Η λυδία λίθος σε κάθε οραματισμό είναι πώς θα γίνει πράξη. Αυτό ισχύει και για την ολυμπιακή και αθλητική παιδεία στην οποία αναφέρθηκε πολύ κατατοπιστικά (ως παλιός και εκλεκτός ομότεχνος στη δημοσιογραφία) ο πρεσβευτής της Ελλάδας στην UNESCO κ. Γιώργος Αναστασόπουλος. Αφορμή στάθηκε ένα διεθνές συνέδριο στην ολυμπιακή πόλη του 2008, το Πεκίνο, με συμμετοχή 700 ειδημόνων, σε όσο βαθμό μπορεί να καλύψει ο ορισμός μια τόσο μεγάλη σύναξη. Ο κ. πρέσβης επισημαίνει, άλλωστε, ότι ναι μεν η αναβάθμιση της ολυμπιακής-αθλητικής παιδείας τα τελευταία χρόνια παρουσιάζει βελτιωμένη εικόνα αλλά η πρωτοτυπία μικρό ποσοστό των εισηγήσεων χρωμάτιζε. Αλλωστε ένας τέτοιος στόχος έχει εμφανή δύσκολα και αδύνατα σημεία. Τούτο οφείλεται στο χάος ανάμεσα στην πρόθεση και στην πράξη.
Το ερώτημα είναι παλιό αλλά στην εποχή μας με την καλπάζουσα εμπορικοποίηση της άθλησης φυσικά και των Ολυμπιακών Αγώνων προσλαμβάνει δραματική και αντιφατική μορφή. Οσα διδάσκονται στους νέους ανθρώπους και ιδιαίτερα στον μαθητικό κόσμο δέχονται «χτυπήματα κάτω από τη μέση» όταν έρχεται η κρίσιμη στιγμή αντιμετώπισης της πραγματικότητας. Ολα αυτά τα θαυμάσια που διδάχθηκαν ο νέος και η νέα δέχονται ανελέητα χτυπήματα από την καθημερινή, και σε παγκόσμια κλίμακα, πρακτική. Είναι τόσες και ποικίλες οι παρενέργειες ώστε η εκπαιδευτική θωράκιση να τραυματίζεται βαρύτατα. Κατά συνέπεια η Παιδεία, ως προς τα υψηλά ιδανικά που πρέπει να διέπουν την άθληση, πιέζεται προς την αυτοαναίρεση. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Τούτο δεν σημαίνει ότι πρέπει να ακυρωθεί και να παραμεληθεί η ολυμπιακή και αθλητική εκπαίδευση. Κάθε άλλο. Δεν θα λέγαμε μόνο ότι η μάχη διεξάγεται με άνισους όρους. Η ουσία όμως είναι σε ποιο βαθμό οι ίδιες οι κοινωνίες θα βοηθήσουν τον αγώνα καθώς συχνά βλέπουμε τους θεματοφύλακες να παρουσιάζουν εκφυλιστικά φαινόμενα που δυσκολεύουν και οδηγούν στην αμφιβολία τους εκπαιδευομένους.
Στην Ελλάδα δραστηριοποιείται εδώ και αρκετά χρόνια το Διεθνές Ιδρυμα Ολυμπιακής και Αθλητικής Παιδείας. Πρόεδρός του ένας παλαιός και πάντα ενθουσιώδης θιασώτης του Ολυμπισμού ο κ. Αντ. Τζίκας, με διαδρομή μακρά – από πολυσύνθετος αθλητής μέχρι την προεδρία της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής και σήμερα επί τιμή πρόεδρος της Ενωσης Ολυμπιακών Επιτροπών των βαλκανικών χωρών. Το νέο πρόγραμμα του Ιδρύματος στοχεύει αφενός μεν σε παρέμβαση, επί διεθνούς επιπέδου, για την αντιμετώπιση του ελλείμματος στην αθλητική ηθική και στην αγωγή, αφετέρου δε στην έκδοση βιβλίου με τίτλο «Το ευ αγωνίζεσθαι – fair play σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής» (σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Φιλάθλου Πνεύματος). Ηδη, έγινε στην Αθήνα μια διεθνής εισηγητική συνάντηση που προσέγγισε ένα ζωτικής σημασίας θέμα όπως το «Μια γενιά αλλάζει τον κόσμο». Μοχλός κίνησης, η διαπίστωση ότι μόνο μια νέα γενιά καλά εκπαιδευμένη σε θεμελιώδεις αξίες από τη νηπιακή ηλικία μπορεί να δημιουργήσει μια καλύτερη κοινωνία. Εντυπωσιακός στόχος, και οι οραματιστές όταν περάσουν στην πράξη θα βρεθούν αναμφίβολα απέναντι σε ένα τείχος φτιαγμένο από τα σκληρά υλικά της πολύπλευρης αθλητικής συμφεροντοσκοπίας. Οψόμεθα!
Πολλά ειπώθηκαν και γράφτηκαν για την ήττα-σοκ στο Κύπελλο Ελλάδος της ΑΕΚ από το Χαϊδάρι. Περισσότερα για τον μεγάλο και λιγότερα για τον μικρό. Γνωστό το τροπάριο. «Το Βήμα» υπογράμμισε κάτι το θαυμάσιο. Οτι 14 ποδοσφαιριστές της φοιτούν σε ανώτατα και ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα, όπως και το «φιλοσοφικό» έρμα του προπονητή της ομάδας. Η νίκη της «μικρής» ομάδας – ακραιφνώς ελληνικής σύνθεσης – είναι δείγμα υγείας τού πολύπλευρα ταλαιπωρούμενου και διατοιχιζόμενου ποδοσφαίρου. Η ανατροπή των προγνωστικών και μια σε προσωπικό επίπεδο αναφορά για το πάθος και την αγωνία ενός αξέχαστου φίλου και διακεκριμένου αθλητικού δημοσιογράφου του Τάκη Χαραλαμπίδη (που έφυγε τόσο νωρίς για «το άλλο ημισφαίριο της ζωής») να κάνει ό,τι δύναται καλύτερο για την πρόοδο της ομάδας του Χαϊδαρίου ως κράματος της αθλητικής δύναμης με την πνευματική στάθμη. Πάντα υπάρχει κάποια δικαίωση, ακόμη και σε έναν δρόμο δύσβατο. Αλλωστε είναι γνωστό το του Κορνέιγ «Το να νικάς χωρίς κίνδυνο θριαμβεύεις δίχως δόξα…» καθώς και το του Θαλή του Μιλήσιου «απόντων φίλων μέμνησο», να θυμάσαι τους φίλους που έφυγαν.
