Τα νησιά είναι μπελάς για την Ευρώπη. Χώρια που αποτελούν μόνιμη πηγή εθνικών και διακρατικών διενέξεων, δεν τα αναγνωρίζει ούτε «η μάνα τους», η οποία στην περίπτωσή μας δεν είναι άλλη από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Με αυτήν περίπου την πικρή διαπίστωση έληξε στις 8 Ιουνίου στο Πόρτο Βέκιο της Κορσικής η ετήσια συνάντηση των ευρωπαϊκών κρατών που από τη φύση τους είναι καταδικασμένα να έχουν νησιωτικά εδάφη. Μη σας περάσει ότι ευχαρίστως θα παραχωρούσα το «πρόβλημα» στους στερημένους από νησιωτική χώρα γείτονές μας Τούρκους. Το πράγμα εκτός από υπερπατριωτική πρόφαση έχει κι άλλες διαστάσεις. Οι Γάλλοι, Ιταλοί, Ισπανοί, Σκωτσέζοι, Φινλανδοί αλλά και οι Ελληνες, που συμμετέχουν σ’ αυτήν την παράπλευρη με την Ε.Ε. «Διάσκεψη Παρακτίων Περιοχών της Ευρώπης», εξέφρασαν βαθιά ανησυχία για το μέλλον της νησιωτικής τους επικράτειας. Ετσι όπως επεκτείνεται η Ευρωπαϊκή Ενωση σε χώρες κατ’ εξοχήν ηπειρωτικές, οι έχοντες και κατέχοντες ακόμη και μία βραχονησίδα στις Εβρίδες κινδυνεύουν να μείνουν έξω από την ημερήσια διάταξη και το πουγκί των Βρυξελλών. Και όμως οι νησιώτες της Ευρώπης φθάνουν αισίως τα 15 εκατομμύρια.
Η ιστορία δεν πέρασε ούτε στα ψιλά των ελληνικών εφημερίδων. Απασχόλησε εν τούτοις το πρωτοσέλιδο της γαλλικής εφημερίδας «Le Monde». Θα μου πείτε ότι οι Γάλλοι έχουν τον… κορσικανό αδελφό τους που αν δεν του δείξουν ότι τον υπολογίζουν, από αύριο το πρωί ο «Monde» μαζί με την τρίχρωμη σημαία θα χρησιμοποιούνται για προσάναμμα στις φουφούδες του Αιακείου. Α propos, μήπως μια παρόμοια προνοητικότης ή αν προτιμάτε ευαισθησία θα έπρεπε να διακρίνει και την Ελλάδα; Ας μην κάψουμε όμως τόσο εύκολα, με υπαινιγμούς και αναγωγή στη μονάδα, ένα τόσο φλέγον ζήτημα. Ασφαλώς και είναι υπόθεση όλων μας, επισήμων, ημιεπισήμων, περιφερειακών και ουρανοκατέβατων, να σπεύδουμε παντού όπου το ευρωπαϊκό χρέος και όφελος μας καλεί. Δεν φτάνει να γίνουν Ευρώπη ο Μοριάς και η Ρούμελη. Αν δεν μπουν μέσα Κάσος, Φούρνοι, Καστελόριζο, την υπόθεση του Αιγαίου σε δέκα χρόνια από σήμερα θα την έχουμε ξεχάσει…
