Από τον ρεαλισμό στο γκροτέσκο




«Οι «Ανθισμένες μανόλιες» του Ρόμπερτ Χάρλινγκ είναι ένα έργο απλό και ταυτόχρονα ενδιαφέρον. Η υπόθεση διαδραματίζεται στον Νότο της Αμερικής, στη Λουιζιάνα, σε έναν τόπο γεμάτο μνήμες, βάλτους, υγρασία, μοναξιά και ρατσισμό. Σε αυτό το μέρος ζουν έξι γυναίκες, έξι φίλες, καλές, αγαπησιάρες, κακές, τρυφερές, που κλαίνε, γελάνε, και όλες έχουν έναν άντρα για τον οποίο υποφέρουν. Πρόκειται για ζωντανές γυναίκες που μια γέννηση, ένας γάμος και ένας θάνατος τις φέρνουν πιο κοντά. Μέσα σε αυτό το κλίμα ζει και η κυρία Γουίζερ, την οποία υποδύομαι. Η πρόταση αυτή ήταν για μένα πολύ σημαντική και μετά από τον ρόλο μου στη «Φαύστα» του Μποστ ήθελα κάτι που σαν να λέμε θα μου «άνοιγε τις πύλες του παραδείσου». Δέχθηκα να παίξω στο έργο, αν και το είχα παρακολουθήσει μόνο στον κινηματογράφο, και όταν μου πρότειναν τον ρόλο της Σίρλεϊ Μακ Λέιν είπα ναι σε μια πρόκληση που μπορούσε να είναι επικίνδυνη, ένιωσα όμως ότι ίσως οι «πύλες» αυτές πράγματι να άνοιξαν…


Οσον αφορά τον ρόλο μου, το πιο σημαντικό στοιχείο είναι ότι βλέποντας αυτή τη γυναίκα διαπίστωσα ότι την πάω, τη δέχομαι. Πήγαινα στις πρόβες για να τη συναντήσω και την κυνηγούσα γύρω γύρω για να την πιάσω γιατί δεν μπορούσα να πιστέψω ότι μου έμοιαζε τόσο πολύ. Με βοήθησε και το παιχνίδι με τις συναδέλφους μου, αφού πρόκειται για ένα έργο υπερβατικά ρεαλιστικό και το παιχνίδι ενός συμβιβασμού για τη συνύπαρξη έξι πρωταγωνιστριών είναι αναγκαίο. Επρεπε να δεχθεί η καθεμιά τους κανόνες. Επρεπε να σεβαστώ τις συναδέλφους μου, πράγμα που το πέτυχα και με βοήθησε.


Πιστεύω ότι υπάρχουν στοιχεία που μας ενώνουν και μας χωρίζουν με την ηρωίδα. Οι δύο γάμοι, τα τρία παιδιά και τα πολλά λεφτά που έχει εκείνη είναι σημεία στα οποία δεν ταυτιζόμαστε. Εχει όμως έναν κυνισμό που μου ταιριάζει, βλέπει τα πράγματα από πάνω, γεγονός που με ερεθίζει, έχει αυτοσαρκασμό και γίνεται αιχμηρή. Το συρματόπλεγμα το έχει βάλει για να προστατέψει την ευαισθησία της. Αρνείται να μπει στο παιχνίδι της παθολογικής τρέλας, είναι υπεράνω του «κλάματος». Με ερεθίζει αυτός ο τύπος της γυναίκας που κινείται χωρίς να γελοιοποιείται ­ και αυτό είναι και το στοίχημα ­ από το γκροτέσκο κωμικό στα όρια του ρεαλιστικού με έναν τρόπο υπερβατικό. Αλλωστε το παιχνίδι γίνεται πιο ερεθιστικό από τη στιγμή που έχω επαφή με έναν τόπο που δεν γνωρίζω καθόλου και, όπως μου αρέσει, προσπαθώ να βάλω τον θεατή επάνω στη σκηνή και να μην κατεβαίνω εγώ…».


Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ


Οι «Ανθισμένες μανόλιες» του Ρόμπερτ Χάρλινγκ παρουσιάζονται στο θέατρο «Μουσούρη», σε μετάφραση Ερρίκου Μπελιέ, σκηνοθεσία Γιάννη Ιορδανίδη, σκηνικά – κοστούμια Δαμιανού Ζαρίφη. Με τις Ναταλία Τσαλίκη, Λίνα Σακκά, Αφροδίτη Γρηγοριάδου, Σύλβια Βενιζελέα, Σμαράγδα Σμυρναίου και Σοφία Φιλιππίδου.