Χάρισε ζωή… τόσο απλά!

Πόσοι άνθρωποι μπορούν να πουν με βεβαιότητα ότι στη μέχρι σήμερα ζωή τους χάρισαν ζωή; Στην Ελλάδα, δυστυχώς, ελάχιστοι. Μία από αυτούς είναι η κυρία Βασιλική Αρβανίτη, η οποία τα τελευταία 18 χρόνια που είναι δότρια μυελού των οστών χάρισε ζωή σε δύο ανθρώπους. Ο ένας ήταν μόλις επτά ετών. Ορισμένοι από αυτούς τους ανθρώπους τιμήθηκαν για την προσφορά τους πρόσφατα σε εκδήλωση που διοργάνωσε το Κέντρο Ενημέρωσης και Προσέλκυσης Εθελοντών Δοτών Μυελού των Οστών Πανεπιστημίου Πατρών (ΚΕΔΜΟΠ).

«Είμαι ευαισθητοποιημένη σε αυτά τα θέματα από την ηλικία των 17-18 ετών. Τότε ένα συγγενικό μου πρόσωπο είχε ένα πρόβλημα υγείας και χρειαζόταν αίμα. Εδωσα αίμα και έκτοτε δεν σταμάτησα ποτέ. Εγινα αιμοδότρια. Δύο χρόνια μετά, στα 20 μου, έγινα δωρήτρια οργάνων. Δότρια μυελού των οστών έγινα ύστερα από αρκετό καιρό» λέει η κυρία Αρβανίτη.

Μικρή δεξαμενή για το ύψιστο αγαθό

Αξιο παρατήρησης είναι το γεγονός ότι οι Ελληνες μπορούν να δωρίσουν χρήματα, τρόφιμα, υλικά αγαθά. Την υγεία, που αποτελεί το ύψιστο αγαθό, δεν την αντιλαμβάνονται ως δώρο, και αυτό μαρτυρούν τα επίσημα στοιχεία για τους εθελοντές δότες μυελού των οστών στη χώρα μας. Η Ελλάδα μετράει μια εξαιρετικά μικρή δεξαμενή εθελοντών δοτών που αδυνατεί να καλύψει τις ανάγκες των ασθενών της. Διαθέτουμε ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά δοτών ανά πληθυσμό (0,003%), σε αντίθεση με την Κύπρο, όπου 10% του πληθυσμού έχουν εγγραφεί ως εθελοντές δότες (130.000) και την Πορτογαλία (250.000 δότες). Και αυτό όταν είναι γνωστό ότι για πολλούς πάσχοντες από λευχαιμία η μεταμόσχευση μυελού των οστών αποτελεί τη μόνη ελπίδα ζωής.

Η δράση των Ελλήνων στον ουσιαστικό εθελοντισμό είναι σε βρεφικό επίπεδο. Υπάρχουν όμως και ορισμένες φωτεινές εξαιρέσεις αληθινών αλτρουιστών. Ανθρώπων που γίνονται χαρούμενοι προσφέροντας σε όσους έχουν ανάγκη ένα υλικό που διαθέτουν όλοι οι υγιείς κάτοικοι του πλανήτη Γη: μυελό των οστών. Το πιο πολύτιμο δώρο που δεν κοστίζει για τους δότες ούτε ένα ευρώ…

Η κυρία Αρβανίτη ήταν δότρια μυελού των οστών επί δώδεκα χρόνια και ουδείς την είχε ενοχλήσει. «Η πρώτη φορά ήταν πριν από έξι χρόνια. Με κάλεσαν για να δώσω αιμοπετάλια για ένα επτάχρονο αγοράκι που είχε μια μορφή λευχαιμίας. Το έκανα και πέτυχε. Η δεύτερη φορά που μου τηλεφώνησαν ήταν τον Μάιο του 2014. Με κάλεσαν από το ΚΕΔΜΟΠ για να με ενημερώσουν ότι βρέθηκα συμβατή στις χαμηλές αναλύσεις αίματος με κάποιον άνθρωπο που είχε λευχαιμία. Σοκαρίστηκα! Δεν το περίμενα έπειτα από τόσα χρόνια. Εκλαιγα και προσευχόμουν να είμαι συμβατή και στις υψηλές αναλύσεις για να γίνει καλά ο άνθρωπος».

«Ημουν απόλυτα συμβατή με έναν άγνωστο άνθρωπο»

Την ενημέρωσαν ότι έπρεπε να πάει στο κοντινότερο νοσοκομείο για να κάνει αναλύσεις αίματος προκειμένου να διαπιστωθεί αν ήταν συμβατή και σε τι ποσοστό. «Πήγα στο «Γ. Γεννηματάς» και οι εξετάσεις έδειξαν ότι ήμουν απόλυτα συμβατή. Το φαντάζεστε; Ημουν απόλυτα συμβατή με έναν άγνωστο άνθρωπο. Μετά από πολλές εξετάσεις στις οποίες υποβλήθηκα, διότι έπρεπε να σιγουρευτούν για την καλή μου υγεία, κανονίστηκε από τη Μονάδα Μεταμοσχεύσεων Μυελού των Οστών του Νοσοκομείου του Ρίου να γίνει η μεταμόσχευση τον Ιούλιο. Τελικώς δεν έγινε τότε διότι ο ασθενής έπαθε σοβαρή λοίμωξη. Περιμέναμε να γίνει καλά. Στις 13 Οκτωβρίου 2014 κανονίστηκε η μεταμόσχευση. Το μόνο που ξέρω είναι ότι πέτυχε η μεταμόσχευση και ότι ο άνθρωπος είναι πάρα πολύ καλά. Ηταν πολύ τυχερός».

Το τι ένιωσε όταν ολοκληρώθηκε η μεταμόσχευση δεν μπορεί να περιγραφεί. «Ενιωσα ότι το σύμπαν μού έδωσε τη δυνατότητα να διορθώσω κάποια λάθη μου και να βοηθήσω με αυτόν τον τρόπο τον εαυτό μου και τους άλλους. Εδωσα ένα δώρο και πήρα ένα. Οταν δίνεις, εισπράττεις πολλά. Νιώθεις ότι βάζεις ένα λιθαράκι στον κόσμο. Δίνεις και παίρνεις ζωή. Σου κάνει καλό, σε ισορροπεί, αρχίζεις να αγαπάς τον εαυτό σου αληθινά. Να σας πω κάτι απλοϊκό αλλά ανθρώπινο; Τα τελευταία χρόνια είχα πάρει λίγα κιλά. Δεν μου άρεσε το σώμα μου, δεν το αγαπούσα. Μετά τη μεταμόσχευση το λάτρεψα».