Η ενασχόλησή μας με το δάσος εστιάζεται κυρίως στην προφανή απειλή από εμπρηστές οικοπεδοφάγους. Η συλλογική συνείδηση αγανακτεί με τις βίλες που ξεφυτρώνουν στις καμένες εκτάσεις. Δικαιολογημένη ανησυχία αναπτύσσεται και για τον κίνδυνο πλημμυρών. Ευαίσθητοι πολίτες και μέσα ενημέρωσης κινητοποιούνται απαιτώντας άμεση αναδάσωση. Οταν όμως καεί ένας Εθνικός Δρυμός, πέρα από τις επιπτώσεις μιας συνήθους δασικής πυρκαϊάς, έχει επέλθει απώλεια μιας μοναδικής αξίας.
«Ο,τι ήταν δάσος θα ξαναγίνει δάσος» διακηρύσσει η πολιτική ηγεσία. Η ανακοίνωση των συνήθων κονδυλίων για την αναδάσωση, μαζί με την ανάθεση του συντονισμού των αντιπλημμυρικών έργων, εξασφαλίζει την «ολοκλήρωση» της αποκατάστασης. Εχοντας επιτελέσει το καθήκον τους, οι αρμόδιοι επανέρχονται στα καθημερινά θέματα πολιτικής. Αντιλήφθηκαν άραγε το μέγεθος της απώλειας; Πάντως, κανείς από τις σημερινές γενιές δεν θα προλάβει να ξαναδεί ένα ελατοδάσος στην καμένη περιοχή.
Ισως τα μέτρα συγκρατήσουν την οικοπεδοποίηση και τη διάβρωση των εδαφών. Ωστόσο, η Πάρνηθα φιλοξενεί 1.100 είδη φυτών, περισσότερα από ολόκληρη τη Σκανδιναβία! Χάρμα οφθαλμών η φύση, τα ελάφια, τα πουλιά, τα έντομα, οι μυρωδιές, οι ήχοι. Πόσα αντέχουν μετά την καταστροφή; Πιθανότητα να ξαναγίνουν τα έλατα υπάρχει μόνο αν προηγηθούν πλήρης προστασία, επιμελημένη εγκατάσταση πρόδρομης βλάστησης και δεκαετίες φροντίδας. Αποκατάσταση του Εθνικού Δρυμού σημαίνει τεράστιο κόστος και δυσκολίες. Στο μεταξύ, η μοναδική ορεινή όαση θα λείπει από τους κατοίκους της πρωτεύουσας. Το έγκλημα δεν είναι αναστρέψιμο. Ας υπάρξει τουλάχιστον η τιμωρία.
Ο κ. Κίμων Χατζημπίρος είναι επίκουρος καθηγητής Οικολογίας στο ΕΜΠ.
