Πίσω από τα φώτα των μεταλλίων

Ανθρωποι της διπλανής πόρτας που παραμένουν «προσγειωμένοι» παρά τις μόνιμες υψηλές πτήσεις είναι οι πρωταγωνιστές του ελληνικού στίβου που κατέκτησαν έξι μετάλλια στο πρόσφατο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Βερολίνου.

Οπως για παράδειγμα η ελληνίδα «τσαρίνα» των αιθέρων ή Μεγάλη Αικατερίνη τού επί κοντώ Κατερίνα Στεφανίδη που μεγαλώνοντας σε μια κατ’ εξοχήν αθλητική οικογένεια ήταν αδύνατον να μην «κολλήσει» με τα σπορ.

Ο πατέρας της Γιώργος Στεφανίδης ήταν αθλητής του τριπλού και η μητέρα της Ζωή Βαρέλη σπρίντερ, αν και η Κατερίνα προτίμησε τα ύψη.

Και η πλάκα είναι ότι μέχρι και πρόσφατα είχε υψοφοβία(!) εκτός στίβων και αν χρειαζόταν κάτι από ένα ψηλό ντουλάπι όπου έπρεπε να επιστρατεύσει σκάλα την… επικίνδυνη αποστολή αναλάμβανε ο σύζυγος και προπονητής της Μιτς Κρίερ.

Οταν ξεκίνησε με την αδελφή της Γεωργία τα πρώτα άλματα στη Φιλοθέη το ταλέντο της ξεχείλιζε και γρήγορα την ξεχώρισαν οι ειδικοί.

Μετά τη σάρωση των τίτλων σε σχολικά και εθνικά πρωταθλήματα νεανίδων άρχισαν να έρχονται και τα παγκόσμια ρεκόρ σε αυτές τις ηλικίες (4,37 το πρώτο της, κάτω των 18).

Ομως η καριέρα της άλλαξε με την υποτροφία που πήρε και έφυγε για τις ΗΠΑ και το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ. Εκεί αρχικά είχε προπονητή τον Νιλ Χάισονγκ, αλλά την «απογείωσε» ο νυν προπονητής και σύζυγός της Μιτς Κρίερ, ο οποίος είναι αυτός που την πιέζει να έρχονται πιο συχνά στην Ελλάδα για να δοκιμάζει και το παστίτσιο της πεθεράς του που τον ξετρελαίνει. Οταν η Κατερίνα «φορτώνει», ο Μιτς γελάει και λέει: «Τώρα φυσάνε ελληνικά μποφόρ…». Μετά το πρώτο μεγάλο μετάλλιο (ασημένιο στο Ευρωπαϊκό της Ζυρίχης το 2014) άρχισε η καταιγίδα από τα χρυσά.

Η άλλη μεγάλη κυρία τού επί κοντώ, η Νικόλ Κυριακοπούλου, από τις διαχρονικές αθλήτριες, ανάγκαζε τη μητέρα της στα παιδικά της χρόνια στο Αιγάλεω να την κυνηγάει και να την… κατεβάζει από δέντρα, κολόνες και από όπου μπορούσε να σκαρφαλώσει. Την έγραψε στην ενόργανη, που όμως την παράτησε γρήγορα, ενώ στον στίβο δοκίμασε εμπόδια, σφαίρα και μήκος προτού την πείσει ο πρώτος προπονητής της Μανώλης Καραγιάννης να κάνει επί κοντώ. Αυτό ήταν και κόλλησε.

Μετά το 2016 αποφάσισε να αποσυρθεί για να φέρει στον κόσμο τη λατρεμένη της Λένια, καρπό του έρωτά της με τον παλαιό πρωταθλητή στα 400 Ανδρέα Λιναρδάτο. Ακολούθησε κατά γράμμα τις εντολές του γιατρού και μόλις πέρασε ο μήνας και κάτι της λοχείας, άρχισε να τρέχει και να γυμνάζεται χάνοντας σε χρόνο ρεκόρ τα κιλά της εγκυμοσύνης. Με τον νέο της προπονητή, τον Ανδρέα Τσώνη, έφτασε στην κορύφωση, το ασημένιο μετάλλιο στο Βερολίνο, που το φόρεσε –όταν επέστρεψε –στον λαιμό της κόρης της.

Ο χρυσός πρωταθλητής μας στο μήκος Μίλτος Τεντόγλου σώθηκε από έναν φύλακα του σταδίου των Γρεβενών που τον κυνηγούσε όταν πήγαινε με τους φίλους του για παρκούρ! Διότι έτσι έδωσε την ευκαιρία στον πρώτο του προπονητή Βαγγέλη Παπανίκο να του προτείνει ένα… νόμιμο άθλημα, το μήκος, που δεν θα τον κυνηγούσε κανείς.

Με τον πατέρα του οικονομικό μετανάστη στη Γερμανία και τη μάνα του να τον πηγαινοφέρνει στην προπόνηση και αργότερα στην Αθήνα, ο Μίλτος έφτασε (στα χέρια πια του Γιώργου Πομάσκι) να είναι πρωταθλητής Ευρώπης στα 20 του χρόνια και το μέλλον είναι μπροστά. Τώρα απολαμβάνει λίγες ημέρες διακοπών παίζοντας και το αγαπημένο του μπουζούκι ή την κιθάρα του.

Η Βούλα Παπαχρήστου μετά τον γάμο της με τον ποδοσφαιριστή Λάζαρο Χαριτωνίδη και τη γέννηση της κόρης τους Κωνσταντίνας-Αθανασίας έγινε άλλος άνθρωπος. Ωρίμασε και ως αθλήτρια αλλά και ως γυναίκα, άφησε πίσω της τις κακές αναμνήσεις (αποκλεισμός από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 για το ρατσιστικό σχόλιό της, τη σχέση της με τον Ηλία Κασιδιάρη και τις απόψεις της για τη Χρυσή Αυγή) και στα χέρια του Γιώργου Πομάσκι –από τον οποίο όσες φορές και αν έφυγε ξαναγύρισε, καθώς μαζί του έχει κάνει τις μεγαλύτερες εμφανίσεις –πήρε επιτέλους το πρώτο της χρυσό μετάλλιο.

Πικρία μπορεί να βγάζει ακόμη, όπως είπε πρόσφατα: «Θέλουν να με κρεμάσουν ή να με σταυρώσουν στο Σύνταγμα, ας το κάνουν», όμως το καλό είναι ότι πλέον ασχολείται κυρίως με την οικογένειά της και το τριπλούν, στο οποίο είναι μία από τις καλύτερες αθλήτριες στον κόσμο.

Η Μαρία Μπελιμπασάκη με τον προπονητή της Κώστα Ηλία αποφάσισαν πριν από λίγους μήνες να επιστρέψει στα 400 μέτρα που τα είχε «κόψει» το 2010. Και δικαιώθηκαν, καθώς μόλις στο τελευταίο ενάμιση μέτρο της κούρσας έχασε το χρυσό μετάλλιο.

Οταν ήταν μικρή η πεισματάρα Κρητικοπούλα από τη Σητεία έκανε 120 χιλιόμετρα την ημέρα για να πάει να προπονηθεί στην Ιεράπετρα και να επιστρέψει, αλλά πλέον όλα αυτά της φαίνονται δικαίως πολύ μακρινά.

Ο Καρδιτσιώτης Δημήτρης Τσιάμης, που από νεαρή ηλικία είχε αγαπήσει το τριπλούν, με τον προπονητή του Δημήτρη Σιούντρη κυνηγούν εδώ και καιρό τα 17 μέτρα, που ο ίδιος τα είχε περάσει πολύ παλαιότερα όντας ένας από τους πλέον διαχρονικούς πρωταθλητές (επί δεκαετίες σε κλειστό και ανοιχτό στίβο).

Στα 36 του πλέον μπορεί να μην πέρασε τα 17 μέτρα (ξανά), αλλά ήρθε το πιο μεγάλο και γλυκό μετάλλιο της καριέρας του, το χάλκινο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.

Παράλληλα παραμένει 28 μήνες αήττητος σε οποιονδήποτε αγώνα έχοντας φορέσει στον λαιμό του ήδη 8 χρυσά μετάλλια σε κορυφαίους αγώνες όπως οι Ολυμπιακοί, τα Παγκόσμια (δύο φορές παγκόσμιος πρωταθλητής) και τα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα.

Και όμως, προτού καν τα φανταστεί όλα αυτά, η μητέρα του τον κυνηγούσε να τον μαζέψει είτε από το μπαλκόνι του σπιτιού όπου κρεμόταν(!) είτε από δέντρα στη Νέα Σμύρνη.

Από μικρός ο άρχοντας των κρίκων έδειχνε ότι του αρέσει να σκαρφαλώνει ψηλά. Στους κρίκους το κάνει αρχικά με τη βοήθεια του προπονητή του (με τον οποίο έχουν δημιουργήσει μια μοναδική σχέση) Δημήτρη Ράφτη και στη συνέχεια μένοντας μόνος του εκεί πάνω σε αυτό το μονόλεπτο πρόγραμμα κάνει… παπάδες δυσκολεύοντας όλο και περισσότερο το ρεπερτόριό του, κάτι που απογειώνει και τη βαθμολογία.

Την ημέρα της Παναγιάς, τέτοια εποχή πριν από δύο χρόνια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο έφτανε στο Εβερεστ της επιτυχίας κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο και αμέσως κοίταζε προς τον ουρανό για να το αφιερώσει στον πατέρα του Παναγιώτη, που είχε φύγει έναν χρόνο πριν από τη ζωή.

Στην πλάτη του έχει κάνει ένα πολύχρωμο τατουάζ τους ολυμπιακούς κύκλους γράφοντας «still rings» για να μην ξεχάσει ποτέ αυτή τη στιγμή – είναι δεδομένο ότι αν δεν έχει πρόβλημα με τον ώμο του θα μείνει άλλα δύο χρόνια εύκολα αήττητος μέχρι και το Τόκιο το 2020. Από το 2015 έχει προσφέρει στο άθλημα άσκηση στους κρίκους που έχει πάρει το όνομά του και ήδη αποτελεί έναν εκ των κορυφαίων των κρίκων όλων των εποχών, ενώ μπορεί να γίνει και ο καλύτερος όλων. Λίγη υπομονή ακόμη.

Εφτασε σε σημείο – αργότερα – να χάσει ηθελημένα ως και την πενθήμερη στο σχολείο για να μη μείνει μία εβδομάδα εκτός προπονήσεων (!)

Την τροπαιοθήκη του κοσμούν δεκάδες μετάλλια και κύπελλα από διεθνείς διακρίσεις, ακόμη και σε παγκόσμιο επίπεδο εφήβων. Τα τελευταία τρία χρόνια έχει δημιουργήσει ένα εκρηκτικό μείγμα με τον νέο του προπονητή Παναγιώτη Βελέντζα και η μία επιτυχία διαδέχεται την άλλη, με αποκορύφωμα τα δύο χάλκινα μετάλλια στα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα του 2016 και του 2018.Μένει στην Πετρούπολη, από την οποία κατεβαίνει στον αγαπημένο του Πειραιά όπου σπουδάζει Ναυτιλιακά και από εκεί ανεβαίνει στο Μαρούσι και στο ΟΑΚΑ για προπόνηση. Κάθε μέρα διανύει αυτά τα χιλιόμετρα – για τα οποία τουλάχιστον από τα 18 του δεν έχει το άγχος ότι επιβαρύνει τους γονείς του καθώς έχει πάρει πια το δίπλωμα οδήγησης και πάει μόνος του. Οι έξοδοι με τους φίλους του γίνονται κυρίως Σάββατο, καθώς οι προπονήσεις είναι επίπονες και χρειάζεται 5-6 ώρες ημερησίως! Το όνειρό του είναι ένας τελικός στους Ολυμπιακούς Αγώνες και το Τόκιο απέχει λιγότερο από δύο χρόνια πλέον.

Πρόκειται για ένα παλικάρι που όπως του τα έφερε η ζωή έμαθε από τη γέννησή του ουσιαστικά να κολυμπάει πάντα σε αντίθετο ρεύμα!

Πήρε το όνομά του από τη μητέρα του Κριστίνα, την οποία δυστυχώς δεν πρόλαβε να γνωρίσει. Καθώς την ώρα που τον έφερνε στη ζωή (4 Ιουλίου του 1993) η ίδια απεβίωσε από ακατάσχετη αιμορραγία, προϊόν σοβαρού ιατρικού λάθους, στην αίθουσα του τοκετού! Ηταν ο δεύτερος γιος του ζευγαριού από τη Βουλγαρία, που έμελλε όμως να μείνει ορφανός από μητέρα τόσο πρόωρα. Ο πατέρας του, Τσβετάν-Τσέτσο Γκολομέεβ, είχε μάθει από τον αθλητισμό (εκ των κορυφαίων κολυμβητών της γειτονικής χώρας με πολλές διεθνείς νίκες) να αντεπεξέρχεται σε κάθε δυσκολία.

Αποφάσισε να πάρει τον νεογέννητο Κριστιάν και τον μεγάλο του γιο Ιβάν και να μετακομίσει μόνιμα σε ένα από τα πιο αγαπημένα μέρη της οικογένειας, την Κρήτη και το Ηράκλειο.

Δεν είναι τυχαίο που ο Κριστιάν νιώθει (και ουσιαστικά είναι, καθώς εκεί έζησε τα παιδικά του χρόνια μέχρι την εφηβεία) Κρητικός, και το λέει με υπερηφάνεια.

Ο μεγάλος του αδελφός, Ιβάν, έδειχνε ότι είχε ταλέντο στο κολύμπι ενώ ο Κριστιάν κολυμπούσε περισσότερο για χαβαλέ και για την επαφή με το νερό.Ομως όταν η μοίρα τού έδειξε το σκληρό της πρόσωπο και πάλι (χάνοντας τον πατέρα του από καρκίνο) στα 16 του χρόνια ο Κριστιάν έδωσε μέσα του μια υπόσχεση, να ασχοληθεί πλέον σοβαρά με το κολύμπι στη μνήμη του πατέρα του.

Οποτε έχει μια μεγάλη επιτυχία, βγαίνοντας από το νερό δείχνει προς τον ουρανό. Το ίδιο έκανε και στη Γλασκώβη, στη μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας του. Μόλις φόρεσε στον λαιμό του το πρώτο του μετάλλιο σε μεγάλη διοργάνωση (ασημένιο στα 50 ελεύθερο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα) κοίταξε στωικά προς τον ουρανό διότι ήξερε ότι εκείνη τη στιγμή ο πατέρας του θα τον καμάρωνε.

Αλλωστε με τον μικρό του αδελφό Νικόλα (από τη δεύτερη σύζυγο του Τσβετάν) να παίζει πόλο και τον μεγάλο, τον Ιβάν, να έχει παρατήσει το κολύμπι, ο Κριστιάν ήταν αυτός που είχε ολοκληρώσει το όνειρο του πατέρα του, που ήταν κάποιος από τους γιους του να τον διαδεχθεί.

Για την ακρίβεια, ο Κριστιάν τον ξεπέρασε τρέχοντας στην κούρσα της ζωής του – ακριβώς για αυτόν τον λόγο, για να πάρει το μετάλλιο και για τον πατέρα του – όπως εξομολογήθηκε στην πρόσφατη συνέντευξή του στα «ΝΕΑ».
Η θεία του Ασια (αδελφή του πατέρα του) και ο θείος του, σύζυγός της, Κώστας Μητρόπουλος τον ανέλαβαν εκείνη τη δύσκολη περίοδο και τον είχαν σαν παιδί τους ενώ σαν δεύτερος πατέρας του στάθηκε ο νυν προπονητής του, Ακης Οικονόμου, του οποίου ο Κριστιάν θα βαφτίσει την κόρη.

Πλέον συνεχίζει να προπονείται στις ΗΠΑ (ήταν εκεί με υποτροφία τελειώνοντας τις σπουδές του στις αθλητικές επιστήμες) και ονειρεύεται πλέον το επόμενο μετάλλιο.