Η αίθουσα στον Κορυδαλλό δεν έχει πια κόσμο. Υπάρχουν στιγμές που τη δίκη παρακολουθεί μόνο μία κυρία, δικαστική συντάκτρια, που στην έναρξη της δίκης είχε σκεφθεί να γράψει βιβλίο. Απέναντί της τα πρόσωπα των δικαστών – που έχουν πάψει να είναι αυστηρά – και οι πλάτες των κατηγορουμένων. Ο Κουφοντίνας που δεν αποσπάται ποτέ. Ο Σάββας, στα δεξιά του, να του καλύπτει τα πλευρά. Ο Γιωτόπουλος, τελευταίος, να εμφανίζεται ως ασήμαντος και να κοιτάει ειρωνικά προς την πλευρά της πολιτικής αγωγής. Και στο άλλο άκρο ο βλοσυρός Γιάννης Σερίφης να προσπαθεί να μείνει μακριά. Αυτός και ο Ανέστης Παπαναστασίου μπορούν στα διαλείμματα να πιουν – μαζί με δικηγόρους, αστυνόμους και δημοσιογράφους – το καφετί νεροζούμι που βγάζουν τα μηχανήματα του διαδρόμου. Οι υπόλοιποι στα διαλείμματα κοιτούν πίσω. Οχι ο Κουφοντίνας, το δικό του αγέρωχο βλέμμα είναι πάντα βιαστικό. Ούτε ο Νίκος Παπαναστασίου. Ούτε ο Χριστόδουλος Ξηρός, που συντηρεί την εικόνα του «κακού». Ούτε η Σωτηροπούλου, που «κυνηγάει» μόνο το βλέμμα του Κουφοντίνα. Αντιθέτως, ο Βασίλης Ξηρός – όταν έρχεται – και ο Τζωρτζάτος προσπαθούν να πιαστούν από τα βλέμματα των δημοσιογράφων, το ίδιο και ο απλανής Ψαραδέλλης. Ο Παύλος Σερίφης είναι πάντα σκυθρωπός, ο Καρατσώλης και ο Κωστάρης είναι πια σαν κουρασμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, ενώ ο Γεωργιάδης διατηρεί τη συμπεριφορά «τουρίστα στην Ομόνοια». O Τσελέντης, ο Τέλιος, ο Θωμάς Σερίφης και ο Κονδύλης δεν ανήκουν σε κανέναν από τους δύο κόσμους. Είναι φυλακισμένοι αλλά δεν είναι με τους φυλακισμένους. Είναι με τους απ’ έξω αλλά δεν είναι απ’ έξω.


Το ακροατήριο αυτούς τους επτά μήνες μεγάλωσε λίγες φορές: την πρώτη ημέρα, τη Δευτέρα 3 Μαρτίου που κάποιοι ζητούσαν στάδιο για τη διεξαγωγή της δίκης του αιώνα, στην απολογία Κουφοντίνα, στην απολογία Γιωτόπουλου, στην υπόθεση Μπακογιάννη, στην υπόθεση Αξαρλιάν. Στο ακροατήριο, δεξιά – όπως μπαίνεις – βρήκε θέση ο πόνος για τα θύματα και αριστερά η συμπαράσταση για τους θύτες. Οι αυτόκλητοι τιμωροί προκαλούσαν πάντα κρυφή γοητεία σε ορισμένους. Τώρα πια όλοι θέλουν αυτή η δίκη να τελειώσει. Ολοι βιάζονται. Οι δικηγόροι για να επιστρέψουν στις παρέες τους και να αφηγηθούν ιστορίες. Οι κατηγορούμενοι ίσως για να αποσυρθούν στα κελιά τους και κάποιοι στις δουλειές τους. Και οι δικαστές μαζί και οι δημοσιογράφοι για να αναπαυθούν ξανά στη ρουτίνα τους. Μόλις το κουδούνι του κ. Μαργαρίτη, του προέδρου, σημάνει τη λήξη της δίκης – κάτι που πιθανότατα θα συμβεί στα μέσα Νοεμβρίου -, θα αρχίσει η συζήτηση για όλα αυτά που δεν ειπώθηκαν τις ημέρες της «μεγάλης δίκης». Τότε μια λιγότερο βιαστική ανάγνωση των ευρημάτων – όπως αυτών που παρουσιάζει σήμερα «TO BHMA» – ίσως μας βοηθήσει να κατανοήσουμε τι πραγματικά γινόταν πίσω από τη σφραγίδα με το κόκκινο αστέρι.