Ο Τζόρνταν είναι για το μπάσκετ ό,τι ο Αϊνστάιν για τη φυσική


«Οι μεγάλοι παίκτες είναι που δίνουν την άλλη διάσταση στο άθλημα. Είναι τα αστέρια που λάμπουν στον σκοτεινό ουρανό. Τους βοηθούν τα γονίδιά τους και το μυαλό τους. Ο Τζόρνταν, για παράδειγμα, έχει σίγουρα γονίδια που δεν τα έχουν οι άλλοι παίκτες. Μπορεί και περπατάει στον αέρα… Είναι σαν τον Αϊνστάιν, που ανακάλυψε τη Θεωρία της Σχετικότητας ­ δεν μπορεί να το κάνει ο καθένας. Δηλαδή αυτός αλλάζει την εικόνα του αθλήματος με τη δική του εικόνα. Υπάρχουν και έλληνες παίκτες αστέρια που θα μπορούσαν να παίξουν ακόμη και στο ΝΒΑ. Πιστεύω, π.χ., ότι ο Τσακαλίδης θα παίξει στο ΝΒΑ. Είμαι απόλυτα πεπεισμένος για αυτό, αν βέβαια συνεχίσει με το ίδιο κέφι την προσπάθεια. Ο Παπανικολάου επίσης μπορεί να παίξει στο ΝΒΑ. Πώς να το πω; Εχουν γονίδια αντίστοιχα με τους παίκτες εκεί. Ο Τσακαλίδης έχει φυσική δύναμη τρομερή, έχει αλτικά προσόντα… Ο Παπανικολάου, αν είχε την αθλητική παιδεία που θα του επέτρεπε να «χτίσει» σωστά το κορμί του από μικρός, τα προσόντα που έχει τώρα θα τα είχε πολλαπλασιασμένα. Αν ήταν στην Αμερική, το κορμί του θα ήταν ήδη έτοιμο. Αυτός, χωρίς να είναι το κορμί έτοιμο, όταν ήταν μικρός είχε τα προσόντα που χρειάζονται από τα γονίδια του μπαμπά και της μαμάς. Ο Τσακαλίδης είναι ένα θηρίο το οποίο έχει τεράστια δύναμη, έχει μυαλό πάρα πολύ για να πιάνει ό,τι του λες… Αρα το θέμα είναι να έχει την όρεξη και να συνεχίσει να μαθαίνει. Για μένα, δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από κανέναν άλλον ο Τσακαλίδης. Πιστεύω ότι η απόσταση που χώριζε τους παλαιότερους έλληνες παίκτες από το ΝΒΑ ήταν μεγαλύτερη απ’ ό,τι είναι τώρα. Επειδή παλιά το ΝΒΑ ήταν πιο άγνωστο. Δεν υπήρχαν τα μέσα ενημέρωσης και επομένως δεν υπήρχε η δυνατότητα να το γνωρίσεις καλύτερα. Επρεπε να πας εκεί και να παρακολουθήσεις ένα-δυο παιχνίδια. Δεν υπήρχε αυτή η επαφή που σου εξασφαλίζει σήμερα η τηλεόραση ­ κυρίως με τα δορυφορικά κανάλια. Η οπτική επαφή δημιουργεί συνήθως το ερέθισμα, αυτομάτως δημιουργεί προϋποθέσεις επηρεασμού του μυαλού. Είναι η διανοητική προπόνηση, όπως λέμε. Ενας παίκτης σήμερα βλέπει κάτι στο ΝΒΑ, το βλέπει, το ξαναβλέπει, στο τέλος παίρνει την μπάλα μόνος του και επιχειρεί να το κάνει. Παίρνει δηλαδή το ερέθισμα και μετά επιχειρεί να το κάνει και ο ίδιος, και σε αυτό που κάνει προσθέτει μετά και δικά του στοιχεία. Ανάλογα με το ταλέντο που έχει, βάζει κάτι κι αυτός».