ΕΡΓΑ & ΗΜΕΡΑΙ

Δηλητηριώδες σκεύος αυτός ο Αντι Γκαρσία. Μυρίζει αρσενικό χιλιόμετρα μακριά

ΒΟΚΚΑΚΙΕ, ξενύχτησα όλο το βράδυ της προπερασμένης Παρασκευής προς το Σάββατο. Πάνω από το κεφάλι μου κρεμόταν η απειλή της έκλειψης και έπρεπε να βρω λύση. Εφάρμοσα τη μέθοδο του μαγνητοφώνου για να επικοινωνήσω με όλα τα μυστηριώδη αντικείμενα. Μόνο βρισιές για τον Παλιατζή άκουγα και εκκλήσεις για απελευθέρωση από τη σκληρή τους μοίρα. «Βάλε με τουλάχιστον κολλητά με τον Λωτό», διατύπωσαν το επιπλέον αίτημα τα κιάλια που βλέπουν πίσω από τοίχους ­ ο Βαγγέλης δηλαδήΩ και, φυσικά, τα πήγα ακόμη πιο μακριά από τον Λωτό – ομπρέλα.

Τελευταία όμως και τυχερή, αναδύθηκε από το μαγνητόφωνο γυναικεία φωνή που προερχόταν από τη Λάμπα, αυτή που μόλις γυρίσεις τον διακόπτη της βυθίζει το δωμάτιο στο σκοτάδι κι ας λάμπει ο ήλιος από το παράθυρο: «Στην εκκλησία της Αγίας Ειρήνης, στην Αιόλου, εκεί είναι κρυμμένο το μυστικό του ΠαλιατζήΩ τρίτο στασίδι από την αρχή, από τη μεριά του «ιερού», προς την πλευρά όπου κάθονται οι γυναίκες. Πίσω από τη ράχη του στασιδιού έχει κρύπτη».

ΚΟΝΤΕΥΑΝ μεσάνυχτα Παρασκευής όταν μου το είπε αυτό και να μη σου περιγράψω πώς έφυγα σαν τρελός και κατάφερα μέσα στην άγρια νύχτα να μπω στην Αγία Ειρήνη, Βοκκάκιε. Η εξάσκηση που είχαμε κάνει για να διεισδύσουμε στο μοιραίο άντρο του Παλιατζή στα Εξάρχεια, παραδίπλα από τη Ριβιέρα, αποδείχθηκε πολύτιμη. Μέσα σε βαθύ σκοτάδι, ανάμεσα σε αγριωπές εικόνες αγίων, σκοντάφτοντας πάνω σε μανουάλια παρά το κλεφτοφάναρο που είχα στο χέρι, βρήκα το τρίτο στασίδι προς την πλευρά των γυναικών ­ αλλά πώς άνοιγε η κρύπτη; Το τράβηξα, το πίεσα, χοροπήδησα πάνω του, τίποτα. Τελικά, θυμήθηκα τον Αλή Μπαμπά και τη σπηλιά. Είπα «άνοιξε σουσάμι», τίποτα. Είπα «άνοιξε στασίδι», τίποτα ξανά. Μόλις όμως, απελπισμένος και θυμωμένος, έβρισα «άνοιξε,… την Παναγία σου και τον Χριστό σου» έπεσε η ξύλινη ράχη του στασιδιού μπροστά και φάνηκε η κρύπτη! Καταπληκτική κρυψώνα ­ διότι ποιος θα εκστομίσει ποτέ τέτοιες λέξεις σ’ αυτόν τον χώρο;

Το μόνο που υπήρχε μέσα εκεί ήταν μια δισκέτα υπολογιστή! Εκκλησία, μαγεία, σύγχρονη τεχνολογία, όλα μαζί ­ Βοκκάκιε θα μου στρίψει!

ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ: τόσες λοιδορίες υπέστη για την ενασχόλησή της με τον Κούντερα, λογικό ήταν να επιστρέψει στον Τράγκα, η Δήμητρα Λιάνη. Πήγε κι αυτή να υπερβεί τη κουλτούρα της, δεν την αφήσαμε κι επέστρεψε στις ρίζες της. Αλλωστε τώρα, όπου δεν είναι πια σύζυγος πρωθυπουργού, δεν έχει λόγους να προσποιείται τη διανοουμένη.

Καημένε, έμπιστε του Α. Παπανδρέου, Μιχάλη Ζιάγκα, που πριν από οχτώ χρόνια ακριβώς τέτοια εποχή έδερνες τον Γ. Τράγκα στο Χέρφιλντ για όσα έγραφε στον «Ελεύθερο Τύπο» κατά του ασθενούντος πρωθυπουργού και της «Μιμής» ­ τι να έχεις απογίνει άραγε, πιστέ Ζιάγκα; Πότε θα δώσεις συνέντευξη στον Τράγκα κι εσύ;

*** Αύξηση του αριθμού των εισακτέων, Εθνικό Απολυτήριο, Ελεύθερο Πανεπιστήμιο ­ όλα όσα είχε ξεκινήσει ο προκάτοχός του στο υπουργείο Παιδείας Γ. Παπανδρέου, ο Γερ. Αρσένης τα ανατρέπει. Καθαρά παιδαγωγικά τα κίνητρα: να μάθει ο νεαρός Γ. Παπανδρέου ότι δεν εγκαταλείπουν ατιμωρητί τους πιστούς οικογενειακούς φίλους στις κρίσιμες αναμετρήσεις για να υποστηρίξουν Κ. Σημίτη.

ΣΥΝΕΧΙΖΩ στα συνταρακτικά δικά μου: Μόλις γύρισα σπίτι μου άνοιξα τον υπολογιστή μου, έβαλα τη δισκέτα από το στασίδι της Αγίας Ειρήνης στη σχετική υποδοχή και προσπάθησα να διαβάσω τα αρχεία που είχε. Ξαφνικά η οθόνη σκοτείνιασε, μετά άστραψε, μετά άλλαξε χίλια χρώματα και τελικά σταθεροποιήθηκε στο χρυσαφί, σαν αυτό που έχουν οι βυζαντινές εικόνες. «Αν δεν γράψεις τριάντα φορές το «Πάτερ ημών» σβήνω αμέσως όλα τα αρχεία από τον «σκληρό δίσκο» σου», άκουσα απειλητική φωνή από τα μικρά ηχεία του υπολογιστή μου ­ κι αμέσως εμφανίστηκε στην οθόνη μου κειμενογράφος. Δεν πίστευα στα αφτιά μου και στα μάτια μου: η δισκέτα είχε ιό!

Πάτησα πλήκτρα για να φύγει ο κειμενογράφος και να πάω στη διαχείριση αρχείων να δω τι είχε η δισκέτα γραμμένα πάνω της, κούνησα το ποντίκι, τίποτα. Πανικόβλητος κατέβασα τον διακόπτη και έκλεισα τον υπολογιστή. Εβγαλα τη δισκέτα και τον ξανάνοιξα. Αστραπιαία σχεδόν ξανά η ίδια ακριβώς οθόνη και απειλητική η Φωνή του ιού: «Σου έσβησα κιόλας το τελευταίο σου γράμμα προς τον Βοκκάκιο. Αν επιχειρήσεις να διαφύγεις ξανά, δεν θα βρεις τίποτα στον δίσκο σου όταν ξανανοίξεις τον κομπιούτερ».

Τι να έκανα; Αρχισα να δακτυλογραφώ: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου, γενηθήτω το θέλημά σου». Κόλλησε το πληκτρολόγιο, σταμάτησε να γράφει. «Λάθος», άκουσα τη φωνή από τα ηχείαΩ «ξανά από την αρχή». Δεν έβλεπα τι λάθος είχα αλλά ξανάρχισα. Μόλις έφθασα στο «γενηθήτω το θέλημά σου», ξανά τα ίδια. «Δεν ντρέπεσαι; Είσαι και καθηγητής ­ πώς θα γίνεις Διοικητής του Αγίου Ορους μια μέρα αν δεν ξέρεις το «Πάτερ ημών»; Για τιμωρία, σου έσβησα και το προτελευταίο γράμμα προς τον Βοκκάκιο. Αμέσως μετά θα σβήσω και τις σημειώσεις για τους φοιτητές σου».

Απελπισμένος κατέφυγα στο χάος των αταξινόμητων βιβλίων μου που κείτονται τήδε κακείσε στο πάτωμα. Ευτυχώς, ανακάλυψα μια «Σύνοψη» που μου είχε χαρίσει η μάνα μου, κρυφά από τον πατέρα μου, όταν ήμουν μικρός. Για τους Χαιρετισμούς και τη Μεγάλη Εβδομάδα. Κάπου βρήκα το «Πάτερ ημών» ­ είχε δίκιο η Φωνή: πριν από το «γενηθήτω το θέλημά σου» ήταν το «ελθέτω η βασιλεία σου».

Κάθησα μπρος στον κομπιούτορα με τη Σύνοψη δίπλα και άρχισα να αντιγράφω προσεκτικά. Εφθασα στο τέλος «… αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού. Αμήν». Γράφω, όπως ξέρεις, με το ένα δάχτυλο ­ θα μου έπαιρνε ώρες να το γράψω τριάντα φορές και πλησίαζε πια μεσημέρι του Σαββάτου. Η απειλητική στιγμή της έκλειψης ήταν κοντά. Πήγα στο «μενού» του κειμενογράφου να κάνω «αντιγραφή και «επικόλληση», «copy» και «paste» στην κομπιουτερίστικη διάλεκτο. Να το αντιγράψω όλο και να το κολλήσω παρακάτω, δυο τρεις κινήσεις των δακτύλων όλες κι όλες, σε λίγα δευτερόλεπτα τα τριάντα αντίγραφα θα ήσαν έτοιμα. «Ασε τα κόλπα!», άκουσα τη φωνήΩ «με τα χεράκια σου θα τις γράψεις και τις τριάντα φορές».

*** Κατά της κατάργησης της φοροαπαλλαγής τού 30% των εισοδημάτων τους απεργήσανε οι γάλλοι δημοσιογράφοι. Και την άλλη ημέρα που έπιασαν δουλειά, άρχισαν ξανά τον ακούραστο αγώνα τους κατά των κοινωνικών ανισοτήτων, κατά των παιδεραστών, των φοροκλεπτών και άλλων αντιπαθών ομάδων.

*** Και οι δικοί μας δημοσιογράφοι εδώ ανακαλύπτουν έκπληκτοι ότι στην κοινωνία μας υπάρχουν πόρνες και ότι τα παιδιά τους, «Λευτεράκηδες», «Μιχαλάκηδες» και άλλοι «δράκουλες» φτιάχνουν παιδικές συμμορίες από την ηλικία κιόλας των οκτώ ετών. Τόση και τέτοια κοινωνική αδικία δεν την είχαν ποτέ φανταστεί, δεν την είχαν ποτέ συναντήσει στους δρόμους που περπατούν, στις γειτονιές που μένουν, στα μπαρ που ξενυχτάνε. Τους την απεκάλυψε το αστυνομικό δελτίο την ύπαρξη της κακούργας κοινωνίας. Και έτσι βγάζουν οι μισοί το κατά 10% αφορολόγητο ψωμί τους παρουσιάζοντάς την και καταγγέλλοντάς την και οι άλλοι μισοί καταγγέλλοντας τους πρώτους ότι εμπορευματοποιούν τη δυστυχία και εκθέτουν ανήλικους. Και ο χορός καλά κρατεί.

ΤΙ ΝΑ ΕΚΑΝΑ, που λες; Εκτέλεσα την εντολή της Φωνής. Το έγραψα το «Πάτερ ημών» τριάντα φορές, ούτε μία λιγότερο. «Μπράβο», άκουσα τη φωνή. «Γράψε τώρα τριάντα φορές και το «Πιστεύω»». Δεν είχα κι άλλη επιλογή, το έκανα. Δεν είμαι σίγουρος αν τα έμαθα και τα δύο απ’ έξω, σίγουρα όμως προόδευσα: έμαθα πια να πληκτρολογώ με τα δύο δάχτυλα.

«Μπράβο», άκουσα τη Φωνή μόλις πληκτρολόγησα και το τριακοστό «Αμήν» του «Πιστεύω»Ω «θα βάλεις τώρα επτά δισκέτες τη μία μετά την άλλη στον υπολογιστή. Μη σε νοιάζει τι θα κάνω εγώ σ’ αυτές. Εσύ όμως είσαι υποχρεωμένος να βρεις πρόσχημα και να τις δώσεις σε εφτά φίλους σου, χωρίς να πεις τι έχουν μέσα. Θα τις φέρεις πίσω μετά κι εγώ θα καταλάβω αν με αντέγραψαν ­ αν όχι, σου τα σβήνω όλα από τον «σκληρό δίσκο» σου». Ο ιός ήθελε να εξασφαλίσει την αναπαραγωγή του, βέβαια. Από εφτά σε εφτά, με γεωμετρική πρόοδο όλοι οι αθηναίοι κάτοχοι ηλεκτρονικών υπολογιστών σε λίγο θα πληκτρολογούσαν μανιωδώς το «Πάτερ ημών» και το «Πιστεύω». Κάποια τρομοκρατική παράνομη χριστιανική οργάνωση πρέπει να ήταν πίσω από όλη αυτή την ιστορία.

Μπορεί και έργο του νέου Διοικητή του Αγιονόρους να είναι αυτό ­ έχει συγκεντρωμένη στα χέρια του τεράστια διαβολική εξουσία ο ΔΟΛ, για όλα είναι ικανός. Εκεί, ας πούμε, που διαβάζεις «Το Βήμα» στο Ιντερνέτ, τσακ, σου αμολάει έναν ιό που σου λέει: «Αγόρασε αμέσως εισιτήριο για το Μέγαρο Μουσικής, αλλιώς σου τα σβήνω όλα». Για όλα είναι ικανοί αυτοί εκεί στη Χρήστου Λαδά.

*** Μαζί με τους δημοσιογράφους ξεσπάθωσαν και οι πασόκοι ομαδικώς κατά των πολιτικών αδικιών, αυτών που έγιναν κατά τη συγκρότηση του υπουργικού συμβουλίου: ούτε ένας, ούτε δύο ­ σαράντα δύο βουλευτές του ΠαΣοΚ αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στη διαδικασία εκλογής κοινοβουλευτικών εκπροσώπων ψηφίζοντας λευκό ή άκυρο.

Με το δίκιο τουςΩ διότι εμ δεν τους κάνει ο Κ. Σημίτης υπουργούς, εμ τους ζητάει ο Απ. Κακλαμάνης να είναι παρόντες στις συνεδριάσεις της Βουλής, επί ποινή περικοπής μισθού. Από τη δική τους πλάτη θα περάσει ο εκσυγχρονισμός δηλαδή; Κι επωφελήθηκαν από τη μυστική ψηφοφορία να διεκδικήσουν ανωνύμως θώκους υπουργικούς και το δικαίωμα στην «κοπάνα».

*** Ενώ ο Σ. Κούβελας, που έπαψε να είναι βουλευτής, είχε το θάρρος της γνώμης του: κατέθεσε επωνύμως ένσταση κατά της εκλογής του Εβέρτιου, που του στέρησε την έδρα στη Θεσσαλονίκη. Αν έχουν χιούμορ στο Εκλογοδικείο, πρέπει να την κάνουν δεκτή, να μείνει ο αρχηγός της ΝΔ εκτός Βουλής, να γελάσει και το κάθε παρδαλό μητσοκατσικάκι.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, καιρός ήταν. Είχαν περάσει δύο ολόκληρα χρόνια χωρίς να ακούσουμε για εξεταστικές επιτροπές, ειδικά δικαστήρια και τα σχετικά ­ και να ‘σου που ο εισαγγελέας ζητά να διερευνηθούν τα έργα του Δ. Λιβανού με τα καζίνα, όταν ήταν μέλος του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος και υπουργός Τουρισμού. Ο «Φλοίσβος» έγινε κύμα που τον βούλιαξε αρχικώς και τώρα απειλεί να τον πνίξει τον κ. Λιβανό.

*** Διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ο πρωθυπουργικός σύμβουλος κ. Πανταγιάς ότι ουδέποτε συνέταξε καταλόγους δημοσιογράφων, ήτοι «λευκή λίστα» ευνοουμένων και «μέλαινα λίστα» αποδιοπομπαίων. Κι έχει δίκιο: αυτός όλους τους πολιτικούς συντάκτες τούς ευχαρίστησε μετά τις εκλογές, επειδή βοήθησαν να «γυρίσει σελίδα», και τους κάλεσε μάλιστα «να συμμετάσχουν στο γράψιμο της καινούργιας σελίδας». Δεν έκανε λοιπόν ηθελημένες προγραφέςΩ απλώς όταν γράφει ο κ. Πανταγιάς κάνει ανορθογραφίες σαν αυτές που είχε και η σελίδα η παλιά.

*** Τα σαλιγκάρια βγαίνουν στα χωράφια και στους λόγγους με τις πρώτες βροχές του φθινοπώρου, το θυμάμαι από όταν ήμουνα μικρός. Ακατοίκητα τα Τουρκοβούνια τότε, πήγαινε ο παππούς μου εκεί πρωί πρωί μετά τη βροχή και μάζευε και μας τα έφερνε στα προσφυγικά παραπήγματα της σημερινής οδού Ευελπίδων. Τα μαγείρευε γιαχνί η μητέρα μου και ακόμη θυμάμαι πώς μου έδειχναν να τα σπάω από πίσω για να βγαίνει από μπρος, ρουφώντας, η σάρκα τους. Δεν είχαν τούρκους στρατιώτες τα Τουρκοβούνια και ο παππούς μου γύριζε πάντα ζωντανός ­ δεν είχε την τύχη του άτυχου Κύπριου Πέτρου Κακουλλή που οι σφαίρες τού στέρησαν τη ζωή επειδή επιδόθηκε σ’ αυτό το άσφαιρο, ειρηνικό κυνήγι στη νεκρή ζώνη.

«ΓΛΙΤΩΣΑΜΕ εμείς», άκουσα από το μαγνητόφωνο τη φωνή της Λάμπας που άμα την ανάψεις δημιουργεί σκοτάδι ­ τοπική έκλειψη δωματίου δηλαδή, σκέφθηκα, κάποια σχέση πρέπει να έχει αυτόΩ «μένει τώρα να δούμε πού μεταφέρθηκε η ενέργεια της έκλειψης». Δεν αργήσαμε να το μάθουμεΩ μόλις ο δίσκος του ήλιου άρχισε να σκιάζεται από τον δίσκο του φεγγαριού αχός βαρύς ακούστηκε πέρα, προς το κέντρο της Αθήνας. Ανοιξα το ραδιόφωνο ­ σε λίγο βοούσαν όλοι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί: το άγαλμα του Κολοκοτρώνη στη Σταδίου γύρισε ανάποδα, έκανε στροφή 180 μοιρών! Εκεί που το προτεταμένο δάκτυλο του έφιππου γενναίου στρατηγού έδειχνε προς Βορράν, προς την οδό Ομήρου, τώρα δείχνει προς Νότον, προς την Παλιά Βουλή!

Αναλυτές επί αναλυτών παρελαύνουν όλη την εβδομάδα από τα μικρόφωνα για να ερμηνεύσουν το φαινόμενο. Οι περισσότεροι συμφωνούν πως μάλλον τουρκικός δάκτυλος βρίσκεται πίσω από την περιστροφή του δακτύλου του στρατηγού: έδειχνε προς τις κάποτε αλύτρωτες ελληνικές χώρες ο Κολοκοτρώνης, και αυτό δεν του το έχουν συγχωρήσει οι Τούρκοι. Αλλοι ότι είναι προμήνυμα της συρρίκνωσης με την οποία μας απειλούν από Βορρά οι Μακεντόνσκι, άλλοι ότι προς την Κύπρο δείχνει πια. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που αναρωτιούνται με νόημα: «Είναι άραγε τυχαίο ότι πολύ κοντά στο άγαλμα βρίσκονται τα γραφεία του «Βήματος» και των «Νέων»;». Φυσικά, ούτε λέξη για τον Παλιατζή!

Καταλαβαίνω πως έχεις πολλές απορίες για όσα συμβαίνουν, σύντροφε και καρντάση μου. Εγώ όμως έχω ακόμη περισσότερες!

Σε φιλώ,

Δηλαδή εσείς τώρα είσαστε του ηγουμενοσυμβουλίου;

Πάντως το θέμα είναι να σταματήσει στις Καρυές. Διότι έτσι και μπει σε συζητήσεις με τα ενδότερα, θα γίνει του… Εσφιγμένου.

Αν και δεν ερωτήθην, εκφράζω την ευαρέσκειάν μου Σταυρονικήτας Μαινάλου και Μετεώρων *

Τι κάνετε, παιδάκι μου, είστε καλά; Κάτι περί τα θεία άκουσα ότι ασχολείστε… Γιαγιά Γιώτα Μπαλιζού Γορτυνίας *

Και να θέλεις σήμερα να αγιάσεις, δεν σε αφήνουν οι άλλοι άγιοι… Αρδούνιος Σελών και Λιασκόβης *

Γνωρίζω τον ηγούμενο μιας εκ των δύο μονών Δημητσάνης. Είστε να ενταχτούμε; Και που κυκλοφορούμε έξω τι καταλαβαίνουμε; Αβαδαίος Χελμού και Αγράφων *

Στον φίλτατο Βοκκάκιο

Οσοι πήγαν στα γενέθλια του κ. Επιτίμου, βγαίνοντας ­ θα είδες ­ έκαναν δηλώσεις για κινδύνους… επερχόμενης διάσπασης. Δηλαδή, σε τι είδους γενέθλια πήγαν; Δάσκαλος Ενταύθα *

Ποιοι θεατές και ποιοι θεατρίνοι; Οι ρόλοι εναλλάσσονται και οι μεν παίρνουν τη θέση των δε. Στην Ελλάδα του απέραντου θεάτρου οι κάμερες καραδοκούν για να κάνουν θεατρίνους τούς κατά κόρον θεατές.

Από πού μας προέκυψε αυτή η τάση;

Από τους θεατές ή από τους θεατρίνους; Αλέξανδρος Αθήνα *

Μιχ. Κουνδουράκη, Πάτρα: Για την ώρα ο Βοκκάκιος αρκείται στο γενικό e-mail (tovima&dolnet.gr) που ισχύει για όλο «Το Βήμα». *

Σπ. Φράγκο, Ελληνικό: Τα «κουτσομπολιά» τα άντλησα από τη «Σίβυλλα» της 6.10.96.