Εκείνος 52χρονος χημικός μηχανικός. Εκείνη 45χρονη διευθύντρια μάρκετινγκ. Ζούσαν στη Φραγκφούρτη με τους δύο σκύλους τους, την «εννέα με πέντε» δουλειά τους, τους συγγενείς, τους φίλους και τις κοινωνικές υποχρεώσεις του Σαββατοκύριακου. Ηταν ευτυχισμένοι. Ή μήπως όχι; «Μια μέρα ξυπνάς και σκέφτεσαι:“Αυτή είναι η ζωή μου; Για πόσο ακόμα θα βλέπω τον κόσμο μέσα από τα ντοκυμαντέρ και τα φωτορεπορτάζ; Πότε θα τολμήσω να βγω εκεί έξω;”» λέει στο «Βήμα» η κυρία Ουλρίκε Τόιτρινε. Δεν άργησαν να πάρουν τη μεγάλη απόφαση. Διέκοψαν το μισθωτήριο συμβόλαιο του σπιτιού τους, πούλησαν όλα τα υπάρχοντά τους και υπέβαλαν την παραίτησή τους. «Αυτό ήταν ίσως το πιο τρομακτικό. Να εισέλθω στο γραφείο του διευθυντή και να ξεστομίσω τις λέξεις:“Παραιτούμαι για να ταξιδέψω μέχρι την Κίνα με… ποδήλατο! ” Με κοίταξε σαν να ήμουν τρελός» λέει γελώντας ο σύζυγός της, κ. Κάι Γκρίμελ.
«Η Ελλάδα είναι καλύτερη από κοντά»
Τους φίλους και τους συγγενείς ήταν αναπόφευκτο ότι έπρεπε να τους αποχαιρετήσουν, όχι όμως και τα δύο σκυλιά τους, την Κλάρα και τον Λίο, τα οποία αποτελούσαν πλέον αναπόσπαστα μέλη της οικογένειας. «Δεν μπορούσαμε να τα εγκαταλείψουμε και έτσι αποφασίσαμε να τα πάρουμε μαζί μας. Γι΄ αυτό προμηθευτήκαμε αυτό το ειδικό τρέιλερ-σπιτάκι δεμένο στο ποδήλατό μου» σχολιάζει ο κ. Γκρίμελ. « Στις κατηφόρες και στα αστικά κέντρα τα μεταφέρω μέσα στο τρέιλερ και είναι προστατευμένα. Στις ανηφόρες τα δένω στο ποδήλατο και τρέχουν πίσω μου. Το μεγαλύτερο πρόβλημαάλλωστεείναι η τροφή τους, η οποία ζυγίζει περίπου τρία κιλά και είμαστε αναγκασμένοι να την κουβαλάμε παντού μαζί μας» προσθέτει. Παράλληλα, οι δύο Γερμανοί μεταφέρουν αντίσκηνα, μαγειρικά σκεύη, εργαλεία, μια ρεζέρβα, ακόμα και ένα κουζινάκι πετρελαίου, γεγονός που καθιστά τα 40-50 χιλιόμετρα που ποδηλατούν κάθε ημέρα ακόμη πιο δύσκολο εγχείρημα.
Το «φύλλο πορείας» γρήγορα καταστρώθηκε και την 1η Αυγούστου το ζευγάρι ξεκίνησε από τη Φραγκφούρτη. Περνώντας από τα γερμανοαυστριακά σύνορα ποδηλάτησε μέσα από τις αυστριακές Αλπεις στην Ιταλία, στη Σλοβενία και στην Κροατία. Ακολούθησε η διέλευση από το Μαυροβούνιο και την Αλβανία και εν τέλει την περασμένη εβδομάδα έφτασαν στην Ελλάδα και ξεκίνησαν την «κάθοδο» προς τη Δυτική Πελοπόννησο, καταλήγοντας τελικά στην Αθήνα. «Ημασταν πολύ περίεργοι να γνωρίσουμε τη χώρα σας, γιατί επί μήνες πρωτοστατούσε στα γερμανικά μέσα με εικόνες χάους και καταστροφής. Βλέποντας ιδίοις όμμασι την Ελλάδαωστόσοαποκομίσαμε τελείως διαφορετικές εντυπώσεις. Τα τοπία πανέμορφα, οι άνθρωποι γελαστοί και πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν, ο καιρός υπέροχος» αναφέρει η κυρία Τόιτρινε.
Αναπόφευκτο ήταν βέβαια να λάβουν και μια γερή «δόση» της ελληνικής ανευθυνότητας και αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Διότι πού αλλού εκδηλώνεται αυτή καλύτερα από τους ελληνικούς δρόμους; «Οι οδηγοί μάς προσπερνούσαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα αφήνοντας ελάχιστη απόσταση, μηχανάκια περνούσαν με κόκκινο, οι πεζοί και τα ποδήλατα υπό διωγμό. Και φυσικάη Αστυνομία- όσες φορές τη συναντήσαμε- έκανε πάντα τα στραβά μάτια. Εχω την αίσθηση ότι η οδηγική συμπεριφορά των Ελλήνων αντικατοπτρίζει τη γενικότερη φιλοσοφία τους απέναντι στους νόμους και στην πολιτειακή εξουσία. Επιμένουν να την αγνοούν, προσπαθώντας πάντα να κάνουν το δικό τους» τονίζει ο κ. Γκρίμελ. Στο άκουσμα μάλιστα της περίφημης φράσης του Εμμανουήλ Ροΐδη, ότι «στην Ελλάδα χρειαζόμαστε έναν μόνο νόμο, αυτόν που επιβάλλει την εφαρμογή των νόμων», οι δύο Γερμανοί ξεσπούν σε γέλια. «Δεν θα μπορούσαμε να το είχαμε διατυπώσει καλύτερα. Ισως το μόνο που χρειάζεστε είναι να σηκώσετε τα μανίκια και να αρχίσετε να υπακούετε στους κανόνες που οι ίδιοι έχετε θεσπίσει» λέει η κυρία Τόιτρινε.
Η πρόκληση του υψόμετρου και το ρίσκο της βίζας
Επόμενη στάση η Τουρκία, ύστερα από επίσκεψη μιας ημέρας στην Κω, ενώ στη συνέχεια οι δύο Γερμανοί θα ποδηλατήσουν στη Συρία, στο Ιράν και περνώντας μέσα από το Τουρκμενιστάν και το Τατζικιστάν θα φτάσουν στο δυτικό άκρο των Ιμαλαΐων. Εκεί θα αντιμετωπίσουν όχι μόνο την πρόκληση του μεγάλου υψομέτρου (που αγγίζει τα 3.000
μ.), αλλά και τη δυσκολία απόκτησης βίζας από τις κινεζικές αρχές.
Οι ποδηλάτες ωστόσο όχι μόνο δεν πανικοβάλλονται αλλά μοιάζουν να απολαμβάνουν τον ριψοκίνδυνο χαρακτήρα του ταξιδιού τους. «Θέλαμε να βιώσουμε μια περιπέτεια και θα το καταφέρουμε, ακόμα και αν τα πράγματα πάνε στραβά. Αυτό ακριβώς είναι το μήνυμα που θέλουμε να μεταφέρουμε στους νέους. Είμαστε δύο μεσήλικοι που γυρίζουν τον κόσμο. Αν το έχουμε τολμήσει εμείς, τότε κι όλοι εσείς μπορείτε σίγουρα να… σηκωθείτε από τον καναπέ σας!» καταλήγουν με νόημα.
