Στο εστιατόριο ενός μικρού πανδοχείου της Γενεύης σταμάτησαν τον Οκτώβριο του 1933 προερχόμενοι από τη Λωζάννη ο πρώτος πρόεδρος της FIBA ο Γάλλος Λεόν Μπιφάρ, ο ουαλός γενικός γραμματέας Γουίλιαμ Τζόουνς και ο πρόεδρος της ιταλικής ομοσπονδίας κόντε Ντι Μαρτσάνο. Εκεί, συζητώντας για την ανάπτυξη του μπάσκετ και με όραμα τη συμμετοχή του στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων του 1936, οι τρεις άνδρες αποφάσισαν τη διοργάνωση του πρώτου ευρωπαϊκού πρωταθλήματος τον Μάιο του 1935 με την οικονομική υποστήριξη της ελβετικής κυβέρνησης ­ καθώς ο ετήσιος προϋπολογισμός της FIBA ήταν μόλις 100 δολάρια ­ και τη συμμετοχή 10 χωρών…


Από εκείνη την ιστορική απόφαση κύλησε πολύ νερό στο ποτάμι και ήδη ο θεσμός συμπλήρωσε 64 χρόνια ζωής και 31 (μαζί την επικείμενη) διοργανώσεις. Μια ιστορία χαμένη στα βάθη του χρόνου και στα όρια της… μυθολογίας, η οποία στη δεύτερη κιόλας διοργάνωση (το 1937 στη Ρίγα) σημαδεύθηκε από το σκάνδαλο Λούμπιν. Οι Λιθουανοί χρησιμοποίησαν τον διεθνή με την ομάδα των ΗΠΑ Φρανκ Λούμπιν (Λούμπινας), χάρη στον οποίο κατέκτησαν δύο συνεχόμενους τίτλους στα Ευρωμπάσκετ και όταν κλήθηκαν να τεκμηριώσουν το νομότυπο της συμμετοχής του κατέθεσαν ένα πιστοποιητικό στην κυριλλική αλφάβητο (!) στο οποίο αναφερόταν ότι είχε γεννηθεί το 1919 σε ένα χωριό έξω από το Κάουνας. Ο Γουίλιαμ Τζόουνς δεν πείστηκε από τα έγγραφα των Λιθουανών και ζήτησε πληροφορίες από την ομοσπονδία των ΗΠΑ, η οποία κατέρριψε τα επιχειρήματα των Λιθουανών παρουσιάζοντας το πραγματικό πιστοποιητικό γεννήσεως του Λούμπιν από το ληξιαρχείο του Λος Αντζελες. Σε σχέση με το έγγραφο-μαϊμού των Λιθουανών ταίριαζε μόνο η ημερομηνία αλλά πλέον ήταν πολύ αργά για οποιαδήποτε αντίδραση. Η εθνική ομάδα της Λιθουανίας, λίγο προτού αφομοιωθεί στη μεγάλη «μπάμπουσκα» της Σοβιετικής Ενωσης, είχε ήδη βάλει στη συλλογή της δύο χρυσά μετάλλια, ενώ στην Ευρώπη είχε αρχίσει να καίει η φλόγα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και το μπάσκετ έμπαινε στο περιθώριο…



Η Σοβιετική Ενωση υπό τη διεσταλμένη έννοιά της κατέχει τη μερίδα του λέοντος των χρυσών μεταλλίων και γενικώς των θέσεων στο βάθρο στην ιστορία των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1947 και σε 21 διοργανώσεις ως την τελευταία παρουσία της πριν από τον διαμελισμό (1989) κατέκτησε 14 χρυσά, τρία ασημένια και τέσσερα χάλκινα μετάλλια. Αξίζει ακόμη να σημειωθεί ότι οι Σοβιετικοί παρέμειναν αήττητοι σε 55 συνεχόμενους αγώνες οκτώ διοργανώσεων (1955-1969), γνωρίζοντας την ήττα στην προκριματική φάση του Ευρωμπάσκετ του 1979 από τη Γιουγκοσλαβία. Δεύτερη στη συλλογή των μεταλλίων είναι η Γιουγκοσλαβία με επτά χρυσά (πέντε ως ενιαία Γιουγκοσλαβία και δύο ως Σερβία), πέντε ασημένια, τρία χάλκινα και τρίτη η Τσεχοσλοβακία με ένα χρυσό, πέντε ασημένια και πέντε χάλκινα. Στο υψηλότερο βάθρο της διοργάνωσης έχουν αναρριχηθεί συνολικά 10 χώρες: Σοβιετική Ενωση 14, Γιουγκοσλαβία επτά, Λιθουανία δύο και από μία φορά Ελλάδα, Λετονία, Τσεχοσλοβακία, Αίγυπτος, Ουγγαρία, Ιταλία, Γερμανία.