Λύση made in Germany για το χρέος

Δύο απτές προτάσεις για την ελάφρυνση του χρέους που αποσκοπούν στη μείωση των τόκων εξυπηρέτησής του και στον περιορισμό των δανειακών αναγκών της Ελλάδας την επόμενη δεκαετία έχουν διαμορφώσει και θα καταθέσουν οι θεσμοί στο EuroWorking Group της ερχόμενης Πέμπτης.

Και αυτό για να υπάρχει χρόνος να συζητήσουν και να συμφωνήσουν όλες οι πλευρές πριν από το Eurogroup της 21ης Ιουνίου, όπου αναμένεται να ληφθούν τελεσίδικες αποφάσεις από τους υπουργούς Οικονομικών.

Ωστόσο, αυτοί που θα αποφασίσουν σε πολιτικό πλέον επίπεδο είναι οι βασικοί «παίκτες», οι Γερμανοί και το ΔΝΤ. Μάλιστα, το Ταμείο θα πρέπει να καταλήξει αν θα παραμείνει ως «παρατηρητής» ή «επόπτης» στο ελληνικό πρόγραμμα, αφού όλα δείχνουν ότι δεν θα χρειαστεί να βάλει άλλα χρήματα. Το αντίθετο μάλιστα…

Σύμφωνα με πληροφορίες, οι προτάσεις που διαμορφώθηκαν έπειτα από πυρετώδεις διαβουλεύσεις στις Βρυξέλλες, στην Ουάσιγκτον, στη Φρανκφούρτη και στον Καναδά, όπου στο περιθώριο της Συνόδου του G7 συναντήθηκε ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Ολαφ Σολτς, ο Κλάους Ρέγκλινγκ του ESM και η Κριστίν Λαγκάρντ, αφορούν:

1. Την επιμήκυνση του χρόνου εξόφλησης των δανείων ύψους 130 δισ. ευρώ του EFSF που δόθηκαν στην Ελλάδα με το δεύτερο μνημόνιο και πρέπει να αποπληρωθούν την περίοδο 2023-2054.

Η πρόταση που θα μπει στο τραπέζι είναι να επιμηκυνθεί ο χρόνος εξόφλησης από 3 έως 10 χρόνια, αλλά αυτό θα αποφασιστεί σε πολιτικό επίπεδο, καθώς από τη μια πλευρά οι Γερμανοί θέλουν να είναι «σφιχτοί» και από την άλλη οι Γάλλοι και το ΔΝΤ «γενναιόδωροι».

Με βάση τις εναλλακτικές δυνατότητες της πρότασης (π.χ. με επιμήκυνση 3 ετών, 5 ετών, 8 ετών ή 10 ετών) έχουν γίνει και οι αντίστοιχες ασκήσεις βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους (DSA) που θα πάρουν στα χέρια τους οι υπουργοί για να λάβουν τις αποφάσεις τους. Στο παρασκήνιο γίνονται προσπάθειες οι Γερμανοί να είναι πιο ελαστικοί και να μην επιμείνουν στην τριετή μόνο επιμήκυνση.

2. Την προεξόφληση των δανείων του ΔΝΤ προς την Ελλάδα που δόθηκαν από το πρώτο μνημόνιο και έχουν κόστος πάνω από 3,5% με χρήματα του τρέχοντος προγράμματος του ESM που έχει μέσο επιτόκιο 0,8%. Τα δάνεια που οφείλουμε στο ΔΝΤ είναι περίπου 11 δισ. ευρώ και το χρονοδιάγραμμα αποπληρωμής τους είναι:

2018: 1,763 δισ. ευρώ

2019: 2,046 δισ. ευρώ

2020: 2,046 δισ. ευρώ

2021: 2,046 δισ. ευρώ

2022: 1,910 δισ. ευρώ

2023: 1,338 δισ. ευρώ

2024: 0,284 δισ. ευρώ

Με τις δύο αυτές προτάσεις αυτό που επιτυγχάνεται είναι να μειωθούν άμεσα οι τόκοι εξυπηρέτησης του χρέους αλλά και οι δανειακές ανάγκες της ελληνικής πλευράς για τα πρώτα χρόνια εξόδου από το Μνημόνιο.

Οσοι παρακολουθούν τις εξελίξεις αντιλαμβάνονται ότι για την Ελλάδα έχει ήδη φύγει από το τραπέζι η συζήτηση κατά πόσο το χρέος είναι βιώσιμο ως λόγος χρέους προς το ΑΕΠ και βρίσκεται η συζήτηση για τις χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας προς το ΑΕΠ. Αρα όλα τα μέτρα που θα ληφθούν έχουν αυτόν τον σκοπό. Να ελαφρύνουν την Ελλάδα από τις ανάγκες δανεισμού τα αμέσως επόμενα χρόνια, αν θέλουν να καταφέρει να σταθεί στις αγορές.

Με τα σημερινά δεδομένα το ΔΝΤ πιθανότατα δεν θα συμμετάσχει στο ελληνικό πρόγραμμα. Ομως αυτό που επιδιώκει η ελληνική πλευρά, η Κομισιόν που έχει την ευθύνη του προγράμματος και το ESM που σηκώνει το βάρος της χρηματοδότησης είναι η θετική γνώμη του Ταμείου στα μέτρα που θα αποφασιστούν για να εξασφαλίσουν τη «βιωσιμότητα» του ελληνικού χρέους.

Μάλιστα, όπως λένε έγκυρες πηγές, «αν το ΔΝΤ πει «ναι», τότε θα βγούμε στις αγορές μετά την απόφαση του Eurogroup για την ελάφρυνση χρέους».

Το καινούργιο στοιχείο είναι η μελέτη βιωσιμότητας, το DSA –θα είναι «ευέλικτο» και «αναλυτικό». Η ανάλυση που έχει ήδη γίνει καταλήγει σε σειρά συμπερασμάτων, όπως ότι μέχρι το 2030 η Ελλάδα θα μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες της. Το ερώτημα είναι τι θα γίνει στη συνέχεια και κατά πόσο το ελληνικό χρέος κρίνεται βιώσιμο ως το 2050 ή 2060.

Ολα τελικά είναι θέμα πολιτικής βούλησης. Και το ερώτημα είναι: ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Σολτς έχει το ειδικό βάρος να πάρει τη μεγάλη απόφαση, να οδηγήσει στην τελική λύση;