Γολγοθάς για μια αιμοκάθαρση στα δημόσια νοσοκομεία

Ο 64χρονος Νίκος Τ. κάποτε ήταν «μεγάλος και τρανός». Από οικονομικά ευκατάστατη οικογένεια και ο ίδιος σημαντικός επιχειρηματίας. Οι «αναποδιές» των τελευταίων ετών τον άφησαν, θα μπορούσε να πει κανείς, στον δρόμο, με σοβαρό πρόβλημα σακχάρου, το οποίο του προκάλεσε νεφρική ανεπάρκεια. Χωρίς να έχει ασφαλιστική κάλυψη και κανένα εισόδημα, ο κ. Νίκος είναι αναγκασμένος εδώ και έναν μήνα να «ξεροσταλιάζει» στις εφημερίες των δημόσιων νοσοκομείων προκειμένου να υποβληθεί στην αναγκαία για τη ζωή του αιμοκάθαρση. Μέρα παρά μέρα ζητεί τη βοήθεια ενός καλού φίλου του, συνταξιούχου δικηγόρου, προκειμένου να ενημερωθεί για τα εφημερεύοντα νοσοκομεία.

«Μπαίνω στο Διαδίκτυο και μαθαίνω ποιο νοσοκομείο εφημερεύει κάθε φορά. Τον ενημερώνω και ο Νίκος πάει και στήνεται στην ουρά και περιμένει. Πριν από δέκα ημέρες πήγε στις 2 το μεσημέρι σε ένα νοσοκομείο, το οποίο ξεκινούσε εκείνη την ώρα την εφημερία του, και τον πήραν για αιμοκάθαρση στις 9 το βράδυ. Τα κυριότερα προβλήματα είναι δύο: πρώτον, ταλαιπωρείται τη στιγμή που έχει πολλά άλλα προβλήματα υγείας και, δεύτερον, δεν τον παρακολουθεί συγκεκριμένος γιατρός ή ιατρική ομάδα, όπως συμβαίνει με όσους έχουν μόνιμη θέση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την υγεία του».

Από νοσοκομείο σε νοσοκομείο

Ο κ. Νίκος Τ. είναι ένας από τους 55 ανασφάλιστους αιμοκαθαιρόμενους ασθενείς που ζουν στην Αθήνα και ανεβαίνουν καθημερινά τον δικό τους γολγοθά για να κρατηθούν στη ζωή. Η περίπτωσή του δείχνει από μόνη της ότι όλες αυτές οι εξαγγελίες των αρμόδιων υπουργών περί ισότητας στην πρόσβαση υπηρεσιών Υγείας δεν είναι τίποτε περισσότερο από ευσεβείς πόθοι.

Η καθημερινότητα των ανασφάλιστων αιμοκαθαιρόμενων ασθενών είναι πολύ σκληρή, αφού αναγκάζονται να γυρνούν από νοσοκομείο σε νοσοκομείο για να μπορέσουν να υποβληθούν σε αιμοκάθαρση, την οποία συχνά δεν καταφέρνουν να ολοκληρώσουν. Συχνά, λόγω φόρτου εργασίας και εκτάκτων περιστατικών, αντί να διαρκέσει η αιμοκάθαρση τέσσερις ώρες όπως επιβάλλεται, διαρκεί μόλις δύο ή τρεις ώρες.

Οι ίδιοι οι νεφροπαθείς καταγγέλλουν ότι πολλές φορές ακόμη και εφημερεύοντα νοσοκομεία, στα οποία πηγαίνουν για αιμοκάθαρση, δεν μπορούν να τους δεχτούν λόγω πλήρωσης των θέσεων. Ετσι, είναι αναγκασμένοι ή να πηγαίνουν σε άλλο νοσοκομείο που εφημερεύει ή να ξαναπηγαίνουν στο ίδιο κατά τη διάρκεια της εφημερίας, ακόμη και αργά το βράδυ, προκειμένου να βρουν θέση στη Μονάδα Τεχνητού Νεφρού.

Ζωή γαντζωμένη στα μηχανήματα

«Η αιμοκάθαρση είναι απαραίτητη για να μείνουν στη ζωή αυτοί οι άνθρωποι. Η χρόνια νεφρική ανεπάρκεια τελικού σταδίου είναι μια βαρύτατη, μη αναστρέψιμη χρόνια πάθηση που προϋποθέτει εφ’ όρου ζωής υποκατάσταση της νεφρικής λειτουργίας των πασχόντων προκειμένου να κρατηθούν στη ζωή. Η ζωή τους εξαρτάται από μηχανήματα και φάρμακα απαραίτητα για την περιοδική ρύθμιση των στοιχειωδέστερων βιολογικών λειτουργιών. Επίσης, ηεπίσκεψή τους κάθε φορά που πρέπει να υποβληθούν σε αιμοκάθαρση σε άλλο νοσοκομείο δεν διασφαλίζει την αναγκαία κλινικοεργαστηριακή συνεχή παρακολούθηση από ένα συγκεκριμένο ιατρονοσηλευτικό προσωπικό, ώστε να εξασφαλίζεται καλύτερη παροχή υπηρεσιών Υγείας, μικρότερη νοσηρότητα και μεγαλύτερη επιβίωση των ασθενών» δηλώνει στο «Βήμα» ο γενικός γραμματέας του Πανελληνίου Συνδέσμου Νεφροπαθών κ. Γρηγόρης Λεοντόπουλος.

Οπως εξηγεί ο συντονιστής διευθυντής του Νεφρολογικού Τμήματος του Γενικού Νοσοκομείου Νικαίας κ. Χρήστος Ιατρού, τα νοσοκομεία είναι πάντα πλήρη. Οι θέσεις των μονίμων αιμοκαθαιρόμενων είναι καλυμμένες και δυστυχώς οι ανασφάλιστοι και οι άποροι δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν στον ιδιωτικό τομέα, σε αντίθεση με τους ασθενείς που έχουν ασφαλιστική κάλυψη.

Αυξάνεται ο αριθμός των ανασφάλιστων

Σύμφωνα με τον κ. Ιατρού, ο ρυθμός αύξησης των αιμοκαθαιρομένων ασθενών είναι σημαντικός. Παρατηρείται αύξηση κατά 2% ετησίως. Παράλληλα, αυξάνεται ο αριθμός των ανασφαλίστων νεφροπαθών, των ανθρώπων δηλαδή που αδυνατούν να καταβάλουν τις εισφορές τους και χάνουν την ασφαλιστική τους κάλυψη. Οι δε θέσεις στις μονάδες του δημοσίου τομέα είναι περιορισμένες. Το δημόσιο νοσοκομείο, όμως, υποχρεούται να τους δεχτεί στην εφημερία του, διότι οι περιπτώσεις αυτές είναι σαν οξέα περιστατικά.

«Σε εφημερία του Κρατικού της Νίκαιας έχουμε φθάσει στο σημείο να δεχθούμε ακόμη και 20 έκτακτα περιστατικά. Από αυτά, τα μισά ήταν άποροι και ανασφάλιστοι και τα υπόλοιπα άνθρωποι που νοσηλεύονταν στο νοσοκομείο για άλλα προβλήματα υγείας, οι οποίοι όμως ήταν νεφροπαθείς και έπρεπε να υποβληθούν σε αιμοκάθαρση. Ακόμη και αν ανήκουν σε μονάδα άλλου νοσοκομείου του δημόσιου ή του ιδιωτικού τομέα, από τη στιγμή που νοσηλεύονται στο Νοσοκομείο της Νίκαιας, εκεί πρέπει να κάνουν και την αιμοκάθαρσή τους. Δεν είναι δυνατόν να μετακινηθούν σε άλλη μονάδα μόνο και μόνο για αυτόν τον λόγο» σημειώνει. Επίσης, θέτει και το πρόβλημα των συνεχών μετακινήσεων των ανασφάλιστων αιμοκαθαιρόμενων ασθενών. «Μετακινούμενοι από εφημερία σε εφημερία, ποιος γιατρός τούς παρακολουθεί;» αναρωτιέται.