ΓΛΑΣΚΩΒΗ Βασισμένο στις Χίλιες και μία νύχτες το καινούργιο μπαλέτο του Ρόμπερτ Κόουν Αλαντίν, που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του προ ημερών στο Θέατρο του Φεστιβάλ του Εδιμβούργου, φαίνεται ότι δεν ενθουσίασε τους κριτικούς. «Η αφήγηση του Κόουν είναι χωρίς σαφήνεια και ειρμό» γράφουν οι Times. Παρ’ όλο που η παράσταση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εντυπωσιακή με τα πρωτόγνωρα για μπαλέτο ειδικά εφέ (ιπτάμενα χαλιά, κακοί που εξαφανίζονται και τζίνια να εμφανίζονται από το πουθενά), χαρακτηρίστηκε «χλιαρή». Τα μοναδικά εγκώμια γράφτηκαν για τα φαντασμαγορικά σκηνικά του Λεζ Μπράδερστον, τα οποία φαίνεται ότι πραγματικά σώζουν την παράσταση, και για την άψογη τεχνική του ωραίου και χαρισματικού Αλαντίν (Γεζούς Παστόρ) ο οποίος κάνει τα αδύνατα δυνατά για να κερδίσει όχι μόνο την καρδιά της αγαπημένης του (Λίντα Πάκερ) αλλά και των θεατών. Η μουσική είναι του Καρλ Ντέιβις, την οποία οι Times χαρακτήρισαν ένα «συνονθύλευμα από Προκόφιεφ, Τσαϊκόφσκι και Τζον Γουίλιαμς στην ταινία Ε.Τ.» Αλλά η γκρίνια των κριτικών δεν φαίνεται να επηρέασε την ανταπόκριση του κοινού και γι’ αυτό η προγραμματισμένη περιοδεία σε διάφορες πόλεις της Σκωτίας θα συνεχιστεί τους δύο επόμενους μήνες. Από τις 6 ως τις 17 Φεβρουαρίου ο Αλαντίν θα παίζεται στο Theatre Royal της Γλασκώβης. Σαίξπηρ μετά μουσικής
ΡΑΒΕΝΝΑ Στο επίσημο πρόγραμμα του εφετινού Φεστιβάλ της Ραβέννας, που ανακοινώθηκε ήδη προ ημερών, ο ιταλικός Τύπος χαιρετίζει με ενθουσιασμό την είδηση ότι μεταξύ των άλλων μουσικών εκδηλώσεων θα υπάρξει και ένας ολόκληρος μήνας (θα ξεκινήσει στις 22 Ιουνίου) αφιερωμένος στις όπερες που βασίστηκαν σε θεατρικά έργα του Σαίξπηρ. Από τους Καπουλέτους και Μοντέκους του Μπελίνι σε παραγωγή με νέους ενθουσιώδεις καλλιτέχνες ως τον Φάλσταφ του Βέρντι με μαέστρο τον Ρικάρντο Μούτι και σκηνοθέτη τον Ρομπέρτο Καπούτσιο, από τη Βασίλισσα των ξωτικών του Περσέλ με τη Βυζαντινή Ακαδημία ως την Τρικυμία με τη ματιά των Μάικλ Νάιμαν και Πίτερ Γκριναγουέι, από το μπαλέτο Ρωμαίος και Ιουλιέτα του Προκόφιεφ, που θα καταφθάσει στη Ραβέννα από την Πράγα, ως έναν καταλανό Μάκβεθ του Βέρντι, από την ελισαβετιανή μουσική που θα προσφέρει ο βιολονίστας Γιόρντι Σαβάλ ως τις συναυλίες με άλλα μουσικά έργα της εποχής του Βάρδου. Εξάλλου στο Φεστιβάλ έχουν δηλώσει συμμετοχή μεγάλες ορχήστρες και μεγάλοι μαέστροι, όπως η Ορχήστρα του Παρισιού με τον Μπουλέζ, η Φιλαρμονική της Βιέννης με τον Μούτι, η Φιλαρμονική του Μονάχου με τον Λεβίν. Το Φεστιβάλ έχει να προτείνει ένα ακόμη μεγαλειώδες πρόγραμμα με τίτλο Μια ιδέα του Βορρά, στο οποίο θα ακουστούν μουσικές συνθέσεις από τον Βερίγγειο Πορθμό ως τη Βαλτική Θάλασσα. Μοντέλο η Αφροδίτη
ΠΑΡΙΣΙ Για μία εβδομάδα ακόμη συνεχίζεται στο Μουσείο του Λούβρου μια έκθεση η οποία εντυπωσιάζει τον επισκέπτη με το θέμα της. Με επίκεντρο την περίφημη Αφροδίτη της Μήλου η έκθεση παρουσιάζει διάφορα γλυπτά τα οποία οι δημιουργοί τους εμπνεύστηκαν από αυτό το αρχαιοελληνικό αριστούργημα. Τα αντίγραφα ξεκινούν από τη ρωμαϊκή εποχή, όπως η Αφροδίτη της Καπούης που έφθασε στη γαλλική πρωτεύουσα από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Νεαπόλεως, και φθάνουν ως τον 20ό αιώνα με έργα διασήμων καλλιτεχνών, όπως ο Σαλβαντόρ Νταλί ή ο Ρενέ Μαγκρίτ. Η αντιγραφή ελληνικών αγαλμάτων ήταν πολύ προσφιλής στους Ρωμαίους. Με την Αναγέννηση και τη λατρεία της αρχαιότητας, το αρχαιοελληνικό κάλλος γίνεται πρότυπο. Στον 20ό αιώνα, παρ’ όλο που οι αντιλήψεις περί ομορφιάς αλλάζουν ριζικά, οι καλλιτέχνες συνεχίζουν να χρησιμοποιούν τα αρχαία γλυπτά ως θέματα ασκήσεων σχεδίου, όπως έκανε λόγου χάρη ο Σεζάν και πολλοί άλλοι. Αυτές τις διάφορες αντιγραφές ή παρωδίες της Αφροδίτης παρουσιάζει η έκθεση την οποία ο γαλλικός Τύπος εκθειάζει για τον τρόπο με τον οποίο είναι οργανωμένη και για το πώς προβάλλονται τα εκθέματα. Ωστόσο δεν έλειψαν και μερικοί πικρόχολοι που ειρωνεύτηκαν τον στόχο της έκθεσης με το ερώτημα: Τι να επιζητούσε άραγε το Μουσείο του Λούβρου με τούτη την έκθεση; να προβάλει το κάλλος της Αφροδίτης της Μήλου ή να το διακωμωδήσει; Ρολς-Ρόις και παπαράτσι
ΛΟΝΔΙΝΟ Η Σταχτοπούτα του Ροσίνι διατηρεί μόνο τον ρομαντικό καμβά του γνωστού παραμυθιού. Δεν υπάρχουν νεράιδες, κολοκύθες, γοβάκια. Ακόμη και η μητριά έχει γίνει πατριός και το κυριότερο ελάττωμα των δύο κακών αδελφών δεν είναι η ασχήμια αλλά η βλακώδης ματαιοδοξία. Η Σταχτοπούτα φυσικά πηγαίνει στον χορό, όχι όμως με τη βοήθεια της νεράιδας νονάς της αλλά ακολουθώντας τις συμβουλές του φιλοσόφου Αλιντόρο. «Οχι βέβαια ότι η όπερα του Ροσίνι προβάλλει τον ορθολογισμό» γράφει ο Independent. «Και εδώ έχουμε να κάνουμε με τα πλούτη και την κοινωνική καταξίωση και το πώς η οποιαδήποτε κοπέλα μπορεί να παντρευτεί έναν πρίγκιπα αρκεί η κοπέλα να νομίσει ότι αυτός είναι ο υπηρέτης του πρίγκιπα ή μάλλον ο σοφέρ του, όπως στην τωρινή παράσταση της Βασιλικής Οπερας της Αγγλίας». Την καινούργια αυτή παραγωγή του Covent Garden εγκωμίασε σύσσωμος ο βρετανικός Τύπος. Η ήδη «μοντέρνα» Σταχτοπούτα του Ροσίνι εκσυγχρονίζεται ακόμη περισσότερο: η υπόθεση τοποθετείται χρονικά στην Ιταλία της δεκαετίας του ’50 και η Σταχτοπούτα καταφθάνει στο παλάτι με μια Ρολς-Ρόις, ενώ οι δύο κουφιοκέφαλες αδελφές της προσπαθούν να προσελκύσουν ένα ολόκληρο σμήνος παπαράτσι. Επίσης στην παράσταση το παραδοσιακό τζάκι έχει αντικατασταθεί με ένα καλοριφέρ το οποίο καθαρίζει υπομονετικά η ταλαιπωρημένη Σταχτοπούτα (φωτογραφία). Ολοι οι συντελεστές της παράστασης είναι εξαιρετικοί, από τη Σόνια Γκανάσι (Σταχτοπούτα) και τον περουβιανό τενόρο Χουάν Ντιέγκο Φλόρες (Πρίγκιπας Ραμίρο) ως τον Μικέλε Περτούζι (Αλιντόρο). Οι παραστάσεις συνεχίζονται ως τις 9 Ιανουαρίου και θα επαναληφθούν τον Φεβρουάριο.
