Το μυαλό προηγείται της ψυχής στο μπάσκετ


«Στα πάντα προηγείται το μυαλό. Και αν τυχόν η ψυχή λειτουργεί χωρίς να υπάρχει το μυαλό, τότε δεν μιλάμε για θάρρος, αλλά για τρέλα. Θαρραλέος είναι αυτός ο οποίος την ώρα που μπαίνει σε κίνδυνο ξέρει ότι βάζει σε κίνδυνο την καριέρα του, τη ζωή του, το οτιδήποτε, γνωρίζει τι κάνει ανά πάσα στιγμή. Από εκεί και πέρα, είναι θαρραλέος επειδή ευσυνείδητα έρχεται αντιμέτωπος με τον κίνδυνο. Αυτός έχει ψυχή με μυαλό. Αντίθετα, όταν κάποιος είναι μειονεκτικός στο μυαλό, βάζει τον εαυτό του σε κίνδυνο. Αυτός δεν είναι θαρραλέος, είναι τρελός. Αλλο τρέλα κι άλλο θάρρος. Ο τρελός δεν έχει επίγνωση του τι κάνει. Εγώ θεωρώ ότι ψυχή έχει αυτός ο οποίος διακινδυνεύει εν γνώσει των συνεπειών που θα αντιμετωπίσει αν χάσει. Μπορεί να διακινδυνεύει, ας πούμε, τη ζωή του και με το μυαλό του να πει «ναι, αυτό αξίζει να το κάνω». Και το κάνει. Επομένως το μυαλό είναι εκείνο που πρέπει να λειτουργεί ­ ό,τι κι αν κάνουμε. Χρειάζεται ωριμότητα η σκέψη μας και παίδεμα για τις αποφάσεις. Είναι όμως θέμα νοοτροπίας και φιλοσοφίας ζωής. Οπως είναι και στάση απέναντι στα πράγματα και στον εαυτό σου ο τρόπος που ο καθένας εκλαμβάνει την αποτυχία και την επιτυχία. Πιστεύω ότι κάποτε πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε τόσο συναισθηματικοί στον τρόπο με τον οποίο βιώνουμε την επιτυχία ή την αποτυχία, δημιουργώντας έκρυθμες καταστάσεις στην επιτυχία και καταθλιπτικές για τον οιονδήποτε στην αποτυχία. Πρέπει να καταλάβουμε τι έχουμε υποχρέωση να κάνουμε. Εχουμε υποχρέωση, ώσπου να πεθάνουμε, να προσφέρουμε και την τελευταία ικμάδα της δύναμής μας, βάζοντας τον εαυτό μας σε δεύτερη μοίρα υπέρ της ομάδας και ειδικά όταν πρόκειται για Εθνική ομάδα. Αυτό είναι το πνεύμα που πρέπει να έχει ο κάθε παίκτης. Από εκεί και πέρα, είτε βάλει το καλάθι είτε δεν το βάλει, ποτέ δεν θα μπορείς να τον κατηγορήσεις. Αυτή τη στιγμή το σημαντικότερο αβαντάζ είναι το γεγονός ότι παίζουμε μέσα στην έδρα μας. Ο Ελληνας έχει δείξει ότι όταν όλα πηγαίνουν καλά μπορεί να σε κάνει να πετάς στα ουράνια. Δηλαδή να σε ανεβάζει ακόμη περισσότερο. Το θέμα είναι ο κόσμος να βοηθάει την ομάδα και όχι η ομάδα να βοηθάει τον κόσμο. Δεν πρέπει δηλαδή ο κόσμος να απογοητεύεται αν μια ημέρα κάτι δεν πάει καλά. Θα πρέπει τουναντίον να προσπαθεί πιο πολύ να ξυπνήσει την ομάδα τη δύσκολη στιγμή. Εκείνη τη στιγμή ο ρόλος του κόσμου είναι ακόμη πιο καθοριστικός. Γιατί οι παίκτες εκείνη την ώρα είναι σε λήθαργο, κάποιος πρέπει να τους επαναφέρει. Μόνοι τους δεν μπορούν, άρα τους ξυπνάμε εμείς όλοι απ’ έξω. Επομένως ο ρόλος του κόσμου εκείνη την ώρα είναι πολύ σημαντικότερος απ’ ό,τι όταν είναι συνοδευτικός, όταν δηλαδή όλα πάνε καλά. Υπάρχουν ομάδες οι οποίες, ακόμη και όταν δεν πηγαίνουν καλά, ο κόσμος τους είναι κοντά. Οι Ελληνες, επαναλαμβάνω, είμαστε τόσο συναισθηματικοί, αυθόρμητοι και παρορμητικοί που εκείνη την ώρα ταυτιζόμαστε με την ομάδα μας. Πρέπει, για να βοηθήσουμε, να γίνουμε λιγότερο συναισθηματικοί… Πρέπει να καταλάβουμε τον ρόλο μας».