«Παρέμβαση» στο Γηροκομείο Πειραιώς -το Άσυλο Πενήτων ιδρύθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα από ιερωμένο και ανήκει στη Μητρόπολη Πειραιώς- έκανε το μεσημέρι της Πέμπτης η αναρχική ομάδα «Ρουβίκωνας», απαιτώντας, όπως αναφέρει σε ανάρτηση στον ιστότοπο indymedia, «μαχητικά το σταμάτημα και την ανάκληση των εγκληματικών εκδιώξεων τροφίμων του γηροκομείου».
Είναι χαρακτηριστικό ότι για την «παρέμβαση» της ομάδας δεν εκλήθη η ΕΛ.ΑΣ., επομένως δεν έγιναν προσαγωγές ούτε συλλήψεις.
Αφορμή είχε δοθεί από την απόφαση του ΔΣ του ιδρύματος, την οποία «κάλυψε» ο μητροπολίτης κ. Σεραφείμ, να μην επιτρέπει το κάπνισμα στους τροφίμους και στους επισκέπτες στους εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους του Γηροκομείου.
Στην ανάρτησή της η ομάδα «Ρουβίκωνας» στέκεται στις σχέσεις της Εκκλησίας και του κράτους, στη στάση της κυβέρνησης με αφορμή τη συζήτηση για τα θρησκευτικά κ.λπ.
«Αυτές τις μέρες έχει ξεσπάσει μια σκιαμαχία που έβαλε το λιθαράκι της κι αυτή, μαζί με άλλες αντίστοιχες, στο να επισκιαστεί εντελώς το νέο πολυνομοσχέδιο και να δρομολογείται ο τελικός κύκλος ιδιωτικοποιήσεων μπροστά στα μάτια όλων χωρίς να το βλέπει κανένας. Η «σύγκρουση» της κυβέρνησης με την εκκλησία είναι ένα πυροτέχνημα, μια απάτη αριστοτεχνικά στημένη για να κινητοποιήσει αντανακλαστικά ένθεν και ένθεν και να αποπροσανατολίσει. Στην πραγματικότητα το κράτος, ειδικά το ελληνικό κράτος, είναι οσμωμένο με την εκκλησιαστική ιεραρχία και ο Σύριζα σφύζει (και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς) από καθεστωτικό ρεαλισμό» αναφέρεται μεταξύ άλλων.
«Η εκκλησία διεκδικεί εξουσία στη νεολαία, στους άρρωστους και στους φυλακισμένους, και περισσότερο από όλα στην «τρίτη ηλικία»» επισημαίνεται. «Ένα μεγάλο μέρος της ελάχιστης δημόσιας φροντίδας στα γερασμένα άλογα του καπιταλισμού το έχουν στα χέρια τους οι παπάδες. Και η φιλανθρωπία και η ελεημοσύνη, ειδικά όταν γίνεται από μεγάλους εξουσιαστικούς μηχανισμούς, κοστίζει πανάκριβα.
Ενα μικρό μέρος των πόρων που εξαφανίζει η εκκλησία, άμεσα και μέσω του κράτους, γίνεται το βασικό αφήγημα αυτοεπιβεβαίωσής της. Το «φιλανθρωπικό έργο» έχει πληρωθεί πολλαπλάσια. Κι επιπλέον το «φιλανθρωπικό έργο» είναι το καλύτερο μεγάφωνο για την αντιδραστική ηθική της, για την προώθηση του εθνικισμού και της ξενοφοβίας, για όλα αυτά που της δίνουν στίγμα στο καθεστωτικό πολιτικό φάσμα».
Με αφορμή την ανακοίνωση του ΔΣ του Γηροκομείου η αντιεξουσιαστική ομάδα «Ρουβίκωνας» επισημαίνει: «Το σιδερένιο χέρι της «ελεημοσύνης» εφαρμόζει τον νόμο του. Και τον εφαρμόζει στους πιο αδύνατους από το πιο αδύνατο κοινωνικό στρώμα. Αυτούς που το κεφάλαιο (όχι μόνο ως σύστημα αλλά και ως κοινωνική σχέση), μόλις περνά η ημερομηνία λήξης τους, ενοχλείται και που τους βλέπει. Δεν έχει υπάρξει κοινωνία στο παρελθόν που να επιφύλαξε αυτό το ρόλο για τους γέροντες και τις γερόντισσες. Όσοι δεν έχουν σύνταξη να ταΐσουν την οικογένεια ανέργων, συχνά καταλήγουν σε ιδρύματα αυτού του τύπου. Και γίνονται υπήκοοι της εκκλησιαστικής επικράτειας.
Από τη μεριά μας ως αναρχική συλλογικότητα, η σημερινή μας παρέμβαση είναι μια ελάχιστη πράξη αλληλεγγύης προς αυτό το κοινωνικό στρώμα με τις τεράστιες ανάγκες. Η απάντηση στα ζητήματα της δημόσιας πρόνοιας, ανήκει στην μεγάλη πλειοψηφία, στην ίδια την κοινωνική βάση, στις τοπικές και εργασιακές αυτοοργανωμένες δομές που δίνουν στρατηγικούς αγώνες και ανακτούν τμήματα του δημόσιου. Δομές που σήμερα, με λίγες εξαιρέσεις δεν υπάρχουν».
Και καταλήγει η ανάρτηση με βολές προς την κυβέρνηση και την Εκκλησία: «Χρυσές δουλειές μπορεί να κάνει η εκκλησία, και θα τις κάνει αν επιτρέψουμε τη επέλαση της δυστοπίας που έχει ήδη αρχίσει.
Επαναλαμβάνουμε, είναι υπόθεση της κοινωνικής βάσης και ο αγώνας και η ανάκτηση του δημοσίου από τις δυνάμεις του κράτους και της αγοράς. Ο αντίπαλος είναι απέναντι, και κάποια κομμάτια του φοράνε ράσα. Κι ας μην περιμένει κανείς πως κανένα κράτος στην Ελλάδα, ούτε φιλελεύθερο ούτε καν αριστερό θα αυτοακρωτηριαστεί διαχωριζόμενο από την εκκλησία. Απλά η καθεστωτική αριστερά μπορεί ευκολότερα (λόγω είδους ψηφοφόρων…) να ανοίξει καυγάδες με τους ρασοφόρους. […]
Ας πιστεύει ο καθένας ό,τι θέλει για την μετά θάνατον ζωή, είναι δικαίωμά του, όπως και η πίστη σε σωτήρες σε αυτή τη ζωή. Το να βρίσκονται όμως υπό τέτοια εξουσία οι πιο αδύναμοι από το πιο αδύναμο κοινωνικό στρώμα της δικής μας κοινωνικής και ταξικής θέσης, είναι ακόμα μία συλλογική ντροπή που πρέπει κάποτε να αποτινάξουμε».
