Σύμφωνα με τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Γ. Προβόπουλο, από την έναρξη της χρηματοοικονομικής κρίσης ως σήμερα έχουν μετρηθεί ανά την υφήλιο ζημιές και διαγραφές περιουσιακών στοιχείων από τις τράπεζες ύψους περίπου 900 δισ. δολαρίων.
Για δε το σύνολο των πιστωτικών οργανισμών συμπεριλαμβανομένων των ασφαλιστικών εταιρειών, των αμοιβαίων κεφαλαίων και άλλων, το αντίστοιχο ποσό ανέρχεται σε 1,3 τρισ. δολάρια.
Και αν συνυπολογισθούν οι επιπτώσεις στις τράπεζες από την επακολουθήσασα μακροοικονομική επιδείνωση, οι ζημιές και οι διαγραφές θα ξεπεράσουν παγκοσμίως τα 3 τρισ. δολάρια. Για να προσδιορισθεί το κόστος της κρίσης θα πρέπει να προστεθούν στις παραπάνω απώλειες και εκείνες των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών. Η καθαρή περιουσιακή θέση τους έχει υποχωρήσει σημαντικά. Τα αισθήματα πλούτου που δημιουργούσαν οι τιμές των μετοχών και οι αξίες των κατοικιών έχουν καταρρεύσει. Μόνο στην Ευρωπαϊκή Ενωση, από τις αρχές του 2007 η αξία του συνόλου των μετοχών υποχώρησε κατά 50% και συρρικνώθηκε κατά περίπου 6 τρισ. ευρώ. Οι αριθμοί είναι άκρως αποκαλυπτικοί. Η κρίση αφήνει έντονο το αποτύπωμά της στις οικονομίες, στις επιχειρήσεις και ιδιαιτέρως στις κοινωνίες. Ακριβώς μάλιστα επειδή τα μεγέθη είναι τεράστια, τόσο πιο μακρύς θα είναι και ο χρόνος άρσης των συνεπειών της κρίσης. Πράγμα που σημαίνει ότι τα επόμενα χρόνια θα απαιτηθούν ιδιαίτερες προσπάθειες, συντονισμένες και συνεπείς μεταξύ τους πολιτικές, ώστε να διαμορφώσουν πραγματικές συνθήκες άμβλυνσης των δυσμενών επιδράσεων της κρίσης.
Το ιδιαίτερο ελληνικό οικονομικό πρόβλημα που ανεδύθη από τη διεθνή κρίση- δημοσίων οικονομικών και παραγωγής- θα απαιτήσει ακόμη μεγαλύτερες προσπάθειες. Και εδώ αρχίζουν τα πολιτικά προβλήματα. Γίνεται φανερό από τα παραπάνω ότι η αντιμετώπιση της κρίσης απαιτεί μακρά, συνεπή και συστηματική προσπάθεια. Την οποία μπορεί να εξασφαλίσει μια πολιτική ηγεσία εμπνευσμένη, αποφασιστική και αφοσιωμένη στο έργο.
Οι πολιτικές συνθήκες στη χώρα μόνο τα παραπάνω στοιχεία και χαρακτηριστικά δεν εξασφαλίζουν. Ηκυβέρνηση είναι αποδεδειγμένα ασθενής, εξαντλημένη από αγώνες άγονους και καταδιωκόμενη από σκάνδαλα και άγχη επανεκλογής. Τούτο τον καιρό κινείται σε άγονες γραμμές, δίδει αγώνα τιμής για τον κ. Τέλη, αναζητεί συμψηφισμούς και γενικώς μοιάζει έτοιμη να βυθισθεί σε ακόμη πιο σκοτεινά νερά. Προς αντιπερισπασμό φέρνει στο προσκήνιο τη Siemens, είναι έτοιμη να ρίξει στην πυρά ευγενείς προσωπικότητες, χωρίς να νοιάζεται για τις συνθήκες απόλυτης απαξίας που μπορεί να διαμορφώσει. Είναι οι παραπάνω επιλογές κατώτερες των περιστάσεων. Δεν εγγυώνται τίποτε άλλο, παρά μόνο τον ευτελισμό της πολιτικής και τη βύθιση της χώρας.
