ΕΠΟΧΙΚΟ φαινόμενο και μόνο θα πρέπει να θεωρηθούν οι φετινές απεργιακές κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών; ή μήπως υπάρχει κάτι άλλο που διαφοροποιεί τα πράγματα; Το τυπικό διαφορετικό στοιχείο σε σχέση με προηγούμενες χρονιές είναι ότι η γενική συνέλευση των προέδρων των τοπικών ενώσεων των καθηγητών (ΕΛΜΕ) ενέκρινε ένα πακέτο κινητοποιήσεων που περιλαμβάνει μια τριήμερη απεργία για τις 11, 12 και 13 του μηνός και απεργία διαρκείας μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων, με αξιοσημείωτη πλειοψηφία. Υπέρ των κινητοποιήσεων ετάχθησαν 66 Ενώσεις Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΕΛΜΕ), που αντιπροσωπεύουν 248 ψήφους, κατά ετάχθησαν 2 ΕΛΜΕ που αντιπροσωπεύουν 21 ψήφους, ενώ 12 ΕΛΜΕ, που αντιπροσωπεύουν 28 ψήφους, έριξαν λευκό.
Το κύριο αίτημα των καθηγητών, όπως και των δασκάλων και νηπιαγωγών, είναι η αύξηση των αποδοχών τους, δηλαδή 250.000 δραχμές για τον πρωτοδιόριστο και ανάλογες αυξήσεις στα επόμενα μισθολογικά κλιμάκια. Πράγμα που σημαίνει χοντρικά 120.000 δραχμές μηνιαία αύξηση για 120.000 εκπαιδευτικούς, δηλαδή συν 14,4 δισ. δρχ. τον μήνα. Στην παρατήρηση ότι η αποδοχή ενός τέτοιου αιτήματος θα σήμαινε δραματικές εξελίξεις για την εθνική οικονομία και τη θέση της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση οι συνδικαλιστές απαντούν ότι πάντοτε ζητούν το περισσότερο ώστε να έχουν περιθώρια ελιγμών και διαπραγματεύσεων. Το αριθμητικό αποτέλεσμα ωστόσο της τελευταίας ψηφοφορίας στη γενική συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ δημιουργεί την εντύπωση ότι επίκειται έκρηξη. Πόσο κοντά όμως είναι η εντύπωση αυτή προς την εκρηκτική και πρωτόγνωρη κατάσταση του 1988; «Τόσο κοντά όσο και μακριά», απαντούν πεπειραμένοι συνδικαλιστές, εξηγώντας ότι «για να μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας, αν η κυβέρνηση δώσει στους αγρότες, τότε μετά τα Χριστούγεννα τα σχολεία δεν θα ανοίξουν με την απλή λογική που λέει ότι εφόσον υπάρχει περιθώριο γι’ αυτούς υπάρχει και για μας και άρα αξίζει τον κόπο να το παλέψουμε χωρίς να πάθουμε το στραπάτσο του 1990».
Η εβδομάδα που αρχίζει θα είναι κολοβή, καθώς Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή είναι ημέρες απεργίας σύμφωνα με το πρόγραμμα κινητοποιήσεων της ΟΛΜΕ. Την τελευταία ημέρα της κινητοποίησης, δηλαδή Παρασκευή και… 13, θα πραγματοποιηθεί και πάλι γενική συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ για να αποφασίσουν ποια μορφή θα έχει η απεργία διαρκείας την οποία έχουν ήδη εγκρίνει.
Η μορφή της απεργίας έχει πολύ μεγάλη σημασία καθώς αναμένονται προτάσεις που θα ξεφεύγουν από την πεπατημένη. Πράγμα που σημαίνει ότι απομακρυνόμαστε από την κλασική μορφή των επαναλαμβανόμενων πενθήμερων απεργιών που είχε δοκιμασθεί στο παρελθόν. Και αυτό γιατί κάτι τέτοιο θα είναι αρκετά βαρύ για την ήδη επιβαρημένη οικονομική κατάσταση των καθηγητών, ενώ παράλληλα θα δημιουργήσει και αρνητικό κλίμα από την κοινωνία γενικότερα καθώς δεν είναι μόνον οι εκπαιδευτικοί που πλήττονται από την οικονομική κυβερνητική πολιτική. Μια μορφή που ενδέχεται να υιοθετηθεί είναι επαναλαμβανόμενες εικοσιτετράωρες απεργίες ανά εβδομάδα. Πράγμα που σημαίνει ότι το κόστος της απεργίας (οικονομικό και κοινωνικό) πληρώνεται με… δόσεις και όχι μετρητοίς. Ολα αυτά τα έχουν σκεφθεί οι συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ και των ΕΛΜΕ καθώς αυτές τις ημέρες έχουν προβληματισθεί αρκετές φορές ανακαλώντας στη μνήμη τους τόσο το 1988 όσο και το 1990. Ισως μάλιστα γι’ αυτό το διοικητικό συμβούλιο της ΟΛΜΕ δεν έχει ακόμη διαμορφώσει την πρόταση για τη μορφή της απεργίας που θα εισηγηθεί στη γενική συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ στις 13 του μηνός.
