Οι επιχειρησιακές επιτυχίες της Ελληνικής Αστυνομίας εναντίον της «17Ν» την περασμένη εβδομάδα είχαν ως αποτέλεσμα μια αρκετά αναλυτική «χαρτογράφηση» της «τοπογραφίας» των ελληνικών αριστεριστικών οργανώσεων που ενεπλάκησαν στη διάρκεια της δεκαετίας του ’70 στην ανάπτυξη αυτού που αποκαλείται από τους οπαδούς της άκρας Αριστεράς «ένοπλο κίνημα». Το προφίλ αυτό στηρίζεται και σε έρευνες των αστυνομικών τους προηγούμενους μήνες στις «παρυφές» της οργάνωσης.


Οι αστυνομικοί που ασχολούνται με την έρευνα δεν εξεπλάγησαν από τα βαθιά ελληνικά χαρακτηριστικά αυτού του κινήματος: την προέλευσή του από τις οργανώσεις της ένοπλης αντίστασης κατά της δικτατορίας και τη σημαντική συμβολή μικρών τροτσκιστικών και αναρχικών ομάδων στη διαμόρφωση της φυσιογνωμίας του. Το «πάνθεον» των ηρώων είχε επικεφαλής τον Χρήστο Τσουτσουβή και τον Χρήστο Κασσίμη, οι οποίοι κατά την Αστυνομία υπήρξαν ηγέτες της τρομοκρατίας συνδεδεμένοι με τη «17Ν».


Μετά τη συμπλοκή στο εργοστάσιο της AEG στου Ρέντη τη νύχτα της 19ης Οκτωβρίου 1977, όπου βρήκε τον θάνατο ο Χρήστος Κασσίμης σε μάχη με τους αστυνομικούς, κάποια μέλη της οργάνωσης «πέταξαν» το αρχείο της «17Ν» στην Πάρνηθα μαζί με ένα όπλο επειδή, κατά την εκδοχή της Αστυνομίας, θεώρησαν ότι κάποιο μέλος της οργάνωσης είχε «μιλήσει». Αυτό, κατά την Αστυνομία, σημαίνει ότι ήδη από το 1977 ο ΕΛΑ, που είχε οργανώσει την επιχείρηση στην AEG, συνεργαζόταν επιχειρησιακά με τη «17Ν». Η Αστυνομία εκτιμά τώρα ότι στο πλαίσιο αυτής της συνεργασίας ο ΕΛΑ «δάνειζε» εκτελεστές και τεχνική/λογιστική βοήθεια προς τη «17Ν». Θεωρεί ακόμη ότι κάποιος ή κάποιοι από τους προσαχθέντες του 1977-1978 για τη συμπλοκή στου Ρέντη και όσα ακολούθησαν (σύλληψη και 15μηνη κράτηση του Γιάννη Σερίφη) είχαν σχέση και με τις δύο οργανώσεις, εξέλιξη που οδήγησε σε αλλαγή όλου του επιχειρησιακού σχεδιασμού της «17Ν» και στην απόπειρά της να «αλλάξει όνομα».


Ενα χρόνο μετά την εγκατάλειψη των ντοκουμέντων της οργάνωσης στην Πάρνηθα δολοφονείται ο βασανιστής της χούντας αστυνόμος Πέτρος Μπάμπαλης. Την ευθύνη αναλαμβάνει η ομάδα Ιούνης 78, αλλά ο τρόπος της εκτέλεσης και ο στόχος παραπέμπουν, όπως άλλωστε και στην υπόθεση της απόπειρας δολοφονίας του προέδρου της ΓΣΕΕ Γιώργου Ραυτόπουλου, στη «17Ν». Οι επιθέσεις στον Μπάμπαλη και στον Ραυτόπουλο είναι οι μοναδικές επιθέσεις με πιστόλι στα 27 χρόνια δράσης των τρομοκρατικών ομάδων που «χρεώνονται» σε σχηματισμούς άλλους πλην της «17Ν» και μάλιστα σε δύο ομάδες του… ενός χτυπήματος. Η Αστυνομία διαθέτει σήμερα ισχυρές ενδείξεις ότι και στις δύο αυτές περιπτώσεις χρησιμοποιήθηκαν «εκτελεστές μιας χρήσεως» δανεικοί από άλλες ομάδες που δεν σταμάτησαν να έχουν και τα επόμενα χρόνια συνεργασία με την οργάνωση-φάντασμα.


Μέχρι πρότινος η οργάνωση Διεθνιστική Αλληλεγγύη του Χ. Κασσίμη εθεωρείτο ότι δεν είχε την παραμικρή σχέση με τη «17Ν» αλλά αποτελούσε «κομάντο» του ΕΛΑ. Σε μια προκήρυξή του μετά τον θάνατο του Χ. Τσουτσουβή, το 1985, ο ΕΛΑ παραδέχεται ότι ο Τσουτσουβής ήταν μέλος της ομάδας που είχε πάρει μέρος στην επιχείρηση της AEG αλλά μετά το 1980 «είχε ακολουθήσει τους δικούς του επαναστατικούς δρόμους» ιδρύοντας την Αντικρατική Πάλη.


Αν ο Κασσίμης τροφοδοτεί με τον θάνατό του με δεκάδες μέλη τον ΕΛΑ, ο Χ. Τσουτσουβής με τον δικό του θάνατο το 1985 τροφοδοτεί με νέο αίμα τις οργανώσεις του χώρου. Αλλά αυτό το νέο αίμα, σε αντίθεση με εκείνους που στρατολογούνταν τη δεκαετία του ’70, δεν έχει προέλευση «μαρξιστική – λενινιστική» κάθε απόχρωσης.


Την απόσχιση της Αντικρατικής Πάλης από τον ΕΛΑ ακολουθούν δεκάδες άλλες, κάθε μεγέθους και απόχρωσης, όπως η Λαϊκή Επαναστατική Πρωτοβουλία, η Επαναστατική Αλληλεγγύη, η Επαναστατική Ομάδα Αρης κ.ά. Την περίοδο που ακολουθεί ο ΕΛΑ χτυπά ισραηλινούς «στόχους» δείχνοντας ότι έχει στενή σχέση με κάποιους εκπροσώπους του παλαιστινιακού κινήματος καθώς κάποια από τα στελέχη του έχουν εκπαιδευθεί στην κοιλάδα Μπεκαά, σύμφωνα με μαρτυρίες που διέθεταν η Ελληνική Αστυνομία και η ΕΥΠ (πρώην ΚΥΠ) από τα μέσα της δεκαετίας του ’80. Η Αστυνομία εκτιμά ότι ο ΕΛΑ γύρω στο 1980 άρχισε να διαβρώνεται από μυστικές υπηρεσίες άλλων χωρών και ως απόδειξη φέρνουν το χτύπημα εναντίον της πρεσβείας της Σαουδικής Αραβίας το 1983 που οργανώθηκε από την ομάδα Κάρλος με τη συμμετοχή στελεχών του ΕΛΑ και με λιβυκή και συριακή υποστήριξη.