Την εποχή της παγκοσμιοποίησης, το ποδόσφαιρο δίνει το παράδειγμα γκρεμίζοντας φραγμούς και σύνορα. Το ταλέντο έχει πλέον εμπορευματική αξία. Δεν κρεμιέται στο ταβάνι καμιάς ομάδας. Αν κάτι δεν αλλάζει είναι ο καταμερισμός εργασίας. Η Βραζιλία συνεχίζει να βγάζει περιζήτητους μεσοεπιθετικούς. Η Αργεντινή υπέροχους αμυντικούς και όχι μόνο. Και η Ευρώπη επιμένει να πληρώνει όσο-όσο για «πρώτες ύλες» κυρίως από τη Λατινική Αμερική και την Αφρική. Αξια αναφοράς είναι η ισορροπία στο ισοζύγιο εισαγωγών – εξαγωγών που πέτυχαν Ισπανία και Γαλλία. Μόνο η Κίνα και οι ΗΠΑ δυσκολεύονται να ενταχθούν στη διεθνή ποδοσφαιρική αγορά.

Η Βραζιλία και η Αργεντινή παραδοσιακά είναι οι χώρες με τη μεγαλύτερη και ποιοτικότερη παραγωγή ποδοσφαιριστών. Στην Ευρώπη αγωνίζονται περισσότεροι από 500 Βραζιλιάνοι και 200 Αργεντινοί. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αγοράζουν ξένους παίκτες για τα πρωταθλήματά τους. Το κάνουν όμως σε μικρές δόσεις και σχεδόν αποκλειστικά από τις γειτονικές χώρες.

Στη Βραζιλία το ποσοστό των γηγενών ποδοσφαιριστών στο πρωτάθλημα της Α‘ κατηγορίας ανέρχεται στο εντυπωσιακό 94,6%. Το υπόλοιπο 5,4% προέρχεται κυρίως από τις Αργεντινή (16 παίκτες), Περού (4), Ουρουγουάη (4), Χιλή (2), Παραγουάη (2), Κολομβία, Βολιβία, Εκουαδόρ, Ολλανδία και Κίνα (από 1).
Στην Αργεντινή το ποσοστό των γηγενών ποδοσφαιριστών φτάνει στο 89,1%. «Ψωνίζει» κυρίως από τις αγορές της Ουρουγουάης (29) και της Παραγουάης (14) και ακολουθούν οι Κολομβία (7), Χιλή (3), Εκουαδόρ (2), Περού (2), Βολιβία, Βενεζουέλα, Γαλλία, Ιταλία (από 1).
Εισαγωγέας η Ευρώπη


Η Ευρώπη έχει αναπτύξει την κορυφαία ποδοσφαιρική βιομηχανία, ωστόσο παραμένει σε μεγάλο βαθμό εξαρτημένη. Οι άσοι της μπάλας που παράγει δεν επαρκούν και πληρώνει όσο-όσο για τα ταλέντα της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής.
Το πρωτάθλημα με το μεγαλύτερο ποσοστό ξένων παικτών παγκοσμίως είναι το κυπριακό. Οι γηγενείς ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται σε αυτό ανέρχονται στο 30,7%. Το υπόλοιπο 69,3% καταφθάνει στο νησί της Αφροδίτης από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Η Κύπρος μέσω της εισαγωγής παικτών πέτυχε να αναρριχηθεί στη 13η θέση της ευρωπαϊκής κατάταξης αφήνοντας πίσω της δυνάμεις όπως η Δανία, η Ρουμανία, η Τσεχία, η Πολωνία και η Αυστρία.
Η εξαρτημένη Πρέμιερ Λιγκ


Από τα λεγόμενα κορυφαία πρωταθλήματα το πλέον «εξαρτημένο» είναι το αγγλικό. Εισάγει το 65,6% των παικτών και επί της ουσίας δεν εξάγει τίποτα. Η Πρέμιερ Λιγκ αγοράζει τα ταλέντα της από τη Γαλλία (32), την Ιρλανδία (28), την Ισπανία (25), τη Σκωτία (20), την Ουαλλία (16), τη Βραζιλία (16), το Βέλγιο (14), την Ολλανδία (12), την Αργεντινή (9) και τη Γερμανία (8).
Η Πορτογαλία έχει μετατρέψει το ποδόσφαιρο σε εμπόριο. Αγοράζει φθηνά από χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής και μεταπωλεί πανάκριβα στην προηγμένη οικονομικά και ποδοσφαιρικά Ευρώπη. Το ποσοστό των ξένων παικτών στο πρωτάθλημά της ανέρχεται σε 54,2%. Λόγω γλώσσας «ψωνίζει» τα ταλέντα της κυρίως από τη Βραζιλία (114).
Η Ιταλία στα μέσα της δεκαετίας του 1970 είχε κλείσει τα σύνορά της προκειμένου να αναδείξει τα ταλέντα που θα έκαναν τη Σκουάντρα Ατζούρα αξιόμαχη. Η πολιτική αυτή δεν έχει θέση στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και ως εκ τούτου το 53,3% των παικτών που αγωνίζονται σήμερα στο Καμπιονάτο είναι ξένοι. Η Ιταλία παραδοσιακά αγοράζει παίκτες από την Αργεντινή (51) και τη Βραζιλία (42).
Η Γερμανία έχει πετύχει να φέρει σε ισορροπία το πρωτάθλημά της με 50% ξένους και γηγενείς. Το ποσοστό δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα επειδή πολλοί από τους θεωρούμενους ξένους είναι παιδιά μεταναστών που έμαθαν την μπάλα σε γερμανικές ακαδημίες. Η Μπουντεσλίγκα αναζητεί τους καλούς παίκτες κυρίως στη Βραζιλία (19) και στις γειτονικές χώρες (Αυστρία (18), Τσεχία (13), Ελβετία (13).
Η Γαλλία ασχολείται αποκλειστικά με την εκμετάλλευση των ταλέντων που γεννά εν αφθονία η μαύρη ήπειρος. Εσχάτως έχει εξελιχθεί σε εξαγωγική δύναμη πουλώντας παίκτες στην Αγγλία, στην Ιταλία, στη Γερμανία. Το ποσοστό των ξένων που αγωνίζονται στο Σαμπιονά ανέρχεται σε 41,3% και προέρχονται κυρίως από τις Σενεγάλη (23), Βραζιλία (21), Καμερούν (14), Μάλι (14), Ακτή Ελεφαντοστού (11), Μαρόκο (10), Αργεντινή (8), Τυνησία (8), Αλγερία (8) και Γκάνα (7).
Η εξαίρεση της Ισπανίας


Η Ισπανία ήταν κάποτε ο παράδεισος για κάθε ξένο ποδοσφαιριστή. Σήμερα πουλάει παίκτες στην Αγγλία (25), στην Πορτογαλία (5), στην Ιταλία (8), στο Βέλγιο (9), στη Ρωσία (6), στην Ουκρανία (4), στην Ελλάδα (22), στην Κύπρο (17). Ταυτόχρονα κατέβασε στο 37% το ποσοστό των ξένων παικτών της Πριμέρα Ντιβιζιόν. Εισάγει ποδοσφαιριστές κυρίως από την αγορά της Λατινικής Αμερικής –Αργεντινή (31), Βραζιλία (23) –αλλά και από την Πορτογαλία (22) και τη Γαλλία (13).
Ο εξελληνισμός της Σούπερ Λίγκας


Η οικονομική κρίση ανάγκασε τις ελληνικές ομάδες να στραφούν στον έλληνα ποδοσφαιριστή. Πριν από τρία χρόνια το ποσοστό των ξένων παικτών πλησίαζε το 60%. Την περασμένη σεζόν έπεσε στο 30%. Στους 340 έλληνες παίκτες, αντιστοιχούν 148 ξένοι. Επιπλέον 142 ελληνόπουλα βγάζουν το μεροκάματο σε 24 πρωταθλήματα άλλων χωρών. Ο Πανιώνιος είναι η ομάδα που επένδυσε αποκλειστικά και από ανάγκη στο ταλέντο του Ελληνα. Από τους 33 παίκτες που δήλωσε στη διοργανώτρια αρχή μοναδικός ξένος ήταν ο Νιγηριανός Εμανουέλ Οκόγε. Ακολουθούσαν: Κέρκυρα (29-3), ΟΦΗ (24-3), ΑΕΚ (31-5), Αρης (25-5), ΠΑΣ Γιάννινα (20-6), Πανθρακικός (18-8), Λεβαδειακός (16-10), Πλατανιάς (16-11), Ξάνθη (16-11), Ατρόμητος (15-12), Βέροια (15-13), ΠΑΟΚ (19-14), Παναθηναϊκός (16-14), Ολυμπιακός (12-14), Αστέρας Τρίπολης (15-18).
Ο Αστέρας Τρίπολης συγκαταλέγεται μεταξύ των 6 ευρωπαϊκών ομάδων που θα μπορούσαν να αγωνίζονται σε κάποιο άλλο πρωτάθλημα ή ήπειρο. Και αυτό επειδή είχε στο δυναμικό του 7 ισπανούς και 5 αργεντινούς ποδοσφαιριστές. Η αγγλική Νιούκαστλ με 11 Γάλλους στο δυναμικό της εύκολα θα έπαιζε στο Σαμπιονά, η ιταλική Κατάνια με 10 Αργεντινούς στην Κλαουσούρα, η ουκρανική Σαχτάρ με 9 Βραζιλιάνους στη Βραζιλία και η ισπανική Λα Κορούνια Ντεπορτίβο με 9 Πορτογάλους στην Πορτογαλία.

ΗΠΑ και Κίνα
Οι υπερδυνάμεις παίζουν μπάλα
Οι υπερδυνάμεις του πλούτου όπως οι ΗΠΑ και η Κίνα θέλησαν κάποια στιγμή να δώσουν λάμψη στα πρωταθλήματά τους ξοδεύοντας πολλά για εισαγωγή παικτών. Η τάση αυτή ξεκίνησε όμως να εκλογικεύεται. Στις ΗΠΑ η πρόσκληση παικτών όπως ο Ντέιβιντ Μπέκαμ μάλλον ήταν μόδα και πέρασε. Η Κίνα επέστρεψε στην Ευρώπη τους πανάκριβους Ντιντιέ Ντρογκμπά και Νικολά Ανελκά.
Στις ΗΠΑ το 59,6% των παικτών είναι γηγενείς και από το 40,4% των ξένων η πλειονότητα προέρχεται κυρίως από χώρες με μεγάλες κοινότητες μεταναστών στην αμερικανική κοινωνία. Η Βραζιλία, με 20 ποδοσφαιριστές, ο Καναδάς (18), η Κολομβία (15), η Τζαμάικα (10), η Γαλλία (10), η Βρετανία (8), το Μεξικό (8), η Ονδούρα (7), η Κόστα Ρίκα (7) και η Ιταλία (6) είναι οι δέκα χώρες με τους περισσότερους εκπροσώπους στο πρωτάθλημα των ΗΠΑ. Ακριβότερος όλων θεωρείται ο Ιρλανδός Ρόι Κιν (2 εκατ. ευρώ), ο οποίος αφού έφαγε τα ψωμιά του στην Αγγλία κατέληξε στις ΗΠΑ για το «εφάπαξ».
Η Κίνα ως ποδοσφαιρική δύναμη δεν πέτυχε να υπερβεί τα όρια της Ασίας και τελευταία αναζητεί τις δυνάμεις της όλο και περισσότερο στην εσωτερική αγορά. Από τους παίκτες που αγωνίζονται στο πρωτάθλημά της το 13,2% είναι ξένοι και το 86,8% γηγενείς. Μετά την αποχώρηση του Ντρογκμπά, ακριβότερος παίκτης θεωρείται ο Παραγουανός Λούκας Μπάριος, η αξία του οποίου υπολογίζεται σε 2,5 εκατ. ευρώ. Η Βραζιλία (15), η Αυστραλία (8), η Σερβία (4), το Ουζμπεκιστάν, η Ν. Κορέα, η Γκάνα, η Κολομβία (από 3), η Βοσνία, το Μάλι και η Νιγηρία (από 2) είναι οι χώρες που προμηθεύουν ποδοσφαιριστές την τεράστια χώρα.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ