Η ώρα των επιχειρήσεων

Η πολιτική ηγεσία της χώρας παρήλασε από τη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης εκθέτοντας προγράμματα, σχέδια, ιδέες και δίδοντας όρκους πίστης στη μεταμνημονιακή σταθερότητα. Ανεξαρτήτως οπτικής και κατεύθυνσης οι βασικές πολιτικές δυνάμεις του τόπου δείχνουν να ομονοούν στην ανάγκη να ξεφύγει πια η χώρα και η οικονομία της από τη μέγγενη της ύφεσης και της στασιμότητας και να πετάξει προς την ανάπτυξη.

Εχει ενδιαφέρον επίσης το γεγονός ότι άπαντες, από τον Πρωθυπουργό μέχρι τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δηλώνουν υπερασπιστές της δημοσιονομικής σταθερότητας και μαζί θιασώτες πολιτικών διευκόλυνσης της δράσης του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας. Στον βαθμό δε που η δημοσιονομική σταθερότητα εξασφαλίζεται, οι δύο αρχηγοί, με αποχρώσεις βεβαίως, αναγνωρίζουν την ανάγκη σταδιακής απομείωσης των φόρων και των ασφαλιστικών εισφορών και των στοιχείων που συσσωρεύουν υπερβάλλον κόστος στη λειτουργία των επιχειρήσεων. Ολοι αντιλαμβάνονται ότι το προσεχές διάστημα η χώρα και η οικονομία της θα επηρεαστούν από την έναρξη του εκλογικού κύκλου.

Ωστόσο βλέποντας το ποτήρι μισογεμάτο μπορεί κανείς να αισιοδοξεί ότι η βασική κατεύθυνση στην ελληνική οικονομία παραμένει σταθερή και δεν αλλάζει. Οπως ευφυώς έχει επισημάνει αξιόπιστος παράγων της οικονομικής ζωής, η χώρα διαθέτει αριστερή κυβέρνηση που ασκεί φιλελεύθερη πολιτική και εν αναμονή μια φιλελεύθερη αντιπολίτευση έτοιμη να κάνει ακόμη περισσότερα προς την αυτή κατεύθυνση.

Υπό αυτή την έννοια οι εμπλεκόμενοι στη λειτουργία της ιδιωτικής οικονομίας δεν έχουν να κάνουν τίποτε άλλο παρά να αισιοδοξούν και να προετοιμάζονται για την εκμετάλλευση των ευκαιριών και των δυνατοτήτων που σχεδόν νομοτελειακά θα προσφέρει η έξοδος από τη μεγάλη κρίση.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι, παρά τα προβλήματα, η χώρα έχει πάρει δρόμο σαφή και συγκεκριμένο και τίποτε δεν μπορεί πια, μετά τις τόσες πικρές εμπειρίες, να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων. Στη βάση αυτής της διαπίστωσης κρίνουν ότι πλέον έχει φθάσει η ώρα των επιχειρήσεων και των οραματιστών επιχειρηματιών, που δεν θα διστάσουν να αναλάβουν πρωτοβουλίες και το ρίσκο που αναλογεί σε αυτές.

Επειτα από οκτώ χρόνια κρίσης όλοι έχουν αλλάξει, άπαντες έχουν επηρεαστεί, οι συνειδήσεις επίσης έχουν μεταβληθεί, όλοι αντιλαμβάνονται ότι το κράτος δεν μπορεί και δεν αρκεί και πως η σκυτάλη αναγκαστικά θα περάσει στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, ο οποίος καλείται να παίξει τον ρόλο του, συγκροτώντας επιχειρηματικά σχήματα μοντέρνα, παραγωγικά, ανταγωνιστικά και ικανά να διεκδικήσουν ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο από μια συνεχώς διευρυνόμενη διεθνή αγορά αγαθών και υπηρεσιών.

Χωρίς αμφιβολία η Ελλάδα σήμερα, έπειτα από τη μακρά διαδικασία προσαρμογής, εσωτερικής υποτίμησης και γενικευμένης αναδιάρθρωσης, είναι εμφανώς ανταγωνιστικότερη και ελκυστικότερη για τους δυνάμει επενδυτές, Ελληνες και ξένους.

Η ευκαιρία είναι εμφανής διά γυμνού οφθαλμού. Το έλλειμμα της ανεπαρκούς εσωτερικής ζήτησης μπορεί πλέον να υποκατασταθεί από ένα δυνάμει πλεόνασμα διαρκώς ενισχυόμενης εξωτερικής ζήτησης. Υπάρχουν όλα τα στοιχεία να συμβεί κάτι τέτοιο. Το κόστος έχει ελεγχθεί, οι αμοιβές επίσης, οι αξίες ακόμη έχουν προσαρμοσθεί, η χώρα είναι φθηνότερη και ελκυστικότερη.

Αυτό δηλώνει άλλωστε το διαρκές ενδιαφέρον των επενδυτικών κεφαλαίων και οι πολλές πια κινήσεις ανασυγκρότησης ολόκληρων τομέων της ελληνικής οικονομίας.

Ο τομέας της Υγείας διεκδικείται από πανίσχυρα διεθνή σχήματα, ο κατασκευαστικός τομέας επίσης τελεί σε διαδικασία ανασύνταξης, ο τουρισμός και εκείνος των ξενοδοχείων διεθνοποιείται ολοένα και περισσότερο, συγκροτώντας ισχυρές βάσεις διασύνδεσης με μεγάλες αγορές. Αντιστοίχως ο τομέας των τροφίμων και του πρωτογενούς τομέα ελκύει πολυεθνικά σχήματα που βλέπουν ευκαιρίες παραγωγής αγαθών υψηλής ποιότητας.

Τεχνολογικοί κολοσσοί επίσης δείχνουν να αποτιμούν τις τεχνολογικές δυνατότητες της νέας γενιάς και σπεύδουν να δημιουργήσουν βάσεις έρευνας στη χώρα μας διασυνδεόμενοι με πρωτοποριακά πανεπιστημιακά ερευνητικά κέντρα και εκπαιδευτικές δυνάμεις που καταφέρνουν να διακριθούν και σε αυτό ακόμη το ασφυκτικό πλαίσιο δημόσιας εκπαίδευσης.

Οι υποδομές της χώρας επίσης, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, οι μεταφορές γενικότερα, προσελκύουν στη βάση ανάδειξης της ξεχωριστής γεωπολιτικής θέσης της χώρας πλήθος ενδιαφερομένων και ανταγωνιστικών μεταξύ τους συμφερόντων…

Ακόμη, ακριβώς εξαιτίας της γεωπολιτικής θέσης της χώρας, ο πετρελαϊκός και εν γένει ο ενεργειακός τομέας έχουν καταστεί διεκδικήσιμοι, με εμφανείς τους ανταγωνισμούς των μεγάλων δυνάμεων του πλανήτη. Δεν είναι τυχαίο ότι Αμερικανοί, Ρώσοι, Κινέζοι, Γάλλοι, Γερμανοί και άλλοι ασκούνται στην κυριολεξία εδώ και προσπαθούν να συγκροτήσουν βάσεις επιρροής και ισχύος στη χώρα μας.

Κοινή είναι η πεποίθηση ότι το μεγάλο κακό έχει περάσει και πως από εδώ και πέρα είναι θέμα χρόνου το πέρασμα σε μια άλλη φάση οικονομικής ανασύνταξης και ανασυγκρότησης. Εχει άλλωστε ξανασυμβεί στην Ελλάδα. Μετά τον Πόλεμο η χώρα μας επί σχεδόν τρεις δεκαετίες εθεωρείτο πρότυπο ανάπτυξης μεταξύ των χωρών-μελών του ΟΟΣΑ.

Μπορεί να επαναλάβει επιδόσεις ανάπτυξης της τάξεως του 5%-6% όπως το πέτυχε στις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Αρκεί να το πιστέψουμε και βεβαίως να πεισθούν και να κινητοποιηθούν όσοι διαθέτουν ιδέες, δυνάμεις, πόρους και δυνατότητες.