Χρόνια και χρόνια οι αρχιτέκτονες της υποβάθμισης του Εθνικού Συστήματος Υγείας αφήνουν τον έλληνα ασθενή να ψάχνει μάταια κρεβάτι στις μονάδες εντατικής θεραπείας, να αναζητεί ατελέσφορα μαγνητικό τομογράφο στο δημόσιο νοσοκομείο, να περιμένει να ανοίξει θέση για το τραπέζι του χειρουργείου, να πληρώνει δαπάνες για υποβαθμισμένη νοσηλεία. Χρόνια και χρόνια οι εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία δίπλα στον έλληνα ασθενή βλέπουν να αυξάνονται μόνο τα χρέη των νοσοκομείων και οι κενές θέσεις προσωπικού στα νοσηλευτικά ιδρύματα του ΕΣΥ. Η απάντηση της διακυβέρνησης της τελευταίας τετραετίας- και πατώντας στην απαξίωση του Συστήματος Υγείας και στην αγανάκτηση του κόσμου – είναι οι περίφημες συμπράξεις ιδιωτικού και δημόσιου τομέα ή αλλιώς, απροκάλυπτα, η ιδιωτικοποίηση της Υγείας ως σωτήριο «μάννα εξ ουρανού». Εδώ οι καλές μαγνητικές, οι άφθονες κλίνες ΜΕΘ, τα έτοιμα χειρουργικά, φωνάζουν οι ιδιωτικές κλινικές που «άνθισαν» και τώρα «καρποφορούν»… Πάνω στις παρενέργειες της εγκατάλειψης του δημόσιου τομέα δουλεύει το σχέδιο εμπορευματοποίησηςέχει ξεκινήσει προ πολλού αλλά επεκτείνεται με γοργό ρυθμό (η μόνη περίπτωση ταχύρρυθμου… προγράμματος στην Υγεία). Οι συνθήκες εργασίας και νοσηλείας στα δημόσια νοσοκομεία βρίσκουν (τους περισσότερους) γιατρούς, νοσηλευτές και ασθενείς να δίνουν μάχες- ο καθένας από την πλευρά του- για να ξεπεράσουν εμπόδια υπό αντίξοες συνθήκες. Η κατάσταση έχει επιδεινωθεί σημαντικά την τελευταία τριετία, καθώς και οι ελλείψεις σε προσωπικό και υποδομές, σε συνδυασμό με τη συρρίκνωση του λειτουργικού κόστους εκεί όπου υπάρχουν υποδομές (μένοντας έτσι εν αχρηστία). Στοιχεία από καταγραφή που πραγματοποίησε η Ομοσπονδία εργαζομένων στο ΕΣΥ (ΠΟΕΔΗΝ) σε 48 νοσοκομεία, 13 Κέντρα Υγείας και 10 προνοιακά ιδρύματα σε όλη τη χώρα δείχνουν ότι οι μειώσεις, σε σχέση με τον αριθμό των εργαζομένων, κατά το τέλος του 2003 είναι σήμερα της τάξεως του 11% στις τεχνικές υπηρεσίες των νοσοκομείων, 6,5% στις διοικητικές και 3,34% στις νοσηλευτικές. Στους νοσηλευτές, όπου το ΕΣΥ «πονάει» περισσότερο, καταγράφεται η μεγαλύτερη κάμψη (στο σύνολο των ελλείψεων το 34,99% αφορά νοσηλευτές). Ενδεικτικό της κατάστασης είναι ότι στις δημόσιες μονάδες που μελετήθηκαν οι διοικήσεις οφείλουν στο προσωπικό 70.000

ρεπό, τα οποία για να καλυφθούν απαιτούνται νέες προσλήψεις.

Την ίδια ώρα τα χρέη των δημόσιων νοσοκομείων έχουν χτυπήσει… κόκκινο. Οι οφειλές προς τους προμηθευτές (φάρμακα, αντιδραστήρια, υγειονομικό υλικό) όχι μόνο «ξαναγεννήθηκαν» μετά την τελευταία ρύθμισή τους πριν από δυόμισι χρόνια, αλλά «τρέχουν» με ξέφρενους ρυθμούς. Οι ειδικοί εκτιμούν ότι, αν δεν ληφθούν δραστικά μέτρα προκειμένου να ανακοπεί ο ρυθμός αύξησής τους, οι οφειλές θα φθάσουν μέσα σε περίπου έναν χρόνο τα 3,1 δισ. ευρώ. Τα μεγαλύτερα χρέη είχαν (σύμφωνα με στοιχεία για το τέλος του 2006) τα νοσοκομεία της Αττικής (792 εκατ. ευρώ), της Βόρειας Ελλάδας (346,3 εκατ. ευρώ), της Δυτικής Ελλάδας και της Πελοποννήσου (230 εκατ. ευρώ). Σήμερα «Το Βήμα» κάνει ένα οδοιπορικό παρέα με τον μεγάλο «ασθενή» της χώρας: την Υγεία, που παραμένει χρόνια στην «εντατική» και, όπως όλα δείχνουν, η ανάρρωσή της έχει παραπεμφθεί στις ελληνικές καλένδες…