«Μέσα σε έναν χρόνο έγινα άντρας»
Οπως ακριβώς το είπε ο Οσκαρ Γουάιλντ: «Ολοι ζούμε σε έναν υπόνομο, αλλά μερικοί από εμάς μπορούμε να κοιτάζουμε στον ουρανό». Και προς αυτόν τον συννεφιασμένο εκείνη την ημέρα ουρανό του Μόντρεαλ (δεν κοίταξε απλώς, αλλά) απογειώθηκε ο Αρης Γρηγοριάδης, κολυμπώντας ανάποδα από πάσης απόψεως: κόντρα στη φύση, που ορίζει τους ανθρώπους να κινούνται προς τα εμπρός, κόντρα στο κύμα που δημιουργούν οι ανάποδες χεριές, κόντρα στα λιμνάζοντα ύδατα της ελληνικής κολύμβησης, που από τον Αύγουστο του 1986 είχε ταριχεύσει την έκτη θέση της Ελλης Ρουσσάκη και τη φύλαγε σαν κειμήλιο της μεγαλύτερης επιτυχίας στα χρονικά των παγκοσμίων πρωταθλημάτων. Κόντρα ακόμη και στο… «ποτέ την Κυριακή», διότι το πεπρωμένο του έγραφε ότι μία τέτοια μέρα θα έπαιζε το δικό του αριστούργημα.
Ξαφνικά λοιπόν (μας) προέκυψε ο Αρης Γρηγοριάδης. Σαν… ξωτικό. Σαν ένας παράξενος ταξιδιώτης. Αφησε το μπιλιετάκι του τον περασμένο Μάρτιο στο χειμερινό πρωτάθλημα όπεν και έστειλε χαιρετίσματα στην εξουσία της παγκόσμιας κολύμβησης. Το 25.09 στα 50 μ. ύπτιο (καλύτερη επίδοση εφέτος στον κόσμο, ως τον τελικό στο Μόντρεαλ), το 54.75 στα 100 μ. ύπτιο και το 49.51 στα 100 μ. ελεύθερο προσημείωσαν την επέλασή του στο «Ζαν Ντραπό». Τίποτε πλέον δεν μπορούσε να σταματήσει τον ακάθεκτο γιο του λογιστή από την Καλαμαριά: η έκτη θέση στον τελικό των 100 μ. (με πανελλήνιο ρεκόρ 54.61) και η πρωτιά του στον ημιτελικό των 50 μ. απλώς τεκμηρίωναν την ενσάρκωση του ονείρου. Το χρυσό μετάλλιο τον περίμενε, δεν το περίμενε αυτός, όπως «το ύπτιο με διάλεξε και δεν το διάλεξα εγώ, διότι το νερό σού δείχνει από την πρώτη στιγμή που θα πέσεις πώς θέλει να κολυμπήσεις».
* Θιασώτης των κομπιούτερ
Στο κλασικό ελληνικό δίλημμα της εφηβικής ηλικίας «γιατρός ή δικηγόρος;», ο Αρης τράβηξε τον δικό του δρόμο, θιασώτης των κομπιούτερ (καθ’ ότι φοιτητής του Τμήματος Εφηρμοσμένης Πληροφορικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης) και εσχάτως παγκόσμιος πρωταθλητής στην κολύμβηση, από την οποία -αν και αποστρέφεται τη θάλασσα -σαγηνεύθηκε σε ηλικία οκτώ ετών και είχε την τύχη να πέσει στα χέρια ενός ορκισμένου εχθρού, ο οποίος… σιχαινόταν το ύπτιο! ΠΑΟΚτζής ων και πρωταθλητής στο πρόσθιο, ο Χρυσάφης Βαγγελακάκης ανέλαβε προπονητής του Αρη (Θεσσαλονίκης) και του Αρη (Γρηγοριάδη) το 1994 και δεν άργησε να συνειδητοποιήσει τι… χρυσάφι είχε στα χέρια του.
«Δεν μπήκα ποτέ στον πειρασμό να κολυμπήσω κάτι άλλο. Ούτε με ιντριγκάρει το κομπλιμέντο του πληθωρικού κολυμβητή, όπως αυτοί που επιδίδονται στις μεικτές. Δεν είμαι ο «Ελληνας Φελπς», ούτε έχω τη ματαιοδοξία να με χαρακτηρίζουν «αθλητή-φαινόμενο». Ακόμη και το ελεύθερο το κολυμπάω για… ξεκάρφωμα. Εννοώ ότι οι επιδόσεις μου αποτελούν απόρροια της προπόνησής μου στο ύπτιο. Δεν έχω δουλέψει σχεδόν καθόλου στο ελεύθερο, απλώς με τράβηξε η προπόνησή μου και προς τα εκεί» εξομολογείται ο γεννημένος στις 6 Δεκεμβρίου του 1985 κολυμβητής, ο οποίος προτού ανεβεί στο βάθρο του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος είχε γνωρίσει όλες τις διακυμάνσεις των συναισθημάτων.
«Το 2003 ενθουσιάστηκα και πήρα κουράγιο με το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα νέων, στη Γλασκώβη (σ.σ. με επίδοση 26.15). Το 2004 τσαντίστηκα γιατί ο πυρετός και το λάθος μου να κουτουλήσω πάνω στο σχοινί της διαδρομής με έριξαν στην τέταρτη θέση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ανδρών στη Μαδρίτη. Τερμάτισα τέταρτος, μόλις δύο εκατοστά πίσω από τον Ισπανό Ορτέγκα και εννιά από τον πρώτο, τον επίσης Ισπανό Οθέλο. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες είχα στόχο τουλάχιστον τον ημιτελικό στα 100 μ. ύπτιο, αλλά κατατάχθηκα 17ος και αυτή η αποτυχία με πείραξε. Τελικά, όμως, κάθε εμπόδιο για καλό. Από τον περασμένο Αύγουστο δούλεψα πολύ πιο σκληρά και αισθάνομαι ότι μέσα σε αυτόν τον χρόνο έπαψα να είμαι παιδί και έγινα άντρας»!
Για τον πρώτο παγκόσμιο πρωταθλητή στην ιστορία τής (ούτως ή άλλως αναβαθμισμένης τα τελευταία χρόνια) ελληνικής κολύμβησης, «σημασία δεν έχει η ποσότητα, αλλά η ποιότητα της προπόνησης». Ο κ. Βαγγελακάκης δηλώνει υπέρμαχος της αρχαιοελληνικής σοφίας που πρεσβεύει «ουκ εν τω πολλώ το ευ» και «γι’ αυτό δεν είμαστε αριθμολάγνοι». Τι σημαίνει αυτό; «Ο Αρης δεν καταπίνει αμέτρητα χιλιόμετρα, μόνο και μόνο για τη δόξα των αριθμών. Ούτε τρέχουμε από εδώ και από εκεί για προπόνηση σε ειδικές κλιματολογικές συνθήκες. Εφέτος όλη τη χρονιά φύγαμε μόνο δύο φορές από τη Θεσσαλονίκη, μία στο Αργοστόλι και μία στη Χίο. H καθημερινή προπόνηση, συμπεριλαμβανομένης και της γυμναστικής, διαρκεί γύρω στις έξι ώρες. Συνήθως κολυμπάει 60 με 70 χιλιόμετρα την εβδομάδα και επειδή πρόκειται για 50άρι σπριντ, με συγκεκριμένες απαιτήσεις, δίνουμε έμφαση στην εκκίνηση, την επιτάχυνση και τη συχνότητα με την οποία εκτελεί τις χεριές, αυτές τις 30-32 χεριές που χρειάζεται για να τερματίσει. H αντίδρασή του μπορεί να μην είναι από τις πιο γρήγορες στον κόσμο, αλλά αυτό οφείλεται στο ύψος του (σ.σ.: 1,94 μ.), άλλωστε σύμφωνα με τις στατιστικές μετρήσεις του σουηδού ερευνητή Χάλιεντ, ο Αρης διαθέτει το μεγαλύτερο μήκος χεριάς στον κόσμο με δύο μέτρα και 30 εκατοστά και ακριβώς τόσο μετακινεί το σώμα του σε κάθε κίνηση».
Ο δράστης 23 πανελληνίων ρεκόρ (δέκα στο μη ολυμπιακό αγώνισμα των 50 μ. ύπτιο, επτά στα 100 μ. ύπτιο και έξι στα 100 μ. ελεύθερο) ατενίζει μακριά, αλλά δεν πέφτει στην παγίδα να κοιτάξει το δάσος και να χάσει το δέντρο που βρίσκεται μπροστά του. «Σκέπτομαι την κούρσα της επόμενης ημέρας. Στο Μόντρεαλ είχα στον νου μου κάθε αγώνα ξεχωριστά. Πρώτα να προκριθώ στα ημιτελικά, ύστερα να περάσω στον τελικό και μετά το μετάλλιο. Ηξερα ότι με έναν χρόνο γύρω στα 25 δευτερόλεπτα θα ανέβαινα στο βάθρο και όταν πέτυχα την καλύτερη επίδοση στους ημιτελικούς, μου έφυγε το άγχος και απέκτησα τρομερή αυτοπεποίθηση. Ηξερα ότι αν έφευγα καλά στον τελικό και δεν έκανα κάποιο λάθος θα έπαιρνα μετάλλιο, πιθανότατα το χρυσό. Εστω και αν κάποιοι από τους αντιπάλους μου, όπως ο Πίρσολ, που αποτελεί το πρότυπό μου, και ο Μπαλ δεν είχαν κολυμπήσει εφέτος πενηντάρια. Εστω και αν ο Γουέλς και ο κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ Ρούπρατ υπερέχουν κατά πολύ σε εμπειρία και παραστάσεις. H κούρσα ήταν στα χέρια μου, απλά γιατί είμαι πιο γρήγορος από αυτούς».
* O Ποπόφ και η «τεχνητίνη»
Στον Γρηγοριάδη αρέσει το μπάσκετ, «αλλά παίζω σπανίως διότι κινδυνεύω να διαλύσω τις μαλακές αρθρώσεις μου σε κάποια κίνηση, άλλωστε όταν τρέχω είμαι για… γέλια». Βλέπει πόλο, «αλλά δεν θα έπαιζα ποτέ γιατί εκεί πέφτει πολύ ξύλο και δεν το αντέχω». Εχει να κάνει μπάνιο στη θάλασσα τέσσερα χρόνια, «διότι θεωρώ χάσιμο χρόνου και… χαζά αυτά τα μπάνια και προτιμώ άλλου είδους διακοπές». Επ’ ουδενί πιστεύει ότι τάχα υποβάλλεται σε θυσίες «για τον απλούστατο λόγο ότι ασχολούμαι με κάτι που μου αρέσει και μάλιστα με το αζημίωτο. Αμείβομαι, μπήκα στο Πανεπιστήμιο, δημιουργώ το μέλλον μου. Οταν σκέπτομαι ότι υπάρχουν απόφοιτοι Πανεπιστημίου που δουλεύουν γκαρσόνια, αφοσιώνομαι ακόμη περισσότερο στην κολύμβηση».
Και αφοσιώνεται με ευλάβεια και στοχοπροσήλωση, χωρίς να πέφτει στην παγίδα του υπαρκτού ή του… παραμυθένιου ντόπινγκ. «Πιστεύω ότι πρόκειται για μύθο, κυρίως στο επίπεδο των μεγάλων αθλητών. Οι κορυφαίοι δεν έχουν ανάγκη από ουσίες, ίσως οι τέταρτοι και οι πέμπτοι να υποκύπτουν στον πειρασμό. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει φάρμακο που έμαθε στον Ποπόφ να κολυμπάει με τέτοια τεχνική τελειότητα. Και αν ναι, πώς το λένε; Τεχνητίνη;».
Ολοι οι άνθρωποι του Αρη
Πίσω από την επιτυχία του Αρη Γρηγοριάδη υπάρχει ένα ολόκληρο επιτελείο ανθρώπων που τον στηρίζουν.
«Εν αρχή ην» ο Αρης Θεσσαλονίκης. Ο σύλλογος που από το 2000 πρωτοπόρησε για τα ελληνικά δεδομένα, δημιουργώντας ένα δικό του κλιμάκιο επιλέκτων κολυμβητών, το οποίο απαρτίζουν οκτώ παιδιά, με την ευθύνη του Χρυσάφη Βαγγελακάκη. H διοίκηση του Αρη έπειτα από εισήγηση του προπονητή φρόντισε να εξασφαλίσει σχεδόν ιδανικές και πάντως πρωτοφανείς για τα ελληνικά δεδομένα συνθήκες προετοιμασίας.
Ο Γρηγοριάδης, λοιπόν, προπονείται στο πρότυπο κέντρο του εθνικού κολυμβητηρίου Θεσσαλονίκης, που χάρη στην παροχή φυσικού αερίου διατηρεί το νερό στους 27,5 β. τον χειμώνα και στους 26,5 β. το καλοκαίρι, ενώ διαθέτει και ένα σύγχρονο και πλήρως εξοπλισμένο γυμναστήριο. Ο πρόεδρος του κολυμβητηρίου και μέλος του ΔΣ της ΚΟΕ Αριστείδης Παπαδόπουλος μερίμνησε από την πρώτη στιγμή για την αρτιότητα της εγκατάστασης, μάλιστα οι υπάλληλοι δουλεύουν ακόμη και τις Κυριακές, εφόσον υπάρχει ανάγκη. Στο πλευρό του βρίσκεται επίσης και η επιτροπή κολύμβησης του Αρη, την οποία αποτελούν ο Νίκος Μιλόσης, ο (αναμεμειγμένος προσφάτως και στην ποδοσφαιρική ομάδα) Νικήτας Ματθαίου και ο (πατέρας του Αρη) Γιάννης Γρηγοριάδης. Εκτός από τον κ. Βαγγελακάκη, στον μικρόκοσμο υποστήριξης της προσπάθειας του κορυφαίου έλληνα κολυμβητή ανήκουν επίσης ο γυμναστής (και προπονητής καταδύσεων) Φωκίων Καλυκόπουλος, ο φυσικοθεραπευτής Ηλίας Παρασκευάς, ο εργοφυσιολόγος Γιώργος Ζιώγας και η γιατρός Ελένη Μπέλα.
Πολλά όλα αυτά. Πολλά και πολύ καλά. Πολύ καλά για να είναι ελληνικά. Και όμως πριν από λίγο καιρό ο Αρης ζήτησε από το ΟΑΚΑ μία πλάκα εκκίνησης και τερματισμού, επειδή οι υπάρχουσες στη Θεσσαλονίκη δεν ανταποκρίνονται στις διεθνείς προδιαγραφές και ακόμη την περιμένει. Ελλάς το μεγαλείο σου…
