Δεν έχει και τόσο σημασία αν ένα γήπεδο είναι παλιό, μικρό, μεγάλο ή νεόχτιστο… Οι ατέλειες διορθώνονται, επισκευάζονται, αποκαθίστανται. Η ουσία αποτυπώνεται στην ύπαρξη της ποδοσφαιρικής έδρας. Και η ΑΕΚ τέτοια δεν είχε, δεν έχει ακόμα… Την περιμένει και την ονειρεύεται από το 2003, όταν το «Νίκος Γκούμας» γκρεμίστηκε. Κακά τα ψέματα, όση δυναμική και αν έχει ο κόσμος, από όσους και αν ακολουθείται μία ποδοσφαιρική ομάδα, η ορφάνια του γηπέδου απαγορεύει την εξέλιξή της.
Η Ενωση το βίωσε πολύ καλά στο πετσί της τα τελευταία δέκα χρόνια, ακριβώς επειδή δεν είχε την ασφάλεια της δικής της στέγης. Ηταν ακόμα πιο εύκολο να την ξεγελάσουν και σε δύο τουλάχιστον (γνωστές σε όλους) περιπτώσεις να της πάρουν τίτλους που άξιζε. «Δείξε μου το γήπεδό σου να σου πω τι ομάδα έχεις» είπε (σε κοντινή μετάφραση) πριν από κάμποσες δεκαετίες ο αείμνηστος προπονητής της μεγάλης Λίβερπουλ Μπιλ Σάνκλι. Δεν είχε άδικο…
Η προσδοκία καλύτερων ημερών απομακρύνει τις σκιές. Το όραμα της «Αγια-Σοφιάς» σπρώχνει ξανά τους φίλους της ΑΕΚ να συμπαραστέκονται με ζηλευτή μαζικότητα και αστείρευτη θέρμη στη νέα προσπάθεια που ξεκίνησε από τα Τάρταρα της Γ’ Εθνικής. Μόνο συγχαρητήρια και θαυμασμός τους αξίζουν που βρίσκονται δίπλα στην ομάδα τους τώρα που τους χρειάζεται όσο ποτέ. Οπως ήταν πάντοτε δίπλα της, σε όλα τα δύσκολα που προηγήθηκαν.
Το δεδομένο ότι η Ενωση έχει μπροστά της (στην καλύτερη για εκείνη περίπτωση) τουλάχιστον δύο δύσκολα χρόνια ώσπου να επιστρέψει στη φυσική θέση της παραμένει ασφαλώς ως γεγονός εκνευριστικό και για αρκετούς φίλους της ΑΕΚ οι οποίοι καταλαβαίνουν αλλά δεν διαθέτουν υπομονή. Και κυρίως δεν εμπιστεύονται κανέναν. Οπότε υπάρχουν δύο λύσεις: είτε η ΑΕΚ να αποδώσει εξαιρετικό ποδόσφαιρο με υλικό το οποίο θα δυσκολευόταν να κάνει πρωταθλητισμό στη Β’ Εθνική κατηγορία (αλλά λογικά δεν θα δυσκολευθεί στη Γ’), το οποίο θέλει τον χρόνο, είτε να γίνουν άλλες ενέργειες που θα πείσουν τις πλατιές μάζες ότι όντως κάτι αλλάζει. Οχι στα λόγια, αλλά με έργα!
Το αντίδοτο λοιπόν στην καταστροφολογία και αυτό που χαμηλώνει αισθητά τα ντεσιμπέλ της κινδυνολογίας είναι η εξέλιξη στο θέμα του γηπέδου. Αυτός είναι ο μεγάλος καημός κάθε ΑΕΚτζή: η απόκτηση ποδοσφαιρικής έδρας σε συνδυασμό με την επιστροφή στην προσφυγική γειτονιά της Νέας Φιλαδέλφειας. Μόλις διαπιστώσει και πειστεί ότι τα εμπόδια ξεπεράστηκαν, τα έργα ξεκινούν και κάτι σπουδαίο γεννιέται, είναι βέβαιο ότι θα βρει ξανά τα αποθέματα υπομονής για να αντέξει το θέαμα απέναντι σε αντιπάλους που δεν είχε φανταστεί ποτέ ότι θα έβλεπε την αγαπημένη του Ενωση να αγωνίζεται.
Γι’ αυτό και ο κ. Δημήτρης Μελισσανίδης φέρεται ότι ετοιμάζει σύντομα και νέες ανακοινώσεις για την κατασκευή του γηπέδου με το κωδικό όνομα «Αγια-Σοφιά». Το ποδοσφαιρικό γήπεδο που όμοιό του σε αρχιτεκτονική και στυλ δεν υπάρχει, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά ούτε στην Ευρώπη ολόκληρη, είναι έτοιμο στα χαρτιά. Ο ΑΕΚτζής βέβαια ενδεχομένως να βολευόταν ακόμη και με ένα «Νίκος Γκούμας», αρκεί να οικοδομηθεί στον χώρο που λάτρεψε και, κυρίως, να κατασκευαστεί άμεσα. Να δει να μπαίνουν τα πρώτα μπετά και τότε θα αποβάλει οποιαδήποτε αρνητική σκέψη. Κι αν δεν μπορέσει ούτε ο αποκαλούμενος «Τίγρης», δεν θα το πετύχει κανείς στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Δημοσιεύτηκε στο HeliosPlus στις 15 Νοεμβρίου 2013

HeliosPlus