Η Αθήνα και τα αθηναϊκά πεζοδρόμια είναι σαν τα παλιά μικροαστικά σπίτια που είχαν την «καλή» τραπεζαρία για τους ξένους και την «πρόχειρη και καθημερινή» στην κουζίνα, όπου η οικογένεια έτρωγε όπως όπως. Η ίδια νοοτροπία υιοθετήθηκε και από τον δήμο για τα πεζοδρόμια. Ετσι, τα «καλά» πεζοδρόμια τα βρίσκουμε μόνο στις «καλές» γειτονιές και στους «καλούς» δρόμους, για να περπατούν οι ξένοι (διάβαζε τουρίστες). Πιο συγκεκριμένα, πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες παραγγέλθηκαν μαζικά σε μια βιομηχανία πλακιδίων, που το όνομά της είναι σφραγισμένο στο πίσω μέρος κάθε τσιμεντόπλακας, τα γνωστά ροζ πλακάκια των αθηναϊκών πεζοδρομίων. Αλήθεια, μάθαμε ποτέ πόσο κόστισε αυτή η ροζ «ομορφιά» που μπήκε μόνο όπου φαίνεται από τους ξένους και η οποία στους μισούς Αθηναίους αρέσει και στους άλλους μισούς δεν αρέσει; Μια και όλα έγιναν για χάρη των Ολυμπιακών Αγώνων και επίσης «για να προλάβουμε το… «τι θα πουν οι ξένοι», πρέπει να κόστισαν… όσο όσο! Αυτά ναι μεν συνέβησαν επί κυβερνήσεως ΠαΣοΚ, αλλά επί νεοδημοκρατών δημάρχων! Με την ευκαιρία της πλακόστρωσης των «καλών» πεζοδρομίων την ίδια εποχή τοποθετήθηκαν και οι κίτρινοι ριγωτοί διάδρομοι για τους «καλούς» τυφλούς. Για αυτούς τους διαδρόμους πολλά λέγονται, ενώ ακόμη δεν έχει εξακριβωθεί αν έγιναν για να είμαστε εντάξει με τα ευρωπαϊκά πρότυπα ή για να ενισχύσουμε τους ορθοπαιδικούς. Οπωσδήποτε, τυφλός δεν τους πατάει γιατί οι τυφλοί μπορεί να μη βλέπουν, όμως και ανεπτυγμένη νοημοσύνη έχουν και αίσθημα αυτοσυντήρησης. Πάντως, όποιος δει τυφλό είτε να περπατάει επάνω στον διάδρομο είτε να τον ακολουθεί με το μπαστούνι του επάνω στις ανάγλυφες ρίγες κερδίζει ένα ταξίδι! Και καθώς, όπως λέμε, μια φωτογραφία αξίζει χίλιες λέξεις, παραθέτουμε τη φωτογραφία κεντρικού δρόμου με τα ροζ πλακάκια του και τον διάδρομο των τυφλών του. Οδός Ιασίου, απέναντι από τη Μονή Πετράκη και το κτίριο της Ιεράς Συνόδου, σε γειτονιά που αποκαλείται «πάνω από το Χίλτον» και όχι στην πιο λαϊκή και γνωστότερη… «πίσω από το Χίλτον». Εδώ το ροζ πλακάκι στρίβει από την οδό Γενναδίου και πιάνει μόνο την πρώτη γωνιακή πολυκατοικία της Ιασίου, όπου και η ελβετική πρεσβεία. Οχι παίζουμε! Βέβαια, από μια μεριά, ευτυχώς που δεν συνεχίζεται η ροζ πλακόστρωση με τον διάδρομό της στο ίδιο πεζοδρόμιο γιατί ασφαλώς θα είχαμε θύματα.
Ηιστορία συνεχίζεται, όμως, όταν στα έργα του δήμου προστίθεται η αδιαφορία και το «ωχ, αδερφέ, δε βαριέσαι…» των Αθηναίων. Τότε τα πράγματα γίνονται πολύ πιο επικίνδυνα για τους πεζούς- βλέπουν, δεν βλέπουν, ξένους ή δικούς μας. Και πάλι η φωτογραφία μιλάει μόνη της. Ο πεζός σκουντουφλάει στη μισανοιγμένη τρύπα του μετρητή νερού με τον σωλήνα ποτίσματος και πέφτει σαν ψαράκι σπάζοντας και σαγόνι και μύτη. Μιλάμε πάντα για το ίδιο πεζοδρόμιο του ίδιου «καλού» δρόμου και… το όνομα του παθόντος είναι στη διάθεση της εφημερίδας.
