ΙΡΜΠΙΛ, 29 ΜΑΡΤΙΟΥ.
Ο δρόμος προς το βουνό των 3.500 μέτρων κάπου στο κέντρο του Κουρδιστάν έχει ακόμη χιόνια στις δυο άκρες του. Τα αυτοκίνητα ανεβαίνουν με μεγάλη δυσκολία καθώς κάτω λάμπουν ακόμη τα μεγάλα «μανιτάρια» από τους απογευματινούς βομβαρδισμούς στο Κιρκούκ. Στο τελευταίο σημείο ελέγχου οι φρουροί είναι ιδιαίτερα αυστηροί. Μετά μπαίνουμε στο χωριό του οποίου το όνομα – αυτή είναι η συμφωνία μας – δεν επιτρέπεται να αναφέρουμε. Είναι η έδρα της προσωπικής κυβέρνησης του «απελευθερωμένου Ιράκ». Ενα μωσαϊκό από οργανώσεις της ιρακινής αντιπολίτευσης, από τους Σιίτες ως τους Κούρδους, και ορισμένες προσωπικότητες του εξωτερικού που έχουν επιλεγεί από τους Αμερικανούς, χωρίς να διαθέτουν στην πραγματικότητα πολιτική βάση στο εσωτερικό της χώρας.
Οι «υπουργοί» της κυβέρνησης αυτής βρίσκονται εδώ από την αρχή του πολέμου, εννέα ημέρες προτού γραφτούν αυτές οι αράδες. Καταναλώνουν περισσότερη ενέργεια συγκρουόμενοι μεταξύ τους παρά για να λύσουν τα πραγματικά σημαντικά προβλήματα του μέλλοντος αυτής της χώρας, έτσι όπως αυτό θα προκύψει όταν σε μερικές εβδομάδες το καθεστώς της Βαγδάτης θα είναι παρελθόν. Γιατί για την εξέλιξη αυτή ουδείς έχει την παραμικρή αμφιβολία όχι μόνο στο Κουρδιστάν αλλά και στον Νότο της χώρας, όπου το 60% του πληθυσμού αποτελείται από Σιίτες.
Ο Hussein Sinjavi ήταν ως πριν από δύο χρόνια υπουργός Τουρισμού μιας από τις τοπικές κυβερνήσεις του Κουρδιστάν και κάποια στιγμή «απηύδησε», όπως διαβεβαιώνει ο ίδιος, «από την πολιτική της αντιπολίτευσης, που είναι εξίσου διεφθαρμένη, χωρίς αρχές και οπισθοδρομική με το καθεστώς» λέει, με αποτέλεσμα να αποχωρήσει από την ενεργό πολιτική και να ασχοληθεί με τις δημοσκοπήσεις και τις έρευνες αγοράς. Μια πρόσφατη δουλειά του Sinjavi σε ολόκληρο το Ιράκ έδειξε ότι το 92% των ερωτηθέντων προτιμά ως πρωθυπουργό τον αρχηγό των αμερικανικών δυνάμεων στρατηγό Τόμι Φράνκς παρά την προσωρινή κυβέρνηση της αντιπολίτευσης, με επικεφαλής τον κ. Τσαλαμπί. Ο Τσαλαμπί, ο οποίος επελέγη από τους Αμερικανούς ως ηγέτης ενός εκ των δύο μεγάλων συνασπισμών της αντιπολίτευσης, έχει κακό όνομα στο Ιράκ καθώς έχει εκδώσει στον Βορρά της χώρας, όπου έχει βρει τις τελευταίες ημέρες καταφύγιο, έναν αρκετά μεγάλο αριθμό ακάλυπτων επιταγών.
Οι ίδιοι οι Κούρδοι δεν πρόκειται να δεχθούν εντολές από μια κυβέρνηση υπό τον Τσαλαμπί, τον πρωθυπουργό της «προσωρινής κυβέρνησης». «Πόσες μεραρχίες έχει ο Τσαλαμπί;» παράφρασε με σαρκασμό ένα μέλος της ηγεσίας του Κουρδικού Δημοκρατικού Κόμματος του Masut Barzani την περασμένη εβδομάδα το ερώτημα του Στάλιν για τον Πάπα μιλώντας στο «Βήμα». Η μόνη πραγματική δύναμη αντιπολίτευσης στο Νότιο Ιράκ είναι το «Ανώτατο Επαναστατικό Συμβούλιο των Σιιτών» με έδρα την Τεχεράνη. Αλλά τόσο οι Βρετανοί όσο και οι Αμερικανοί δεν επιθυμούν την ανάμειξη του Ιράν στις υποθέσεις της μελλοντικής διακυβέρνησης του Ιράκ. Αυτό είναι αδύνατον σε μια χώρα που ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού της, κυρίως στην Ανατολή αλλά και στον Νότο, αντιμετωπίζει με συμπάθεια τους Πέρσες και ακόμη περισσότερο το καθεστώς τους, παρά τον οκταετή αιματηρό πόλεμο ανάμεσα στις δύο χώρες. «Στο τέλος του δρόμου που διανύουν τώρα Βρετανοί και Αμερικανοί θα βρεθούν εκεί από όπου άρχισαν» λέει στο «Βήμα» ένα μέλος της ηγεσίας της Πατριωτικής Ενωσης του Κουρδιστάν του Tzalaal Talabani. «Θα έχουμε απαλλαγεί από ένα εγκληματικό καθεστώς αλλά θα έχουμε κληρονομήσει απλώς το χάος».
Η πρόβλεψη αυτή μοιάζει να επιβεβαιώνεται για τον ιρακινό Νότο, όπου οι μόνες λειτουργούσες δομές ήταν αυτές του κινήματος Μπάαθ και όπου αρκετοί λογαριασμοί είναι ανοιχτοί. Στον Βορρά, παρά την εμφύλια διαμάχη των Κούρδων πριν από έξι ακόμη χρόνια και την αμοιβαία καχυποψία ανάμεσα στις δύο κουρδικές οντότητες (υπάρχουν δύο κυβερνήσεις με τα ίδια ακριβώς υπουργεία, δύο στρατοί, δύο αστυνομίες και δύο διοικήσεις, μία του Barzani και μία του Talabani), λειτουργεί ένας υποτυπώδης μηχανισμός διαχείρισης της καθημερινότητας. «Σε καμία περίπτωση δεν είναι καλύτερος από εκείνον του μπααθικού Ιράκ» λέει ο Sinjavi «αλλά του λείπουν τα ακραία εγκληματικά χαρακτηριστικά του καθεστώτος».
Το τι συζητεί κανείς με την προσωρινή κυβέρνηση στο βουνό πάνω από την πόλη Koisintzak δεν έχει μεγάλη σημασία. Θα είναι, λένε, ένα ομοσπονδιακό, δημοκρατικό, πολιτισμικό Ιράκ. Μεταφέρω τις διακηρύξεις στον οδηγό που με κατεβάζει από το βουνό και αντιδρά αυτομάτως: «Μα γίνονται τέτοια πράγματα στη Μέση Ανατολή;» κουνώντας το κεφάλι του.
