Οι 7 πληγές της επιχειρηματικότητας

Κλείνοντας ο κύκλος των μνημονίων, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης, οι μονομάχοι των επερχόμενων εκλογών, στράφηκαν στον επιχειρηματικό κόσμο και ζήτησαν από τις επιχειρήσεις να αναλάβουν δράση για να γίνουν επενδύσεις στον τόπο, να αυξηθεί η απασχόληση για να τραβήξει μπροστά η οικονομία.

Υποσχέθηκαν μάλιστα για τα επόμενα τέσσερα χρόνια τη μείωση της φορολογίας των κερδών και τη χορήγηση κινήτρων στις επιχειρήσεις, όπως η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, για να γίνουν προσλήψεις νέων εργαζομένων σε όλους τους κλάδους της οικονομίας.

Αυτό που δεν στάθηκε όμως δυνατόν να απορροφήσουν οι αρχηγοί, ίσως γιατί ακόμα και οι συνδικαλιστικοί φορείς των επιχειρήσεων δεν μπορούν να μεταδώσουν χωρίς να κατηγορηθούν ως συμμέτοχοι στις πολιτικές σκοπιμότητες και συνένοχοι στην… «αμαρτία», είναι τα μεγάλα προβλήματα, οι πληγές που εμποδίζουν την ανάπτυξη της υγιούς επιχειρηματικότητας στον τόπο.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα των επιχειρήσεων είναι οι κλειστές τράπεζες. Υστερα από οκτώ χρόνια ακόμα και οι επιχειρήσεις που δεν έχουν «κόκκινα» δάνεια, αλλά κυρίως οι νέοι που ξεκινούν το επιχειρηματικό τους ταξίδι βρίσκουν κλειστές πόρτες.

Κακά τα ψέματα, όσο οι ελληνικές, συστημικές όπως αποκαλούνται, τράπεζες είναι σε κατάσταση «ζόμπι» και η βασική τους τραπεζική δραστηριότητα είναι να ρυθμίσουν ή να πουλήσουν τα «κόκκινα» δάνεια του παρελθόντος, η προοπτική επιτάχυνσης των επενδύσεων και της ανάπτυξης θα είναι ισχνή, αδύναμη και αβέβαιη.

Το δεύτερο μείζον ζήτημα, αυτό που θέλουν να κρύβουν όλοι, να μην ακούγεται, είναι η μεγάλη, βαθιά διαφθορά του δημόσιου τομέα. Οπως επισημαίνουν όσοι αγωνίστηκαν να συνεχίσουν τις δραστηριότητές τους στα χρόνια της κρίσης όπου λειτούργησε το e-Δημόσιο (προμήθειες, Εφορία, συντάξεις, Υγεία) επιταχύνθηκαν οι διαδικασίες και μειώθηκε το κόστος λειτουργίας των επιχειρήσεων.

Την ίδια ώρα όμως στους τομείς στους οποίους το Δημόσιο έμεινε ανέγγιχτο, όπως πολεοδομία, υποθηκοφυλακεία, περιφέρειες και δήμοι, η διαφθορά μεγεθύνθηκε και το κόστος για την έκδοση των απαραίτητων αδειών όχι μόνο για την οικοδομική αλλά για την οικονομική δραστηριότητα αυξήθηκε κατακόρυφα.

Το τρίτο ζήτημα είναι η μεταρρύθμιση που δεν έγινε ποτέ, η επιτάχυνση απονομής της δικαιοσύνης με ό,τι αυτό σημαίνει για τους πολίτες αλλά κυρίως για όλους όσοι ασκούν επιχειρηματική δραστηριότητα. Παρά το γεγονός ότι ο εκσυγχρονισμός των δομών απονομής δικαιοσύνης ετέθη ως το μεγάλο ζήτημα που αποτελεί εμπόδιο για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας από το 2010 με το πρώτο μνημόνιο και παρά το ότι έχουν περάσει οκτώ χρόνια και τρία μνημόνια, αυτό είναι ένα από τα τελευταία «προαπαιτούμενα» των ξένων που έμεινε ανεκπλήρωτο.

Το τέταρτο ζήτημα είναι ότι η κατά τα άλλα Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων (δηλαδή εφορίες και τελωνεία) πέρασε στη σκοτεινή πλευρά της οικονομίας ειδικά για τις μεγάλες υποθέσεις φορολογικών και τελωνειακών παραβάσεων. Κανένας πλέον δεν γνωρίζει πώς οι μεγάλες εκκρεμείς φορολογικές υποθέσεις ρυθμίζονται εξωδικαστικά, με ποιους όρους και μέσω ποιων οχημάτων διεκπεραιώνονται.

Σε αυτές τις διαρθρωτικές πληγές της ελληνικής δημόσιας διοίκησης και οικονομίας μπορεί να προστεθούν όσα κατά καιρούς θίγει διστακτικά και άτολμα ο ΣΕΒ (δεδομένου ότι μέλη του συμμετείχαν στο τανγκό της ελληνικής κακοδαιμονίας επί σειρά ετών), όπως έγινε και στην τελευταία συνάντηση του προέδρου του Θεόδωρου Φέσσα με τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομίας αρμόδιο για θέματα βιομηχανίας Στέργιο Πιτσιόρλα.

Το πέμπτο ζήτημα, στη δική μας κατάταξη, είναι η απλοποίηση των διαδικασιών αδειοδότησης για τη βιομηχανία με την κατάργηση σειράς περιορισμών που επιβάλλει η νομοθεσία ακόμα και για την εγκατάσταση, ίδρυση και λειτουργία νέων μονάδων μέσα στα όρια της βιομηχανικής ζώνης της Αττικής, της Σίνδου και άλλων χαρακτηρισμένων ζωνών σε όλη την Ελλάδα.

Το έκτο ζήτημα, που είναι όμως κορυφαίο για τη βιομηχανία, είναι η μείωση του κόστους ενέργειας.

Το έβδομο είναι η απουσία θεσμικού πλαισίου για τις στρατηγικές επενδύσεις στη μεταποίηση και ισχυρά κίνητρα για παραγωγικές επενδύσεις και τεχνολογική καινοτομία, όπως: επιταχυνόμενες αποσβέσεις, υπερεκπτώσεις για την εγκατάσταση τμημάτων R&D στην Ελλάδα και – γιατί όχι; – θέσπιση κινήτρων για εξαγορές και συγχωνεύσεις έτσι ώστε οι ελληνικές επιχειρήσεις να αποκτήσουν μεγαλύτερο μέγεθος, ικανό για να αντεπεξέλθουν στον διεθνή εντεινόμενο ανταγωνισμό.