Εχει η κυβέρνηση φαρμακευτική πολιτική; Αν κρίνει κάποιος από το αλαλούμ των μέτρων, τα αποσπασματικά μέτρα για το φάρμακο, την τροπολογία για αύξηση της τιμής των φαρμάκων που ψήφισε πριν από λίγες ημέρες ο κ. Σιούφας σχεδόν εν αγνοία του κ. Κακλαμάνη, θα απαντήσει όχι. Ολα είναι χύμα, στην τύχη τα θέματα των φαρμάκων.
Αν όμως κρίνει εκ του αποτελέσματος, πόσο δηλαδή αυξήθηκε η συνολική φαρμακευτική δαπάνη αυτόν τον χρόνο, πόσο επιβαρύνθηκαν τα ασφαλιστικά ταμεία, πόσα χρήματα περισσότερα πλήρωσε ο κάθε πολίτης από την τσέπη του, πόσα περισσότερα κερδίζουν οι φαρμακοβιομηχανίες, ποιοι χάνουν και ποιοι κερδίζουν, ίσως αναθεωρήσει την πρώτη αυθόρμητη απάντησή του. Ισως αναρωτηθεί: Μήπως αλήθεια αυτή είναι μια συγκροτημένη φαρμακευτική πολιτική για να επιτευχθούν τα παραπάνω αποτελέσματα; Μήπως ο υπουργός Υγείας, που παριστάνει τον οπαδό της Λαϊκής Δεξιάς με μαεστρική τέχνη, αναδιανέμει εισόδημα υπέρ των εχόντων;
Ας δούμε όμως τα στοιχεία. Κατά το ΙΦΕΤ, το οποίο είναι ένα κυβερνητικό Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου που υπάγεται στον Εθνικό Οργανισμό Φαρμάκων, η συνολική φαρμακευτική δαπάνη θα ανέλθει το 2005 στα 6,1 δισ. ευρώ (αρκετά πάνω από 2 τρισ. δραχμές). Συνολική φαρμακευτική δαπάνη σημαίνει όλα όσα πληρώθηκαν για φάρμακα ή άλλα είδη που συγκαταλέγονται στα φάρμακα, μέσα σε αυτόν τον χρόνο, από κάθε πηγή (ασφαλιστικά ταμεία, ίδιοι πόροι πολιτών, ασφαλιστικές εταιρείες κ.λπ.). Τον προηγούμενο χρόνο, το 2004, η φαρμακευτική δαπάνη ανήλθε στα 5,3 δισ. ευρώ, ενώ το 2003 οι δαπάνες ήταν 4,4 δισ. ευρώ. Τα δύο χρόνια της διακυβέρνησης της ΝΔ αυξήθηκε συνολικά κατά 38,6% ή κατά 1,7 δισ. ευρώ (περίπου 600 δισ. δραχμές). Εξακόσια δισεκατομμύρια δραχμές περισσότερα από τη συνολική φαρμακευτική δαπάνη του 2003. Εξακόσια δισεκατομμύρια δραχμές σημαίνει πάνω από 10 πανεπιστημιακά νοσοκομεία ή περίπου 60 νομαρχιακά νοσοκομεία να κτιστούν, εξοπλιστούν ή λειτουργήσουν, ή οι ετήσιοι μισθοί περίπου 95.000 εργαζομένων. Ασύλληπτο ποσό για την ελληνική οικονομία.
H αύξηση αυτή οφείλεται στα νέα φάρμακα και στις νέες θεραπείες; Σίγουρα τα νέα φάρμακα επηρεάζουν τη φαρμακευτική δαπάνη. Αυτό όμως που εκτοξεύει τις δαπάνες είναι η κυβερνητική φαρμακευτική πολιτική. H συνειδητή και προγραμματισμένη πολιτική για ακόμη μεγαλύτερη ενίσχυση των οικονομικών συμφερόντων και η μεταφορά εισοδήματος από τους μη έχοντες στους ισχυρούς. Ισως σε κανέναν άλλον τομέα της κυβερνητικής πολιτικής δεν είναι αυτή τόσο εμφανώς ταξική όσο στο φάρμακο.
Ας θυμηθούμε τι έλεγε η ΝΔ ως αντιπολίτευση ή τι έκανε προβάλλοντας διαφημιστικά σποτ με τα οποία εξομοίωνε την αγορά του φαρμάκου με τα πορτοκάλια που αγόραζε ανέμελα μια νοικοκυρά. Τότε έσπερνε ανέμους, τώρα θερίζει θύελλες. Τότε στήριζε τον λαϊκισμό για να κερδίσει ψήφους, τώρα τιμωρεί τους πολίτες που την ψήφισαν.
H προοπτική είναι ακόμη πιο δυσοίωνη. Αν συνεχιστεί αυτή η ανερμάτιστη πολιτική τα επόμενα χρόνια, πιθανόν να μην μπορεί ο κρατικός προϋπολογισμός – ή τα ασφαλιστικά ταμεία – να αντεπεξέλθει στις αυξημένες φαρμακευτικές δαπάνες. Αυτό σημαίνει ότι τα βάρη θα πέσουν στους ίδιους τους πολίτες. Οι ηλικιωμένοι χαμηλοσυνταξιούχοι που εξαρτώνται απόλυτα από την προμήθεια των φαρμάκων τους είναι οι πρώτοι που θα θιγούν αφού θα δυσκολεύονται να προμηθευτούν το φάρμακό τους.
Ο κ. Εκτορας Νασιώκας είναι βουλευτής του ΠαΣοΚ και πρώην υφυπουργός Υγείας.
