Ο κ. Χρήστος Γιοβανόπουλος, υπήρξε ενεργό μέλος των «Αγανακτισμένων» τον περασμένο Ιούνιο, συμμετέχοντας στην Ομάδα Επικοινωνίας. Τον Δεκέμβριο που πέρασε επιμελήθηκε μια έκδοση με απόψεις ανθρώπων που βρέθηκαν στο Σύνταγμα και ντοκουμέντα από τους δύο μήνες της «αγανάκτησης». Ο κ. Γιοβανόπουλος μιλά σήμερα τόσο για το βιβλίο αυτό («Από τους δρόμους στις πλατείες: Δημοκρατία under construction», εκδόσεις Α/ Συνέχεια), όσο και για τις σκέψεις του για το φαινόμενο των Αγανακτισμένων και την πιθανότητα επανεμφάνισής του.

Τι ακριβώς πραγματεύεται το βιβλίο και από ποια σκοπιά;
«Το βιβλίο αποτελεί μία προσπάθεια καταγραφής της εμπειρίας κόσμου που συμμετείχε ενεργά στις ομάδες της πλατείας Συντάγματος και σε όλη την χώρα, όπως και ένα πρώτο εγχείρημα εμβάθυνσης στα θέματα και τις προκλήσεις που έθεσε η κοινωνική έκρηξη του καλοκαιριού. Όπως αναφέρει «προσπαθεί να ανιχνεύσει το νέο αλφάβητο της ζωής» όπως αναδείχτηκε σε νέα εγχειρήματα πραγματικής, άμεσης, λαϊκής δημοκρατίας, υπό κατασκευή. Εξ’ ου και Δημοκρατία Under Construction».

Συμμετείχατε στην απόπειρα επανεμφάνισης των αγανακτισμένων την περασμένη Κυριακή;
«Πέρασα από το Σύνταγμα την Κυριακή, πιστεύω όμως ότι το ίδιο φαινόμενο, δηλαδή μία νέα κοινωνική έκρηξη, δεν θα εμφανιστεί με την ίδια μορφή. Θα είναι απρόβλεπτη, όπως και οι πλατείες. Μπορεί βέβαια να έχει πολλά στοιχεία από την περσινή έκρηξη αγανάκτησης, να χτίσει πάνω σε αυτά. Όταν βίαια και αντιδημοκρατικά εκκενώθηκε η πλατεία Συντάγματος, δηλώσαμε ότι «οι πλατείες είμαστε εμείς και είμαστε παντού». Δεν ήταν σχήμα λόγου. Η λογική οργάνωσης και οι πρακτικές αντίστασης που γεννήθηκαν στις πλατείες πλέον έχουν διαχυθεί παντού. Κάθε κοινωνικός χώρος πια κρύβει μία πλατεία και αυτή είναι η νίκη μας. Σήμερα υπάρχουν πάρα πολλές σημαντικές εστίες φωτιάς – Χαλυβουργία, Λουκίσα, Άλτερ, αντίσταση στα χαράτσια – που θα ξαναγίνουν η φωτιά που θα κάψει τον κάμπο».

Πώς βλέπετε τη σύνδεση των παραδοσιακών κινητοποιήσεων με εκδηλώσεις διαμαρτυρίας τύπου Σύντάγματος;
«Νομίζω ότι τα ζητήματα δημοκρατίας που έθεσαν οι λαϊκές συνελεύσεις αφορούν και τις δομές των παραδοσιακών μορφών οργάνωσης και αντίστασης. Δεν βλέπω όμως τα δύο, πλατείες (οργάνωση του λαού, πλήθους) από την μία και συνδικαλιστικό κίνημα ή επαναστατικές οργανώσεις (πολιτική οργάνωση της τάξης) από την άλλη σε αντίθεση. Αφορούνε διαφορετικά επίπεδα ενός κοινού αγώνα και συνήθως το λάθος που γίνεται είναι ότι το καθένα κρίνει το άλλο με τα δικά του κριτήρια και απαιτήσεις.Καλύτερο είναι να μιλάμε για «κύκλους αντίστασης» μέσα σε έναν παρατεταμένο αγώνα, όπου οι μαζικές λαϊκές εξεγερσιακές στιγμές (Δεκέμβρης ’08, 10 Μάη ’10, πλατείες ’11), αλληλοδιαδέχονται και αλληλοσυμπληρώνονται με τα κινήματα εργαζομένων, νεολαίας, Δεν Πληρώνω, μεταναστών κλπ. για να ξαναγυρίσουν πιο μαζικά, πιο ριζοσπαστικά. Μέσα σε αυτές τις διαδικασίες υπάρχουν και συγκλίσεις και διαφορετικότητα, και μέσα σε αυτές θα συγκροτηθούν και τα νέα κοινωνικά υποκείμενα και οι πολιτικές τους εκφράσεις, ο δημόσιος χώρος και η δημοκρατία του 21ου αιώνα».