Εζησε και έδρασε καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Η επιρροή του όμως θα είναι μεγάλη τον 21ο… Ο Μπέντζαμιν Σποκ ήταν και θα είναι πάντοτε ο «πατέρας» όλων των παιδιών. Γεννήθηκε στο Νιου Χέβεν του Κονέκτικατ στις 2 Μαΐου 1903 και ήταν το μεγαλύτερο από τα έξι παιδιά της οικογένειάς του. Ετσι ο Μπέντζαμιν εισήλθε από μικρός στον κόσμο της φροντίδας μωρών και μικρών παιδιών γενικότερα. Πήγε σχολείο στη Μασαχουσέτη (Phillips Academy) και στη συνέχεια, ακολουθώντας τα χνάρια του διακεκριμένου δικηγόρου πατέρα του, πήγε να φοιτήσει στο διάσημο Πανεπιστήμιο Γέιλ, όπου σπούδασε λογοτεχνία και ιστορία. Διακρίθηκε ιδιαίτερα στα σπορ και μάλιστα ήταν μέλος της ολυμπιακής ομάδας κωπηλασίας των ΗΠΑ που κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του 1924. Εξακολούθησε να φοιτά στο Γέιλ μεταπηδώντας όμως στην Ιατρική Σχολή όπου παρακολούθησε μαθήματα για δύο χρόνια. Συνέχισε στο επίσης διάσημο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης για να ολοκληρώσει εκεί τις σπουδές του στην ιατρική. Παίρνει το πτυχίο του το 1929 έχοντας τους υψηλότερους βαθμούς στην τάξη του. Την ίδια εποχή παντρεύεται την Τζέιν Τσένι και σχεδόν αμέσως αποκτούν δύο γιους. Εχοντας ήδη ακολουθήσει τον κλάδο της παιδιατρικής ο Μπέντζαμιν Σποκ αντιλαμβάνεται ότι θα μπορεί να προσφέρει καλύτερες υπηρεσίες στους μικρούς ασθενείς και στους γονείς τους αν έχει καλύτερη αντίληψη των ψυχολογικών τους αναγκών και γενικότερα αν αναλύει την οικογενειακή κατάστασή τους. Μελετάει με συνέπεια και επιμονή ψυχανάλυση για έξι ολόκληρα χρόνια και γίνεται έτσι ο πρώτος παιδίατρος της εποχής του που συνδυάζει την άσκηση της κλασικής παιδιατρικής με την παιδοψυχολογία. Το 1946 τοποθετεί τις απόψεις και τις ιδέες του στο βιβλίο «The Common Sense Book of Baby and Child Care» το οποίο γίνεται μπεστ σέλερ, όπως άλλωστε και όλα τα υπόλοιπα βιβλία που έγραψε στη συνέχεια. Το εν λόγω βιβλίο θεωρείται το πιο πετυχημένο από όλες τις απόψεις βιβλίο του είδους που έχει κυκλοφορήσει ως σήμερα. Εχει μεταφραστεί σε 39 γλώσσες και έχει πουλήσει ως σήμερα περισσότερα από 50 εκατομμύρια αντίτυπα. Στις μεταπολεμικές ΗΠΑ οι γονείς είχαν προσδώσει στους παιδιάτρους και στους επαγγελματίες που ασχολούνταν με τη φροντίδα των παιδιών σχεδόν θεϊκές διαστάσεις. Θεωρούσαν ότι μόνο οι ειδικοί ξέρουν πώς να τους συμβουλέψουν να φροντίσουν τα παιδιά τους.
Ο Σποκ άρχισε να διαβεβαιώνει τους γονείς ότι εκείνοι ήταν οι αληθινοί ειδικοί των παιδιών τους. Σε μια εποχή που η κοινή πεποίθηση ήταν ότι δεν πρέπει οι γονείς να αγκαλιάζουν τα παιδιά τους (ειδικά τα μωρά) όταν κλαίνε για να μην κακομάθουν, ο Σποκ πήγε κόντρα στο ρεύμα υποστηρίζοντας ότι η αγκαλιά και η στοργή επιβάλλονται γιατί κάνουν τα παιδιά πιο χαρούμενα αλλά και γιατί έτσι νιώθουν πιο ασφαλή. Η κεντρική ιδέα της θεωρίας του Σποκ ήταν ότι το να είσαι γονιός μπορεί να γίνει μια ιδιαίτερα ευχάριστη εμπειρία με τους γονείς να προσπαθούν να χαίρονται τα παιδιά τους προσπαθώντας να συνδυάσουν τις δικές τους ανάγκες με εκείνες των παιδιών τους. Από τη δεκαετία του ’50 ο Σποκ έχει γίνει πλέον διάσημος. Διδάσκει σε πανεπιστήμια, δίνει διαλέξεις σε όλον τον κόσμο, γράφει βιβλία και αποκτά δική του τηλεοπτική εκπομπή· γίνεται έτσι ένα από τα πιο κοινά και αγαπητά πρόσωπα στις ΗΠΑ. Κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ ο Σποκ μετατρέπεται σε ενεργό αντιφρονούντα μιλώντας ανοικτά για απόσυρση των στρατιωτικών δυνάμεων από την Ασία και για κατάπαυση του πυρός. Για τον ίδιο ήταν άλλος ένας τρόπος να προστατέψει τα παιδιά στα οποία είχε αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή του. Οι απόψεις του και η δράση του τον έκαναν να απολέσει την καθολική αποδοχή που είχε αφού τον έκαναν αντιπαθή σε ορισμένους κύκλους ενώ ταυτόχρονα εκείνη την εποχή είδε τις πωλήσεις των βιβλίων του να μειώνονται. Ο ίδιος δεν φάνηκε να ενδιαφέρεται για όλα αυτά αφού και στη δεκαετία του ’80 συνέχισε την ακτιβιστική του δράση συμμετέχοντας αυτή τη φορά στις κινητοποιήσεις και στις οργανώσεις εναντίον των πυρηνικών όπλων. Το 1976 ο Σποκ έκανε και δεύτερο γάμο, αυτή τη φορά με τη Μαίρη Μόργκαν, που έγινε πολύτιμη συμπαραστάτισσά του αφού ταξίδευε μαζί του όπου εκείνος καλούνταν να μιλήσει. Η Μόργκαν βοήθησε επίσης στη συγγραφή των απομνημονευμάτων του συζύγου της που κυκλοφόρησαν με τον τίτλο «Spock on Spock» το 1985. Ως το τέλος της ζωής του συνέχισε ακούραστα να ασχολείται με τα παιδιά και να προσπαθεί να βοηθήσει ιατρικά αλλά και συμβουλευτικά τόσο τα ίδια όσο και τις οικογένειές τους.
