Την προηγούμενη Κυριακή διεξήχθη στον Ολυμπο ο 10ος Olympus Marathon, ένας μαραθώνιος 44 χιλιομέτρων άκρως απαιτητικός για το σώμα αλλά και τον νου των 575 αθλητών που στάθηκαν στη γραμμή εκκίνησης τα ξημερώματα στο Δίον. Μεταξύ τους ένας αθλητής με διαβήτη τύπου 1, ο 33χρονος σήμερα Σόρεν Κρούσε Λιλεόρε, ο οποίος έχει ήδη διανύσει τρέχοντας σχεδόν όλη την… υφήλιο, έχοντας στο ενεργητικό του περί τους 115 μαραθωνίους και υπερμαραθωνίους ανά τον πλανήτη (από τους πάγους ως τις ερήμους). «Το Βήμα» βρέθηκε στον Ολυμπο και σας παρουσιάζει το πώς οι αθλητές αντοχής καταφέρνουν να ολοκληρώσουν έναν τόσο δύσκολο αγώνα στο βουνό, έναν από τους πιο δύσκολους μαραθωνίους στον κόσμο, σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Σόρεν Λιλεόρε, ο οποίος έχει να παλέψει όχι μόνο με τις κορυφές και τις αντίξοες συνθήκες που αντιμετωπίζουν όλοι οι δρομείς του μαραθωνίου βουνού, αλλά και με τη νόσο που έφερε στον δρόμο του η ζωή. Οποιος στάθηκε στη γραμμή τερματισμού στο Λιτόχωρο πριν από μία εβδομάδα αντικρίζοντας λαχανιασμένες ανάσες, χτυπημένα πόδια, σκονισμένα παπούτσια, ιδρώτα που έτρεχε στα μάτια αλλά και χαμόγελα που ζωγραφίζονταν στο πρόσωπο εκείνων που αναμετρήθηκαν με το ψηλότερο βουνό της Ελλάδας και κατάφεραν να το κατακτήσουν τρέχοντας, αντιλαμβανόταν πώς η δύναμη και η θέληση του ανθρώπου μπορεί να τον κάνει «μικρό θεό». Ενας τέτοιος άκρως γήινος «Δίας» είναι και ο Σόρεν Λιλεόρε που προσπαθεί να μετατρέψει την αδυναμία του σε δύναμη. Και τα καταφέρνει (όπως μπορεί ο καθένας να τα καταφέρει, κατά τα λεγόμενά του).


O Σόρεν Κρούσε Λιλεόρε στα Ζωνάρια, σε ένα πολύ δύσκολο σημείο της διαδρομής όπου κυριαρχούσε το χιόνι και το κρύο. Ο ίδιος δήλωσε στο «Βήμα» ότι πάλεψε εκείνες τις ώρες με την υποθερμία. Φωτογραφία:GOexperience

Κυριακή 30 Ιουνίου 2013. Ωρα 6.25 το πρωί. Τόπος Δίον, χώρος λατρείας των ολύμπιων θεών για τους αρχαίους Ελληνες. Περισσότερoι από 570 αθλητές από 21 χώρες βρίσκονται στη γραμμή εκκίνησης με στόχο να τρέξουν σε έναν από τους πιο ιδιαίτερους μαραθωνίους βουνού, για να κατακτήσουν το ελληνικό «όρος των ορέων», τον Ολυμπο, για να αγγίξουν (σχεδόν) τον ουρανό. Η εκκίνηση δίνεται και ο 10ος επετειακός Μαραθώνιος του Ολύμπου, αυτά τα 44 δύσκολα χιλιόμετρα, ξεκινούν με «όπλα» μόνο το σώμα, την ψυχή και το μυαλό. Μεταξύ των αθλητών όμως υπάρχει και ένας που χρειάζεται να κρατά μαζί του και άλλα, απαραίτητα για την ίδια τη ζωή του «όπλα»: τη συσκευή για τη μέτρηση του σακχάρου του, τα «στιλό» για τις ενέσεις ινσουλίνης του. Ο 33χρονος Σόρεν Κρούσε Λιλεόρε βρίσκεται σε αυτή την ίδια γραμμή εκκίνησης, έτοιμος να «συνομιλήσει» με τον Ολυμπο, για τέταρτη φορά στη ζωή του. Εχει βρεθεί βέβαια σε αντίστοιχες γραμμές εκκίνησης μαραθωνίων και υπερμαραθωνίων περί τις 115(!) φορές τα τελευταία δέκα και πλέον χρόνια. Αλλα τόσα χρόνια ο Σόρεν Λιλεόρε πάσχει από διαβήτη τύπου 1, την αυτοάνοση μορφή της ασθένειας που τον αναγκάζει να λαμβάνει ινσουλίνη εφ’ όρου ζωής. Οπως ανέφερε στο «Βήμα», όταν ο τέταρτός του Olympus Marathon (ο πιο δύσκολος της ζωής του, σύμφωνα με τα λεγόμενά του) είχε πλέον τελειώσει, εκεί στη γραμμή τερματισμού, στην πλατεία του Λιτόχωρου, εκείνος που θα ήθελε να ευχαριστήσει πάνω απ’ όλους για τις μοναδικές εμπειρίες που βιώνει εδώ και μία δεκαετία τρέχοντας σε ολόκληρο τον κόσμο, δεν είναι άλλος από τον υποτιθέμενα φυσιολογικό «εχθρό» του, τον διαβήτη. «Ο διαβήτης με δίδαξε, με έκανε έναν άλλον, καλύτερο άνθρωπο που βάζει περισσότερους στόχους, που προσέχει τη διατροφή του και τον εαυτό του, που γυμνάζεται. Οσο περίεργο και αν φαίνεται, ο διαβήτης μου μάλλον… αύξησε το προσδόκιμο ζωής μου, σε σύγκριση με τη ζωή που θα ακολουθούσα χωρίς εκείνον. Εγινε για εμένα προπονητής στον μαραθώνιο, αλλά και προπονητής ζωής».

100 χρόνια από την κατάκτηση του Μύτικα
Ο εφετινός Olympus Marathon ήταν μια «γιορτή» για τους διοργανωτές του, όχι μόνο επειδή συμπληρώθηκε μία δεκαετία από το 2003, οπότε και για πρώτη φορά περί τους 100 αθλητές έτρεξαν στον Ολυμπο στο πλαίσιό του, αλλά επειδή εφέτος συμπληρώνονται συγχρόνως 100 χρόνια από την πρώτη κατάκτηση της πιο υψηλής κορυφής του Ολύμπου, του Μύτικα (της… μύτης δηλαδή του βουνού) από τον Λιτοχωρινό Χρήστο Κάκκαλο και τους Ελβετούς Frederic Boissonnas και Daniel Baud-Bovy, όπως μας εξηγεί ο πρόεδρος του ΔΣ της μη κερδοσκοπικής εταιρείας Οlympus Marathon κ. Αρης Νίκας. «Πριν από αρκετά χρόνια το να γίνει πραγματικότητα αυτός ο μαραθώνιος που θα έφερνε στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος το ψηλότερο ελληνικό βουνό –2.918 μέτρα υψόμετρο -, το οποίο αποτελεί παράλληλα ένα από τα παγκόσμια σύμβολα του δυτικού πολιτισμού, ήταν το άπιαστο όνειρο μιας χούφτας ανθρώπων. Και όμως με επιμονή και υπομονή καταφέραμε να διοργανώνουμε τα τελευταία δέκα χρόνια αυτόν τον διεθνή αγώνα mountain running, ο οποίος βλέπουμε μάλιστα με χαρά ότι προσελκύει ολοένα και περισσότερες συμμετοχές χρόνο με τον χρόνο».
Ελληνική πρωτιά εφέτος

Ο νικητής του 10ου Olympus Marathon Δημήτρης Θεοδωρακάκος, ο οποίος μόλις έχει περάσει τη γραμμή τερματισμού στο Λιτόχωρο. Φωτογραφία:GOexperience

Διπλή ικανοποίηση μάλιστα εφέτος, καθώς ο μεγάλος νικητής του μαραθωνίου των 44 χιλιομέτρων (που μπορεί να καταταχθεί και στους υπερμαραθωνίους, καθώς ξεπερνά τα 42 χιλιόμετρα και 195 μέτρα του κλασικού μαραθωνίου) ήταν ένας Ελληνας, ο Δημήτρης Θεοδωρακάκος, ο οποίος τερμάτισε σε 4 ώρες, 44 λεπτά και 54 δευτερόλεπτα, αφήνοντας στη δεύτερη θέση (και με διαφορά) τον κάτοχο του ρεκόρ (4 ώρες, 33 λεπτά 37 δευτερόλεπτα) του Olympus Marathon, τον Καταλανό Ζέσεντ Ζισπέρτ Ερνάντεθ (χρόνος 5 ώρες, 2 λεπτά και 38 δευτερόλεπτα εφέτος).

Ο Σόρεν Λιλεόρε έκανε εφέτος τον χειρότερο χρόνο που έχει κάνει ως σήμερα στον μαραθώνιο του Ολύμπου (τερμάτισε στη 202η θέση με χρόνο 7 ώρες, 43 λεπτά και 51 δευτερόλεπτα), καθώς οι συνθήκες, ειδικά στο ψηλότερο σημείο της διαδρομής, στα 2.780 μέτρα, κάτω ακριβώς από την κορυφή «Θρόνος του Δία» (ονομάζεται έτσι διότι λόγω του χαρακτηριστικού σχήματός της οι αρχαίοι Ελληνες πίστευαν ότι σε αυτό το σημείο καθόταν ο Δίας), ήταν σχεδόν «απάνθρωπες»: η θερμοκρασία στην περιοχή, που ακόμη και το καλοκαίρι καλύπτεται από χιόνια, έπεφτε στους -1, -2 βαθμούς Κελσίου, ενώ η ομίχλη ήταν τόσο πυκνή ώστε οι αθλητές δεν έβλεπαν για αρκετό διάστημα ούτε τη… μύτη τους (κάτι τέτοιο φαίνεται ότι συνέβη και στον Δημήτρη Θεοδωρακάκο, το οποίο πιθανώς και να του στοίχισε τη δυνατότητα να καταρρίψει το ρεκόρ του αγώνα). Ωστόσο ο Σόρεν τερμάτισε, όπως τερματίζει πάντα σε όλους τους μαραθωνίους, ό,τι και να γίνει. «Ποτέ δεν έχω εγκαταλείψει» λέει.
Από την ανώμαλη προσγείωση…
Διότι η παραίτηση δεν ταιριάζει στον χαρακτήρα του, όπως αποδεικνύει η ίδια η ζωή του. Οταν διαγνώστηκε με διαβήτη στα 22 χρόνια του, ήταν ένας φοιτητής Βιολογίας (αργότερα έκανε μεταπτυχιακό στην Ανθρώπινη Διατροφή). «Εκείνες τις ημέρες ένιωθα τρομερή κόπωση, ενώ ήμουν πάντα άκρως ενεργητικός. Δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι, διψούσα συνεχώς, είχα πολύ συχνή διούρηση ενώ είχα χάσει και πολλά κιλά, περίπου 10, μέσα σε μόλις 15 ημέρες. Αποφάσισα λοιπόν αντί να πάω να συναντήσω τους φίλους μου για να πιούμε τα καθιερωμένα απογευματινά ποτά της Παρασκευής μετά τα μαθήματα, να επισκεφθώ τον γιατρό. Η διάγνωση ήταν «καραμπινάτος διαβήτης», και αυτό χωρίς να έχω κανένα οικογενειακό ιστορικό».
…στην αθλητική απογείωση!
Ο Σόρεν όμως δεν το έβαλε κάτω. Είχε ήδη ξεκινήσει έξι μήνες πριν από τη διάγνωση να τρέχει σε μαραθωνίους, και αυτό «διότι έτρεχε η αδελφή μου και με έσπρωξε να τρέξω και εγώ». Μετά τη διάγνωση της νόσου του χρειάστηκαν «έξι μήνες ώστε να ρυθμιστώ κατάλληλα, να προετοιμάσω το σώμα μου και να ξεκινήσω τους αγώνες». Και αυτή η προετοιμασία σώματος και πνεύματος έγινε –και συνεχίζει να γίνεται –με προπονητή τον… εαυτό του. «Τρέχω καθημερινά και καθώς δεν έχω χρόνο, λόγω φόρτου εργασίας, εκμεταλλεύομαι τις διαδρομές από και προς το γραφείο. Ζω έξω από την Κοπεγχάγη και τρέχω 10 χιλιόμετρα κάθε πρωί για να πάω στη δουλειά. Το βράδυ τρέχω τα 10 χιλιόμετρα του γυρισμού –αν μάλιστα θέλω να κάνω ψώνια για το σπίτι, τα βάζω σε ένα σακίδιο στην πλάτη μου, αφού το βάρος αυτό με βοηθά στο να εξασκούμαι περισσότερο. Κάθε Σαββατοκύριακο τρέχω στο δάσος κοντά στο σπίτι έναν μαραθώνιο. Συνολικά λοιπόν καλύπτω 140 και πλέον χιλιόμετρα την εβδομάδα». Απλά πράγματα…
Εξίσου «απλό» είναι και το… αγωνιστικό βιογραφικό του Σόρεν Λιλεόρε. Αγώνες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης (με τη χρηματοδότηση της φαρμακευτικής εταιρείας Novo Nordisk που ειδικεύεται στον διαβήτη, στην οποία μάλιστα εργάζεται και ως επιστημονικός σύμβουλος, καθώς διαθέτει έναν εξαιρετικό «συνδυασμό»: αυτόν του βιολόγου αλλά συγχρόνως και του ασθενούς με διαβήτη). Ο 33χρονος Δανός εκτός από την τέταρτη συμμετοχή του στον μαραθώνιο του Ολύμπου έχει τρέξει στον Αρκτικό Μαραθώνιο, στον υπερμαραθώνιο της Καππαδοκίας, στον μαραθώνιο στη Σαχάρα αλλά και στην έρημο Ατακάμα. Μάλιστα στα τέλη Ιουλίου ετοιμάζεται για έναν υπερμαραθώνιο στην Τουρκία, στον οποίο οι αθλητές καλούνται να καλύψουν 295 χιλιόμετρα (!) σε έξι διαφορετικά στάδια, έχοντας για «αποσκευές» ένα μόνο σακίδιο στην πλάτη τους με όλα όσα θα χρειαστούν. «Κάθε ημέρα τελειώνει και ένα στάδιο του αγώνα, και ανάλογα με τον χρόνο που έχει κάνει ο κάθε αθλητής τού… περισσεύουν κάποιες ώρες ύπνου. Οσο νωρίτερα τελειώσει το κάθε στάδιο τόσο νωρίτερα θα κοιμηθεί. Αν αργήσει όμως, χάνει από τον ύπνο του» μας λέει ο Σόρεν.
Ο Ολυμπος δεν αστειεύεται
Και όμως, έχοντας τρέξει στους -17 βαθμούς Κελσίου ανάμεσα στους πάγους, αλλά και στους +50 βαθμούς Κελσίου στις ερήμους, ο δανός αθλητής αναφέρει χωρίς δισταγμό ότι στις 30 Ιουνίου 2013 έζησε τον πιο δύσκολο μαραθώνιο της ζωής του. «Είναι δυσκολότερο για το σώμα όταν χρειάζεται να αντεπεξέλθει σε αλλαγές υψομέτρων όπως αυτές που απαιτούνται για την ανάβαση και την κατάβαση του Ολύμπου παρά να τρέχει σε ευθεία, ακόμη και αν επικρατούν μονίμως υψηλές ή χαμηλές θερμοκρασίες. Οταν έφθασα εφέτος κοντά στην κορυφή, το κρύο ήταν αφόρητο. Επαθα υποθερμία και αισθανόμουν ότι θα κοιμόμουν το επόμενο δευτερόλεπτο. Προσπαθούσα να κάνω μέτρηση του σακχάρου μου και τα χέρια μου ήταν τόσο παγωμένα που δεν μπορούσα να τρυπήσω το δάχτυλό μου. Αρχισα να χτυπάω δυνατά τα μάγουλά μου για να μείνω ξύπνιος. Αμέσως ύστερα από αυτό το σημείο ξεκινά η κατάβαση, το πιο επικίνδυνο κομμάτι αυτού του μαραθωνίου, καθώς εκεί «εγκυμονούν» όλοι οι τραυματισμοί. Το σώμα μου ήταν ήδη τόσο παγωμένο που επί δύο χιλιόμετρα στην κατάβαση δεν είχα καλό έλεγχο των ποδιών μου. Ετσι χτύπησα και το γόνατό μου, όμως συνέχισα, όπως συνεχίζω πάντα. Και τερμάτισα, όπως τερματίζω πάντα».
Πιο δύσκολη η κατάβαση
Πράγματι η κατάβαση είναι το πιο «ύπουλο» κομμάτι των μαραθωνίων βουνού, όπως αναφέρει στο «Βήμα» ο κ. Δημήτρης Κασίμης, γυμναστής και προπονητής αθλητών αντοχής. «Οι μαραθώνιοι βουνού είναι δύσκολοι και καταπονούν ιδιαιτέρως το σώμα. Οι αθλητές που συμμετέχουν σε αυτούς πρέπει να έχουν γυμνάσει κατάλληλα πολλές μυϊκές ομάδες, καθώς χρησιμοποιούν διαφορετικές ομάδες μυών στην ανάβαση και διαφορετικές στην κατάβαση. Σε έναν κλασικό μαραθώνιο το σώμα δέχεται κατά μέσο όρο ίδια φορτία με το τρέξιμο, δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και στο βουνό».
Συγχρόνως η μεγάλη αλλαγή υψομέτρων και θερμοκρασίας που βιώνουν οι αθλητές στον Ολυμπο τους κουράζει σημαντικά, σημειώνει ο κ. Κασίμης. «Την προηγούμενη Κυριακή ξεκίνησαν την ανάβαση με θερμοκρασία 17 βαθμών Κελσίου και όταν έφθασαν σε υψόμετρο 2.000 μέτρων και ως τα 2.700 μέτρα η θερμοκρασία ήταν της τάξεως των -1, -2 βαθμών Κελσίου. Οσοι εξ αυτών δεν είχαν αντιανεμικό ή γάντια αντιμετώπισαν σοβαρό πρόβλημα. Βέβαια ακόμη και αν υπάρχουν σημάδια υποθερμίας, αυτή ξεπερνιέται υπό άσκηση. Παράλληλα πάνω από τα 1.800 μέτρα υπάρχει και έλλειψη οξυγόνου: η υποξία προκαλεί δυσφορία στους δρομείς και δεν τους επιτρέπει να τρέξουν καλά».
Ο προπονητής μάς εξηγεί ότι στην ανάβαση αρκετοί από τους αθλητές δεν τρέχουν ακριβώς αλλά περπατούν γρήγορα, καθώς οι κλίσεις είναι μεγάλες: «Πρόκειται για ένα περπάτημα με ρυθμό που κάνει συχνά τον αθλητή να πηγαίνει πιο γρήγορα από κάποιον που τρέχει». Η κατάβαση όμως είναι και η πιο επίπονη. «Οι δυνάμεις πρόσκρουσης του σώματος στο έδαφος είναι πολλαπλάσιες, η καταπόνηση του σώματος μεγάλη. Η κατάβαση μοιάζει σαν ο αθλητής να έχει κάνει χιλιάδες άλματα μέσα σε λίγες ώρες».
Μεγαλύτερη αντοχή οι γυναίκες
Στον μαραθώνιο του Ολύμπου συμμετείχαν και γυναίκες, αν και πολύ λιγότερες από τους άνδρες –τερμάτισαν συνολικά 27, ενώ η Ζάνα Βουκούεβα, η πρώτη από τις γυναίκες που έφθασε στη γραμμή τερματισμού, ήλθε 42η στη γενική κατάταξη με χρόνο 6 ώρες, 13 λεπτά και 27 δευτερόλεπτα. «Οι γυναίκες υστερούν γενικώς σε μυϊκή μάζα –αν και πολλές από αυτές είναι εξίσου γυμνασμένες με τους άνδρες -, έχουν όμως συγκριτικό πλεονέκτημα… ανθεκτικότητας τόσο στο κρύο όσο και στην κούραση» αναφέρει ο κ. Κασίμης.
Από τους 574 αθλητές που ξεκίνησαν την προηγούμενη Κυριακή από το Δίον για να τρέξουν στον Ολυμπο, εντός χρονικού ορίου (έχει οριστεί στις 10 ώρες) τερμάτισαν οι 519 –και ο Σόρεν Λιλεόρε ήταν ένας από αυτούς. Οπως ο ίδιος μάς εξιστορεί, παρά τις δυσκολίες η χαρά που του χαρίζει ο μαραθώνιος είναι μεγάλη. Τόση ώστε να έχει θυσιάσει όλα τα Σαββατοκύριακα του περασμένου έτους προκειμένου να ακολουθεί το «τρέξε, Σόρεν, τρέξε» (είτε σε αγώνες είτε για προπόνηση).
Στόχος είναι το ταξίδι…
Πιο μακροπρόθεσμοι στόχοι του είναι το να τρέξει ίσως την ερχόμενη χρονιά σε ένα project για λίγους: τέσσερις μαραθώνιοι σε τέσσερις ερήμους τεσσάρων ηπείρων, σε ένα μόνο έτος. «Ισως αφού φθάσω και αυτόν τον στόχο ασχοληθώ με το τρίαθλο, που περιλαμβάνει τρέξιμο, κολύμπι και ποδηλασία. Βέβαια είμαι πολύ κακός στο κολύμπι και στην ποδηλασία, αλλά ίσως αυτό είναι που με εμπνέει να γίνω καλύτερος».
Και μπορεί ο Σόρεν να έχει βάλει στόχο να τερματίζει πάντα, ωστόσο ο ίδιος υπογραμμίζει ότι μπορεί κάποια στιγμή να μην το καταφέρει, όπως μπορεί να συμβεί και συμβαίνει σε πολλούς συναθλητές του. «Εκείνο που μετράει είναι το ταξίδι –μεταφορικώς και κυριολεκτικώς» καταλήγει. Και το παράδειγμά του δείχνει σε όλους πως με τη δύναμη του νου και της ψυχής ο δρόμος όσο μακρός και «κακοτράχαλος» και αν είναι, ακόμη και αν έχει απότομες «στροφές» (όπως ο διαβήτης) και εναλλαγές υψομέτρων ρίχνοντας τον άνθρωπο από τα… ψηλά στα χαμηλά, δεν καταλήγει σε αδιέξοδο.
Η διαδρομή του Olympus Marathon
Ο Olympus Marathon αναβιώνει τη διαδρομή των αρχαίων Ελλήνων, οι οποίοι λάτρευαν τον υπέρτατο θεό τους τον Δία στο ιερό του Δίου στους πρόποδες του Ολύμπου και μία φορά τον χρόνο ξεκινούσαν πορεία προς τις κορυφές του, όπου και κατέθεταν αφιερώματα προς τιμήν του. Ετσι και ο μαραθώνιος ξεκινά από τον αρχαιολογικό χώρο του Δίου, σε υψόμετρο μόλις πέντε μέτρων από το επίπεδο της θάλασσας και σε απόσταση μόνο 3 χιλιομέτρων από τις ακτές του Αιγαίου Πελάγους. Το μονοπάτι ανηφορίζει μέσα από πυκνά δάση, περνώντας από υπέροχα τοπία, και γρήγορα φθάνει στις αλπικές πλαγιές του βουνού με θέα που κόβει την ανάσα. Το ψηλότερο σημείο της διαδρομής βρίσκεται στα 2.780 μέτρα κάτω ακριβώς από τον «Θρόνο του Δία» και στη συνέχεια το μονοπάτι κατηφορίζει, συναντά τις πηγές του μοναδικού ποταμού που κυλά στο βουνό, του Ενιπέα, και ακολουθεί την κοιλάδα του, για να καταλήξει και πάλι στους πρόποδες του βουνού στην πόλη του Λιτόχωρου, σε υψόμετρο 300 μέτρων. Η συνολική απόσταση που καλύπτουν οι δρομείς είναι 44 χιλιόμετρα, ενώ η συνολική θετική υψομετρική διαφορά της διαδρομής είναι της τάξεως των 3.000 μέτρων. Οπως μας εξηγεί ο διευθυντής Μάρκετινγκ του Olympus Marathon κ. Δημήτρης Γεωργίου, «στη διαδρομή που ακολουθούν οι αθλητές υπάρχουν 12 σταθμοί οι οποίοι καταγράφουν το πέρασμά τους –σε έξι από αυτούς βρίσκονται σε επιφυλακή γιατροί και διασώστες διά παν ενδεχόμενον. Παράλληλα υπάρχει και ένας δρομέας-«σκούπα», ο οποίος τρέχει όλη τη διαδρομή σε απόσταση χρόνου από τους διαγωνιζομένους, προκειμένου να επιβεβαιώσει ότι δεν υπάρχουν τραυματισμένοι αθλητές που βρίσκονται κάπου στο βουνό και δεν είναι σε θέση να ειδοποιήσουν ότι κινδυνεύουν».

Η προετοιμασία για τον μαραθώνιο του βουνού
Ο προπονητής αθλητών αντοχής κ. Δημήτρης Κασίμης αναφέρει ότι κάθε αθλητής που θέλει να συμμετάσχει σε έναν μαραθώνιο πρέπει επί έξι μήνες το λιγότερο πριν από τον αγώνα να προπονείται 12-17 ώρες μέσα στην εβδομάδα. Σε ό,τι αφορά τους «δύστροπους» μαραθωνίους του βουνού, κατά την προετοιμασία δεν μπορεί να γίνει ακριβής προσομοίωση του υψομέτρου που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν οι αθλητές. «Συνήθως εξασκούμε τις μυϊκές ομάδες που θα χρειαστεί να χρησιμοποιηθούν βάζοντας τους αθλητές να ασκούνται και να τρέχουν σε κλίσεις». Οι αθλητές στο πλαίσιο της προπόνησής τους, εκτός από το να τρέχουν, κάνουν συνήθως επίσης ποδήλατο ή κολύμπι, ενώ ακολουθούν και πρόγραμμα ασκήσεων με βάρη για ενδυνάμωση. Οσο για τον μαραθώνιο του Ολύμπου, η προπόνηση γι’ αυτόν στο ίδιο το βουνό διεξαγωγής του Olympus Marathon δεν καθίσταται εφικτή για δύο λόγους: «Κατ’ αρχάς πρόκειται για ένα όρος όπου τα χιόνια κυριαρχούν για μεγάλο μέρος του χρόνου, τουλάχιστον ως τα τέλη Μαΐου. Παράλληλα δεν βάζουμε τους αθλητές να κάνουν την ίδια διαδρομή που θα ακολουθήσουν την ημέρα του αγώνα, διότι η φθορά και η καταβολή είναι τεράστιες, ο αθλητής δεν μπορεί να «καεί» πριν από τον αγώνα. Χαρακτηριστικό της καταβολής του οργανισμού που προκαλείται από τον μαραθώνιο είναι το γεγονός ότι για 15 ως 20 ημέρες μετά τον αγώνα ο αθλητής δεν μπορεί να ξανατρέξει».
Από εργοφυσιολογικής απόψεως οι ειδικοί συνιστούν στους δρομείς να μην τρέχουν πάνω από δύο-τρεις μαραθωνίους τον χρόνο. «Εκτός από τους μυς που καταπονούνται από τον μαραθώνιο, μπορεί να εμφανιστούν εκφυλίσεις σε χόνδρους αλλά και φλεγμονές. Αυτό που ενδείκνυται μετά τον μαραθώνιο είναι αρχικώς ξεκούραση και στη συνέχεια ενεργητική αποκατάσταση μέσω αερόβιας χαλαρής άσκησης».
Και η διατροφή –κυρίως τις ημέρες πριν από τον αγώνα –παίζει σημαντικό ρόλο στην απόδοση των αθλητών. Επί μία εβδομάδα πριν από τον μαραθώνιο το κύριο στοιχείο της διατροφής είναι οι υδατάνθρακες σε συνδυασμό με τη σωστή ενυδάτωση. «Οι αθλητές τρώνε κυρίως πατάτες, μακαρόνια ή ρύζι με στόχο να γεμίσουν οι μύες γλυκογόνο και να έχουν έτσι περίσσεια ενέργειας για τον αγώνα. Το τελευταίο γεύμα λαμβάνεται περίπου 10 ώρες πριν από τον μαραθώνιο και είναι υδατανθρακούχο. Μάλιστα είναι θεσμός πλέον σε τέτοιες διοργανώσεις το απόγευμα της προηγούμενης του αγώνα ημέρας να διοργανώνεται το αποκαλούμενο «pasta party» στο οποίο όλοι οι αθλητές καταναλώνουν… όσους υδατάνθρακες μπορούν. Λίγο πριν από την έναρξη του αγώνα το πρωινό πρέπει να μην είναι δύσπεπτο αλλά να χαρίζει ενέργεια: έτσι οι αθλητές καταναλώνουν μαύρο ψωμί, μέλι ή χυμό».
Ο διαβητικός Σόρεν Λιλεόρε πρέπει αντίστοιχα να ρυθμίζει τη διατροφή του τόσο με βάση τις ανάγκες του αγώνα όσο και με βάση τη νόσο του. Ετσι την ημέρα πριν από τον μαραθώνιο κατανάλωσε κυρίως πρωτεΐνη σε συνδυασμό με κάποιους υδατάνθρακες, ρυθμίζοντας παράλληλα τις δόσεις ινσουλίνης του. Οσο για τις τελευταίες ώρες πριν από τον μαραθώνιο;«Κοιμήθηκα αυστηρά στις οκτώ το βράδυ και ξύπνησα στις τέσσερις το πρωί. Εφαγα αυτό που τρώω πάντα αποκλειστικά πριν από τον αγώνα: βρόμη με γάλα».
Οι «ενέσεις» ενέργειας στους αθλητές συνεχίζονται πάντως και κατά τη διάρκεια του μαραθωνίου. Ανά μία ώρα οι δρομείς καταναλώνουν ενεργειακά τζελ (ποσότητα γλυκόζης μέσα σε πλαστικό περίβλημα), καθώς και ενεργειακές μπάρες, ενώ ανά μισή ώρα ενυδατώνονται με κατανάλωση περίπου 250 ml νερού τη φορά.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ