Η ΕΠΙΛΟΓΗ της ελληνικής γραφής του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος (με κατάληξη «ω» ή «ο») δεν ήταν εύκολη για εκείνους που κλήθηκαν να υπερασπιστούν την παρουσία της ελληνικής γλώσσας πάνω στα νέα χαρτονομίσματα. Επρεπε να επιλεγεί ο καταλληλότερος και ο χαρακτηριστικότερος τρόπος γραφής. Να είναι λέξη ελληνική και να μπορεί να αναγνωρίζεται ως τέτοια από όλους τους Ευρωπαίους, που πρώτοι θα κληθούν να το βάλουν στο πορτοφόλι τους σε αντικατάσταση των εθνικών τους νομισμάτων.
Αυτή δεν ήταν η μόνη δυσκολία. Χρειάστηκε να ξεπεραστούν οι εξαιρετικά έντονες και συνεχείς αντιδράσεις των εταίρων μας. «Το καθοριστικό στοιχείο ήταν η ετυμολογία της λέξης», εξηγεί ο κ. Λουκάς Παπαδήμος, διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, που ήταν παρών στις πολλές συζητήσεις που έγιναν στο Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ιδρυμα για κάθε λεπτομέρεια των χαρτονομισμάτων. Η ρίζα της λέξης και η ελληνικότατη «Ευρώπη» οδήγησαν στη γραφή «εύρω».
Το επιχείρημα ήταν αποτελεσματικό και έγινε, τελικά, αποδεκτό από τους δύσπιστους εταίρους μας. Η (νέα) ελληνική λέξη «εύρω» γράφτηκε με τους ίδιους ακριβώς χαρακτήρες και στο ίδιο μέγεθος με την λατινική γραφή «euro».
Αξίζει να σημειωθεί ότι η κοινή λατινική γραφή δεν υποχρεώνει τους Ευρωπαίους να προφέρουν με κοινό τρόπο τη νέα λέξη. Είναι προφανές ότι οι Γάλλοι που τονίζουν στη λήγουσα λένε «ερό», οι Αγγλοι «γιούρο», Ιταλοί και Ισπανοί «έουρο», οι Γερμανοί «έβρο ή όιρο» κ.ο.κ. Ούτε οι Ελληνες έχουν πρόβλημα· μόνο όμως για την ονομαστική. Στις άλλες όμως πτώσεις; Είναι σίγουρο ότι την τελική απόφαση θα πάρουν εκείνοι που καλούνται να το χρησιμοποιήσουν. Τότε και θα κριθεί η τύχη της πρότασης του καθηγητή κ. Γ. Μπαμπινιώτη, που διατυπώνεται με το κατωτέρω άρθρο του.
