Μελανό προβλέπεται το μέλλον του αυτοκρατορικού πιγκουίνου, σύμφωνα με νέα μελέτη του Ωκεανογραφικού Ιδρύματος Woods Hole (WHOI), εάν οι θερμοκρασία της Γης εξακολουθήσει να ανεβαίνει με τους ίδιους ρυθμούς οδηγώντας στο λιώσιμο των πάγων της Ανταρκτικής.

Τεράστια η σημασία του πάγου

Σε αντίθεση με άλλα θαλασσοπούλια, ο αυτοκρατορικός πιγκουίνος αναπαράγεται και μεγαλώνει τα μικρά του σχεδόν αποκλειστικά επάνω στον πάγο – εάν ο πάγος σπάσει ή εξαφανιστεί στις αρχές της αναπαραγωγικής περιόδου ενδεχομένως να προκαλέσει τεράστιες αναταράξεις στον αναπαραγωγικό κύκλο του είδους.

Ήδη το ποσοστό θανάτου των μικρών έχει αυξηθεί, με μόλις το 50% να καταφέρνει να επιβιώσει μέχρι το τέλος της αναπαραγωγικής περιόδου. Το λιώσιμο των πάγων όμως, σύμφωνα με τους επιστήμονες, δεν θα επηρεάσει μόνο τους νεοσσούς. Αναμένεται να πλήξει και τη διατροφή του είδους, αφού θα προκαλέσει προβλήματα στους πληθυσμούς των ψαριών και των καλαμαριών που προτιμά ο «Αυτοκράτορας» και τα οποία τρέφονται από το ζωοπλαγκτόν και το φυτοπλαγκτόν που αναπτύσσεται στους πάγους.

Αναλύοντας τον «Αυτοκράτορα»

Προκειμένου να μελετήσουν τι ακριβώς συμβαίνει με τα ιδιαίτερα αυτά πουλιά, οι ειδικοί παρακολουθούν τη συμπεριφορά τους τα τελευταία 50 χρόνια στην περιοχή Terre Adilie στην Ανταρκτική.

Με τη βοήθεια κλιματικών μοντέλων, προβλέψεων για τη διάρκεια ζωής των πάγων και δημογραφικών στοιχείων που αφορούσαν τον πληθυσμό του αυτοκρατορικού πιγκουίνου στη συγκεκριμένη περιοχή, οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι εάν η θερμοκρασία της Γης συνεχίσει να αυξάνεται με τον ίδιο ρυθμό τότε μέχρι το 2040 ο αριθμός των πιγκουίνων θα έχει μειωθεί σημαντικά – αρχικά πιο αργά και μετά το 2040 πιο απότομα.

Στην παρούσα φάση, οι ερευνητές εκτιμούν ότι υπάρχουν περίπου 3.000 ζευγάρια πιγκουίνων. Μέχρι το 2100 ο αριιθμός τους προβλέπεται ότι θα αγγίζει μετά βίας τα 500-600 ζευγάρια.

«Ντόμινο» το λιώσιμο των πάγων

Το λιώσιμο των πάγων, υπογραμμίζουν, δεν επιβαρύνει μόνο τους πιγκουίνους, αλλά αναμένεται να επιφέρει τεράστιες αλλαγές στο γενικότερο θαλάσσιο περιβάλλον της Ανταρκτικής, επηρεάζοντας και άλλα είδη ή ακόμη και τον άνθρωπο.

«Κατά τη διάρκεια του τελευταίου αιώνα, έχουμε δει την εξαφάνιση της αποικίας των πιγκουίνων στα νησιά Ντίον, κοντά στην χερσόνησο της Δυτικής Ανταρκτικής» εξηγεί η ερευνήτρια Στεφανί Ζενουβριέ. «Κατά τη δεκαετία του 1970 οι επιστήμονες είχαν καταγράψει την ύπαρξη άνω των 250 αναπαραγωγικά ενεργών ζευγαριών στην περιοχή. Μέχρι το 1999, ο πληθυσμός τους μειώθηκε σε μόλις 20 ζευγάρια και μέχρι το 2009 είχε εξαφανιστεί πλήρως».

Από την πλευρά του, ο δρ Χαλ Κάσγουελ σπεύδει να προσθέσει: «Εάν θέλουμε να μελετήσουμε τις επιπτώσεις των κλιματικών αλλαγών σε ένα συγκεκριμένο είδος, υπάρχουν τρία κομμάτια του παζλ που πρέπει να ενώσουμε. Το πρώτο έχει να κάνει με την περιγραφή ολόκληρου του κύκλου ζωής του οργανισμού αυτού και την καταγραφή των κινήσεών του κατά τη διάρκεια της ζωής του. Το δεύτερο σχετίζεται με το πώς ο κύκλος ζωής του επηρεάζεται από τις μεταβλητές του κλίματος. Το κρίσιμο και τελευταίο κομμάτι έχει να κάνει με την πρόβλεψη της μελλοντικής κατάστασης των συγκεκριμένων μεταβλητών και απαιτεί τη συνεργασία των ειδικών που μελετούν το κλίμα».

«Η κατανόηση των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής σε θηρευτές, όπως ο αυτοκρατορικός πιγκουίνος, που βρίσκονται στην κορυφή της θαλάσσιας διατροφικής αλυσίδας μάς ενδιαφέρει ιδιαίτερα γιατί μπορεί να μας βοηθήσει στην περαιτέρω κατανόηση των οικοσυστημάτων» καταλήγει ο δρ Κάσγουελ.

Τα ευρήματα των ειδικών παρουσιάζονται στο επιστημονικό έντυπο «Global Change Biology».