«Βίρα τις άγκυρες»… δεν φαίνεται να έχουν όμως την ίδια πρόθεση και οι άνθρωποι που συνωστίζονται καθημερινά έξω από τα ταμεία του Εθνικού Θεάτρου, «Κοτοπούλη – Ρεξ», θέλοντας να εξασφαλίσουν μια θέση στην επετειακή παράσταση για τα 100 χρόνια της επιθεώρησης στην Ελλάδα. Πρόκειται λοιπόν για ένα έργο που θα γράψει ιστορία ή απλώς για μια καλοδιαφημισμένη παράσταση; Ο Ζανό, ένας ομοφυλόφιλος θεατρίνος, που τον υποδύεται ο Γιάννης Μπέζος, μιλά για τον ρόλο του, την παράσταση και τα παραλειπόμενα της.
Το έργο «Βίρα τις άγκυρες» περί τίνος πρόκειται; (Για όσους δεν κατάφεραν να εξασφαλίσουν ακόμη εισιτήριο).
«Είναι ένα ακόμα έργο και όχι μια επιθεώρηση, όπως έχει επικρατήσει στον κόσμο. Απλά έχει ως θέμα του την ιστορία της επιθεώρησης. Είναι ένα επετειακό έργο για τα εκατό χρόνια της επιθεώρησης στην Ελλάδα. Πρόκειται για ένα έργο ειδικό, που συγκεντρώνει πάρα πολλά χαρίσματα. Το θέαμα είναι μεγάλη υπόθεση και δύσκολο να γίνει. Εχει καλό κείμενο, που συνδυάζει τη συγκίνηση και το χιούμορ, δηλαδή στοιχεία της ζωής μας. Δεν είναι μια απλή κωμωδία, που μπορείς μόνο να γελάσεις ή ένα δράμα, που μπορείς μόνο να συγκινηθείς. Είναι μια δουλειά σε αμερικανικά πρότυπα, όσον αφορά την παραγωγή. Μια υπερπαραγωγή, για τα ελληνικά δεδομένα»
Μπορεί να συνδυαστεί εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία;
«Δεν υπάρχει τέχνη για την τέχνη. Αυτά είναι άλλοθι για όσους δεν έχουν κοινό. Για να γεμίσει ένα θέατρο χρειάζεται δουλειά και κόπος. Ολοι τέχνη κάνουμε, σκοπός όμως είναι να μένεις στην ιστορία και όχι στον σβέρκο του θεατή».
Το «Βίρα τις άγκυρες» λοιπόν θα μείνει στην ιστορία;
«Δεν νομίζω ότι χωρεί συζήτηση. Πιο λαμπερή πρεμιέρα δεν έχω ζήσει και πιστεύω ότι ούτε πρόκειται να ζήσω ξανά».
Πολύ πιθανόν λοιπόν το έργο να παιχτεί και για δεύτερη σεζόν;
«Θέλω να ελπίζω πως όχι. Εχω κουραστεί ήδη. Δεν είναι εύκολο να παίζεις επί τρεις ώρες. Να αλλάζεις ηλικίες και να είσαι συνεχώς σε μια ένταση».
Για μιαν ακόμη φορά υποδύεστε έναν ομοφυλόφιλο, τον Ζανό· πόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει αυτό για την εξέλιξη της καριέρας σας; δεν φοβάστε μην γίνει μανιέρα;
«Αν το κάνεις συνέχεια, κινδυνεύεις να τυποποιηθείς. Μιλάμε όμως για επιτυχημένα πράγματα, διαφορετικά θα ήταν καταστροφικά ή δεν θα τα συζητούσαμε καν».
Ποιος είναι τελικά ο Ζανό;
«Είναι άνθρωπος του περιθωρίου που γίνεται κολαούζος των πρωταγωνιστριών, καρφί και στο τέλος μάλλον νούμερο και το άσχημο είναι ότι δεν το καταλαβαίνει. Γίνεται ρεντίκολο. Μην κοιτάτε που τώρα το να είσαι ομοφυλόφιλος μάλλον προσόν είναι παρά ελάττωμα».
Υπάρχει κάτι που ενοχλεί τον Ζανό;
«Θα έλεγα ότι τον ενοχλεί, και αυτό ενοχλεί και εμένα προσωπικά ως Γιάννη, μια σοβαροφάνεια που υπάρχει και η επιθεώρηση είχε αυτό το μεγάλο προσόν να χτυπά τη σοβαροφάνεια. Χλεύαζε τους πολιτικούς αλλά δεν τους αντιπολιτευόταν».
Σήμερα λοιπόν έχει λόγο ύπαρξης η επιθεώρηση;
«Για μένα τώρα επιθεώρηση δεν σημαίνει τίποτε. Εχω παίξει σε πέντε επιθεωρήσεις αλλά τα νούμερα που έκανα ήταν κοινωνικά. Λίγο προτού συναντηθούμε έβλεπα τη Μαλβίνα, η οποία έλεγε, έλεγε για τον Σημίτη και γινόταν και η ίδια νούμερο. Ούτε την Μαλβίνα δεν μπορείς να σατιρίσεις, αφού το κάνει από μόνη της, χωρίς φυσικά να το καταλαβαίνει. Τι να κάνεις λοιπόν πάνω στη σκηνή; Τι να σατιρίσεις;».
Πόσο εύκολο λοιπόν είναι το πέρασμα μέσα από τις δεκαετίες για έναν ηθοποιό;
«Δεν αντέχω τις φράσεις: «πώς θα μπει ο ηθοποιός στο πετσί του ρόλου» ή «ο ρόλος είναι γάντι». Ποιο πετσί και αηδίες. Δεν με ενδιαφέρει πώς ήταν ένας ηθοποιός το ’40. Αυτό που πρέπει να δώσω στον θεατή είναι το αεράκι, την αίσθηση εκείνης της εποχής. Επλασα τον ρόλο μου με φαντασία και μόνο».
Πόση ώρα προτού αρχίσει η παράσταση πηγαίνετε στο καμαρίνι σας;
«Μία ώρα πριν αλλά όχι για να συγκεντρωθώ δήθεν και μετά να βγω στη σκηνή σαν κόμπος σφιγμένος, όπως κάνουν πολλοί ηθοποιοί. Θέλω να έχω μια επαφή με τους συναδέλφους μου και με τον χώρο προτού βγω στη σκηνή. Θέλω να πάω εκεί, να πιω τους καφέδες μου, να κάνω τα κουτσομπολιά μου».
Μια και είπατε κουτσομπολιά, πώς μπορούν να συνυπάρξουν 60 ηθοποιοί και χορευτές στα παρασκήνια;
«Στα παρασκήνια δεν συνυπάρχουν. Επικρατεί ένας χαμός στα παρασκήνια. Φωνές, τσακωμοί… Μα δεν είναι κακό αυτό που λέω… Προτιμώ ένα θίασο που έχει ένταση, παρά να καθόμαστε όλοι σαν να είμαστε σχολείο. Υπάρχουν και διαφωνίες και ζήλειες και είναι στην ανθρώπινη φύση αυτά. Ειδικά μεταξύ των γυναικών είναι πραγματικό τρελοκομείο. Ζηλεύουν τρομακτικά η μία την άλλη. Δεν μπορώ να ακούω από άλλους θιάσους που βγαίνουν και λένε: «περνάμε πολύ καλά στα καμαρίνια». Τα καμαρίνια τα δικά μας είναι πεδίο μάχης»
* Ο Γιάννης Μπέζος παίζει στο «Βίρα τις άγκυρες» στο θέατρο «Κοτοπούλη».
