Μπάσκετ είναι μόνο το αμερικανικό…


«Δεν νομίζω ότι τίθεται θέμα σύγκρουσης ανάμεσα στο ευρωπαϊκό και στο αμερικανικό μπάσκετ. Μπάσκετ είναι μόνο το αμερικανικό. Κακά τα ψέματα. Οι άνθρωποι, στις ΗΠΑ, ασχολούνται τόσο επαγγελματικά με το συγκεκριμένο παιχνίδι που βλέπεις ότι ακόμη και τους κανονισμούς αλλάζουν, προκειμένου να υπερβούν την παράδοση και να ανανεώσουν το ίδιο το παιχνίδι. Για παράδειγμα, παλιά οι κανονισμοί δεν προέβλεπαν μπόνους μετά τα επτά φάουλ. Αυτό κατευθείαν σήμαινε ότι ένας μέτριος παίκτης μπορεί να σβήσει έναν άλλον ο οποίος είναι σούπερ σταρ. Το φάουλ ήταν η δυνατότητα που δινόταν στον μέτριο παίκτη να ανακόψει τον ταλαντούχο. Στις ΗΠΑ μόλις αντελήφθησαν τη ζημιά που μπορούσαν να προκαλέσουν τα συνεχή φάουλ στο θέαμα, άλλαξαν τον κανονισμό. Τώρα πια στις ΗΠΑ, αλλά και στην Ευρώπη, ο παίκτης ξέρει ότι αν κάνει φάουλ σε έναν άλλο παίκτη, αυτός θα σουτάρει αμέσως βολές ­ αν έχει η ομάδα συμπληρώσει επτά φάουλ. Αρα δεν ωφελεί να κάνεις φάουλ. Οι κανονισμοί στο μπάσκετ πρέπει να αλλάζουν συνεχώς… υπέρ του ταλέντου. Για να μη σβήσει το ταλέντο… Για να μη χαθεί το θέαμα. Οι κανονισμοί πρέπει να υπηρετούν ταλέντο και θέαμα! Ενα ακόμη παράδειγμα που αποδεικνύει πόσο σέβονται το μπάσκετ στις ΗΠΑ είναι ο χρόνος που διαθέτει μια ομάδα από τους κανονισμούς για την εξέλιξη μιας επίθεσης… Στο ΝΒΑ η επίθεση πρέπει να ολοκληρωθεί μέσα σε 24 δευτερόλεπτα (ενώ στην Ευρώπη, εμείς, έχουμε 30 δευτερόλεπτα για μια επίθεση). Αυτό σημαίνει ότι στις ΗΠΑ έχουν καταλάβει ότι το παν είναι το παιχνίδι να γίνεται όλο και πιο γρήγορο, πιο κινητικό. Οσο πιο πολλές είναι οι εναλλαγές τόσο πιο πολύ ομορφιά έχει το παιχνίδι. Η ομορφιά κατοικεί στην εναλλαγή άμυνας και επίθεσης, στην εναλλαγή φάσεων… Οπως και στη σώμα με σώμα αναμέτρηση… Κάποτε έλεγαν ότι αν η μπάλα περάσει πάνω από το στεφάνι και καρφώσεις, το καλάθι δεν μετράει. Χανόταν όμως η ομορφιά των καρφωμάτων έτσι. Ο περιορισμός αυτός καταργήθηκε… γιατί όπως αποδείχθηκε αυτές ήταν και είναι οι φάσεις που ξεσηκώνουν το γήπεδο. Πρέπει και στην Ευρώπη οι κανονισμοί να αλλάξουν, αν θέλουμε να ομορφύνει το παιχνίδι. Ενας κανονισμός που θα έπρεπε αμέσως να αλλάξει στην Ευρώπη είναι η απόσταση για το τρίποντο… πρέπει να μεγαλώσει η απόσταση για τρίποντο ­ αυτό που όλο λένε ότι θα το κάνουν και τελικά δεν το κάνουν. Στο μπάσκετ η μάχη έχει ομορφιά όταν δίνεται σώμα με σώμα. Εμείς, στην Ευρώπη, κάπου το έχουμε παρερμηνεύσει και βλέπουμε ότι υπάρχουν πολλές ομάδες που η κουλτούρα των λαών από όπου προέρχονται τις οδηγεί να παίζουν μόνο με μακρινά σουτ ­ έτσι παίζει για παράδειγμα η Ρωσία. Το μακρινό σουτ όμως δεν έχει γοητεία. Δηλαδή, δεν οδηγεί σε εξάρσεις, σε κόντρες, σε άλματα… Ο Αμερικανός έχει δύο βασικές αρχές. «Ο,τι μπορώ να κάνω από τα δύο μέτρα, δεν θα το κάνω από τα τρία… ό,τι μπορώ να κάνω από τα τρία, δεν θα το κάνω από τα τέσσερα…» είναι η πρώτη αρχή και η δεύτερη λέει: «Το καλύτερο σουτ είναι το lay-up και το καλύτερο lay-up είναι το κάρφωμα». Επίσης πρέπει να μικρύνει ο χρόνος επίθεσης και να αυξηθεί ο ωφέλιμος χρόνος για το παιχνίδι. Για να καταλάβετε, οι Αμερικανοί έχουν 48 λεπτά καθαρού παιχνιδιού. Στο κάθε καλάθι που μπαίνει, στο ΝΒΑ, το χρονόμετρο σταματά. Εμείς έχουμε 40 λεπτά παιχνιδιού και ενώ μπαίνει ένα καλάθι, ο χρόνος συνεχίζει να τρέχει. Το καθαρό παιχνίδι στην Ευρώπη διαρκεί λιγότερο από 35 λεπτά».