Ο καλός προπονητής παίρνει έναν αθλητή και τον κάνει μπασκετμπολίστα
«Αθλητής είναι εκείνος που έχει γυμνάσει καλά το σώμα του, ο άνθρωπος ο οποίος θα τρέξει, θα πηδήξει, θα μπορεί να κάνει διάφορα πράγματα με το σώμα του. Βλέπεις κάποιον μέσα στο γήπεδο και λες: «Αυτός είναι μεγάλος αθλητής». Στο μπάσκετ, για παράδειγμα, αποτελεί προσόν το να είναι ο παίκτης αλτικός ή να είναι γρήγορος. Οσο πιο αλτικός είσαι όμως τόσο πιο πολλοί είναι οι κραδασμοί που προκαλούνται στο σώμα τη στιγμή που έρχεται σε επαφή με το δάπεδο. Για τον παίκτη ο οποίος παίζει μπάσκετ, όλες οι σοβαρές ζημιές προκαλούνται την ώρα που πέφτει στο δάπεδο μετά από ένα άλμα. Το έλεγα και στον Παπανικολάου και δεν το καταλάβαινε. Μετά βεβαίως μου είπε «κόουτς, έχεις δίκιο…». Ο Παπανικολάου έχει νέγρικα προσόντα, πηδάει ψηλά. Τη στιγμή που πέφτει, αν δεν έχει καλά γυμνασμένους κοιλιακούς, ραχιαίους και τετρακέφαλους, οι δυνάμεις του κραδασμού θα είναι εξοντωτικές στα πόδια του. Τα γόνατα και οι αστράγαλοι μπορεί να πάθουν φοβερή ζημιά. Αν αυτοί οι μύες δεν είναι καλά γυμνασμένοι, τότε είναι σχεδόν σίγουρο ότι ο αθλητής θα πάθει, αργά ή γρήγορα, ζημιά στη σπονδυλική στήλη… Οσο μεγάλο ταλέντο κι αν είσαι, αν πάθεις μια, δυο, τρεις τέτοιες ζημιές, τελειώνεις. Γι’ αυτό και όσοι γνωρίζουν καλά όλα αυτά λένε: «Πρώτα δημιουργείς τον αθλητή και μετά τον εξειδικεύεις». Οι Αμερικανοί, όταν βγήκε στο Τόκιο πρώτος ολυμπιονίκης ο Κέιστ, ο οποίος ήταν θηρίο, με ώμους, μπράτσα κτλ. ενώ ως τότε οι κατοστάρηδες ήταν λεπτοί , αμέσως του πρότειναν συμβόλαιο για να παίξει επαγγελματικό φούτμοόλ. «Μα» λέει «δεν ξέρω φούτμπολ…». «Δεν χρειάζεται να ξέρεις» του λένε «εμείς την πρώτη ύλη θέλουμε. Είναι δική μας δουλειά να σε μάθουμε να παίζεις φούτμπολ». Η δουλειά του προπονητή είναι να μάθει στον καλό αθλητή μπάσκετ. Αν ο παίκτης είναι καλός αθλητής και έχει και μυαλό, είναι σίγουρο ότι μπορείς να του μάθεις μπάσκετ, εφόσον είσαι καλός προπονητής. Δυστυχώς εμείς εδώ δεν έχουμε στο σχολείο αυτή την παιδεία που να μπορεί να γεννάει αθλητές. Μπορεί τα παιδιά να παίζουν, δεν είναι όμως το ίδιο άλλο παίζω κι άλλο γυμνάζομαι. Εχει μεγάλη διαφορά το ένα από το άλλο. Την ώρα λοιπόν που εμείς πήραμε το Παγκόσμιο, μας λένε οι Αμερικανοί: «Εσείς μπορεί να πήρατε το Παγκόσμιο, αλλά να δούμε σε τι επίπεδο θα φτάσουν οι παίκτες σας σε μία πενταετία…». Βλέπεις ότι οι Αμερικανοί διοργανώνουν το Παναμερικανικό και εκεί δεν υπολογίζουν αν είναι ο άλλος ολυμπιονίκης ή όχι δεν πέρασε το όριο, δεν πάει στους Ολυμπιακούς. Ενώ όλες οι άλλες χώρες δεν τα λαμβάνουν υπόψη αυτά, σου λέει «αυτός είναι ο τάδε, δεν μπορεί να μην πάει στους Ολυμπιακούς». Κολλάνε στο όνομα που έχει κάποιος και όχι στις δυνατότητές του μια συγκεκριμένη στιγμή».
