Μερικοί, όπως ο πολιτικός μηχανικός Στάθης Α. Καπογιαννόπουλος, πιστεύουν στις συμπτώσεις. Συμπτώσεις όπως το ότι, όταν άρχισε να γράφει το πρώτο φιλοσοφικο-ιστορικό του μυθιστόρημα με χρονιά δράσης το 515 π.Χ., βρισκόταν στην Αμερική και άκουγε το γνωστό τραγούδι «In the year 2525». Αλλά… από το 515 π.Χ. ως το σήμερα του συγγραφέα μεσολαβούσαν ακριβώς 2.525 χρόνια! {{{ moto }}}
Σύμπτωση ένιωσα και εγώ μέσα μου σαν άρχισα να διαβάζω το βιβλίο του. Βλέπετε, δεν είχε περάσει πολύς καιρός που _ αρθρογραφώντας για τον «Υπολογιστή του Μίνωα» _ είχα μελετήσει τη σχέση του Πυθαγόρα με τον «υπερβόρειο» Αβαρη. Αλλά… με αυτό το κεφάλαιο ξεκινάει και το βιβλίο του συγγραφέα! Και ύστερα, όταν ως νέος Ιούλιος Βερν, ταξιδεύει τον Πυθαγόρα, τον Ξενοφάνη, τον Ηράκλειτο, τον Σκύλακα και τον Εκαταίο ως την Ινδία και την Κίνα για να συναντήσουν τον Βούδα, τον Μαχαβίρα, τον Καπίλα, τον Λάο Τσε και τον Κομφούκιο… θυμήθηκα το υλικό που μελέτησα αρθρογραφώντας για τον «Ελληνικό δρόμο του μεταξιού»: τοιχογραφίες σε σπηλιές-σκήτες των ιεραποστόλων του βουδισμού στην Κίνα, όπου απεικονίζονταν πλάι-πλάι ένας ινδός και ένας έλληνας βουδιστής μοναχός!

Είναι αυτή η τόσο παραμελημένη από τους ιστορικούς μας προϊστορία της δίψας του Αλεξάνδρου να φθάσει στη μετά την Ινδία θάλασσα και η ιστορία των ελληνιστικών βασιλείων στο Αφγανιστάν, στο Πακιστάν και στο Πουντζάμπ της Ινδίας που κρύβει τέτοια συγκλονιστικά μυστικά. Πόσοι από μας γνωρίζουν, π.χ., ότι το ινδικό έπος «Mahabharata» περιέγραφε τους Ελληνες ως «παντογνώστες» και ο ινδός μαθηματικός του 6ου αι. π.Χ. Varahamihira παραδεχόταν πως οι Ινδοί διδάχθηκαν την αστρονομία από τους Ελληνες;

Για μια πολύ συνοπτική καταγραφή της επίδρασης του ελληνικού πολιτισμού στον ινδικό μπορείτε να διαβάσετε την κρατική ιστοσελίδα των Ινδών, αλλά για την πιο πλήρη αντιπαράθεση των φιλοσοφικών τρόπων σκέψης Ελλήνων, Ινδών και Κινέζων διαβάστε τη Συνάντηση στον Γάγγη. Ξεκινήστε με τον άκρως κατατοπιστικό πρόλογο του αστροφυσικού Στράτου Θεοδοσίου και ύστερα βουτήξτε στην περιπέτεια που δόμησε ο συγγραφέας. Προτίμησε αυτή τη μέθοδο εκλαΐκευσης των επιστημών, που συνδυάζει τη δράση με την ενημέρωση, ώστε να μην πλήξει ο βιαστικός αναγνώστης του σήμερα, αλλά και να «βιώσει» μέσω των διαλόγων των πρωταγωνιστών του την τότε συγκυρία των καιρών. Και τι συγκυρία! Σκεφθείτε τη μοναδικότητα εκείνου του αιώνα στην ανθρώπινη ιστορία, με τόσους σοφούς να εμφανίζονται ταυτόχρονα στους τρεις πνευματικότερους αρχαίους πολιτισμούς.

Αναλογισθείτε την καταλυτική επίδραση που είχαν οι διδαχές τους στη μετέπειτα εξέλιξη του όλου πολιτισμού των ανθρώπων. Ακόμη κι αν ανήκετε σε όσους συμπλέκουν αποκλειστικά την πνευματικότητα με τη θρησκεία και όχι με την επιστήμη, αναλογισθείτε αν θα είχε γίνει ποτέ το πέρασμα από τον «τιμωρό Θεό» της Βίβλου στον «Θεό της Αγάπης» που δίδαξε ο Χριστός χωρίς τη γέφυρα που έριξαν οι Ελληνες μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Ο Καζαντζάκης είχε εντοπίσει από νωρίς αυτή την καταλυτική συμβολή των προγόνων μας στην «εξημέρωση του ανθρώπου», αλλά ο Καπογιαννόπουλος κατορθώνει να κάνει το μήνυμα πιο εύληπτο και κατανοητό για τη σημερινή εποχή.

Το βιβλίο του έχει μεστή γραφή, πλούσια σε νοήματα, και περιγραφές γερά θεμελιωμένες σε αρχαιολογικά ευρήματα. Αναμφίβολα διαβάζεται άνετα από αναγνώστες ποικίλου γνωσιολογικού υποβάθρου, ηλικίας 15-95 ετών. Τα μόνα που θα ευχόμουν στην επόμενη επανέκδοσή του θα ήταν ανασχεδιασμός του εξωφύλλου _ που δεν αναδεικνύει με ζέση τον χαρακτήρα του βιβλίου _ και αφαίρεση των τυπογραφικών στοιχείων που πλεονάζουν (λέξεις με μαύρα γράμματα, αστερίσκοι για διαχωρισμό παραγράφων και τα τοιαύτα). Εν γένει, όμως, εύγε!