Μια φορά και έναν καιρό, πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, άναψε η σπίθα της ζωής πάνω στη Γη. Με τα χρόνια, τους γεωλογικούς αιώνες δηλαδή, η σπίθα έγινε φωτιά και εμείς οι άνθρωποι είμαστε ένα από τα πιο πρόσφατα «προϊόντα» της. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπήρξαμε μάρτυρες του θαύματος της ζωής. Αλλά δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να γράψουμε την ιστορία της και, ακόμη περισσότερο, ότι δεν μπορούμε να τη διηγηθούμε στα παιδιά. Από πού να πιάσει όμως το νήμα της αφήγησης ένας εκπαιδευτικός; Σχεδόν απ΄ οπουδήποτε, λένε οι εξελικτικοί βιολόγοι και επισημαίνουν ότι, όπου και αν γυρίσει κανείς, βλέπει αποδείξεις της εξέλιξης της ζωής. Πάρτε, για παράδειγμα, τον λαιμό της καμηλοπάρδαλης. Τόσο μακρός και όμως έχει τον ίδιο αριθμό σπονδύλων με τον δικό μας λαιμό (αφού όλα τα σπονδυλόζωα είχαν έναν κοινό πρόγονο)! Αλλά από τη θεωρία στην πράξη υπάρχει πάντα μια απόσταση: διαβάστε τις συμβουλές που δίνει η διδακτική της Βιολογίας σε δασκάλους και καθηγητές ώστε να κάνουν την εξέλιξη «εύπεπτη» για τους παιδικούς εγκεφάλους και πώς αυτές μπορούν να προσαρμοστούν στα σχολικά εγχειρίδια.