η Ρεάλ και το παιχνίδι πήγε στην παράταση. Ομως, τα είπαμε και στην αρχή, οι αγωνιστικές περιγραφές ανήκουν στην αρμοδιότητα άλλης ειδικότητας.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ