Η κατάκτηση της Ολυμπιάδας, ασχέτως των τυχόν επιφυλάξεων που θα μπορούσε να έχει κανείς για την «ώρα» που γίνεται, είναι γεγονός μείζονος σημασίας για τη χώρα μας. Η Αθήνα επελέγη όχι για τα κλέη της του χρυσού αιώνος, αλλά γιατί έπεισε ότι μπορεί να ανταποκριθεί σήμερα στις απαιτήσεις των Ολυμπιακών. Να ανταποκριθεί καλύτερα από τους ανταγωνιστές της. Νικήσαμε. Μας πήρε πολύν καιρό να τραγουδήσουμε δικαιωματικά παιάνα Νίκης. Επειδή όμως πάντοτε τα δύσκολα είναι μπροστά και αυτό δεν αφορά μόνον το κεφάλαιο της διεξαγωγής των αγώνων, αλλά τον συνολικό αγώνα της επιβίωσης του Εθνους, το γεγονός ως μέγιστον μάθημα για τον λαό μας αν αξιοποιηθεί σωστά, μπορεί να ανοίξει στάδιον δόξης λαμπρόν.
Για ανάλογες ώρες ο Αρχίλοχος (7ος π.Χ. αι.) μας δίδαξε ότι όπως αν ηττηθείς δεν πρέπει να οδύρεσαι, έτσι όταν νικάς δεν πρέπει να χαίρεσαι πάρα πολύ, αλλά σε κάθε περίπτωση «γίγνωσκε δ’ οίος ρυσμός ανθρώπους έχει». Γνώριζε τον ρυθμό των ανθρώπινων πραγμάτων.
Στη Λωζάννη οι Ελληνες έδειξαν να έχουν γνώση και επίγνωση αυτού του «ρυθμού». Στην υπόθεση αυτή αγωνίσθηκε μια «άλλη» Ελλάδα.
α. Αλλαξε η εθνική μας σημειολογία και χρησιμοποιήθηκε ο όρος διεκδίκηση (Επιτροπή Διεκδίκησης). Σε αντίθεση δηλαδή με το επιπολάζον επί έτη αυτοκτονιακόν δόγμα «δεν διεκδικούμε τίποτε» εδώ παρουσιασθήκαμε να διεκδικούμε. Αν και πολλοί δεν συνειδητοποιούν τη διαφορά, η αλλαγή είναι συγκλονιστική. Με το «δεν διεκδικώ» καλλιεργείς εσωστρέφεια, φουκαραδισμό, και τελικά ηττοπάθεια. Με το «διεκδικώ» αφυπνίζεις, ξυπνάς δυνάμεις αχρησιμοποίητες και σε λήθαργο, πολλαπλασιάζεις την προσπάθεια, εμφυτεύεις αυτοπεποίθηση. Με μια λέξη επιβεβαιώνεις βούληση. Διεκδικώ σημαίνει «θέλω» και σημαίνει «μπορώ». Στη Λωζάννη η Ελλάδα ήθελε και απέδειξε ότι μπορούσε.
β. Στρατηγική νίκης. Καθώς η φύση της συγκεκριμένης αναμέτρησης δεν επέτρεπε ενδιάμεσες «αμυντικές» επιλογές, αυτές της λεγόμενης «μη ήττας», η Ελλάδα κινήθηκε στο αυστηρό και αμείλικτο πλαίσιο της στρατηγικής νίκης. Κινήθηκε δηλαδή επιθετικά. Αυτή η στάση είναι μονόδρομος όταν κάθε ενδιάμεση λύση είναι ήττα, παραχώρηση, υποχώρηση. Αλλά επίσης αυτή η στάση γιγαντώνει το αγωνιστικό φρόνημα και λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής ισχύος.
γ. Η κατάκτηση των Ολυμπιακών μέσα σε συνθήκες άκρατου και εν πολλοίς αθέμιτου ανταγωνισμού εξηυτέλισε το κατά Πιπινέλην, και όχι μόνον, δόγμα της εθνικής μας πολιτικής ότι «η Ελλάς είναι μικρά χώρα διά να έχει μεγάλην πολιτικήν». Δεν υπάρχουν μικρές χώρες, υπάρχουν μικρές πολιτικές.
δ. Σε επίπεδο πρακτικής, δηλαδή τακτικών κινήσεων που επιβάλλονταν για την επίτευξη του στόχου, η ελληνική πλευρά απέδειξε ότι ήξερε τους κανόνες του παιχνιδιού. Πρωταγωνίστρια και συμπρωταγωνιστές εφήρμοσαν επιτυχώς τη θεωρία των παιγνίων: επιλέγω και μελετώ τον στόχο. Γνωρίζω ποιος είμαι εγώ και ποιοι οι αντίπαλοί μου. Ξέρω τι σημαίνουν ανταποδοτικές ορθολογικές συμπεριφορές.
Η διεκδίκηση της Ολυμπιάδας και από την προεργασία και από το αποτέλεσμα αναδεικνύεται σε μια χαρακτηριστική περίπτωση αυτού που ονομάζεται ρεαλιστική πολιτική με όραμα. Δεν χωρεί αμφιβολία ότι ο συγκεκριμένος στόχος ιεραρχούμενος μέσα στο σύνολο των επιβαλλόμενων εθνικών μας στόχων δεν είναι υψηλής διαβάθμισης. Καθίσταται όμως αξιομίμητο υπόδειγμα χειρισμού. Η διεξαγωγή των Αγώνων στην Αθήνα προσφέρεται αδιαιρέτως με ποικίλα «οικεία κακά». Το πάντοτε αδηφάγον και επιμόνως ακόμη αθηναϊκό κράτος θα έχει τώρα και νομιμοφανές άλλοθι για τη «μονοφαγία» του. Θα χρειασθεί απίστευτη γενναιότητα για να διασωθεί κάποια στοιχειώδης αναλογία κέντρου – περιφέρειας. Αλλά θα πληθύνουν επίσης και οι ευκαιρίες των απειράριθμων εραστών της «αρπαχτής» και της ήσσονος προσπάθειας. Ενώ ο πειρασμός για αυταρέσκεια και αλαζονεία των πολυώνυμων φορέων της δευτερογενούς εξουσίας μπορεί να εγγίσει τα όρια της κλασική Υβρεως. Επισημαίνουμε τους κινδύνους για να εκδηλωθεί έγκαιρη και προληπτική αντιμετώπισή τους.
Αλλά όλη αυτή η ιστορία και ο κόπος, και το κόστος και οι θυσίες όλες θα έχουν νόημα και θα αφήσουν γενικότερο κέρδος, ασχέτως της όποιας οικονομικής ζημίας, αν το μοντέλο δράσης και η φιλοσοφία λειτουργίας της Επιτροπής Διεκδίκησης εμπνεύσει το όλον ελλαδικό κράτος. Αν με άλλα λόγια η αφορμή μεταλλαχθεί σε αιτία. Η εύστοχη πρωθυπουργική διακήρυξη «η Ελλάδα μπορεί, η Ελλάδα είναι ισχυρή» πρέπει να αποδειχθεί στο πεδίο των μειζόνων εθνικών θεμάτων.
Στο πνεύμα, ας το ονομάσουμε, της «νέας Λωζάννης» πρέπει να επαναπροσδιοριστούν στρατηγικές, να επανεξετασθούν στόχοι και να ανακαθοριστούν τακτικές. Εξω από το σύνδρομο της ηττοπάθειας και τις δουλείες που επέβαλε μακρά κατευναστική τακτική, έχουμε το χρέος και τις προϋποθέσεις να περάσουμε στην αντεπίθεση και να διεκδικούμε ό,τι μας ανήκει.
Στρατηγική ισχύος και αποτροπής. Οσοι αιθεροβάμονες είχαν επενδύσει τις ελπίδες τους σε μιαν μέσω Μαδρίτης έντιμη ελληνοτουρκική προσέγγιση υποχρεώθηκαν σε αναγκαστική προσγείωση από τα τουρκικά επακολουθήσαντα τη Μαδρίτη. Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας (μια δηλαδή «Επιτροπή» Διεκδίκησης Εθνικών Δικαίων) πρέπει να πείσει τις ΗΠΑ και το Διευθυντήριο των Βρυξελλών ότι εν όψει οδυνηρών εσωτερικών κλυδωνισμών που επίκεινται λόγω ισλαμικού και κουρδικού στη γείτονα ο γεωστρατηγικός πυλώνας των συμφερόντων της Δύσεως στην περιοχή δεν θα είναι σε λίγο, δεν είναι πλέον η Τουρκία. Είναι η Ελλάδα. Η Ελλάδα ως εγγυήτρια ασφάλειας και σταθερότητας. Οι αναλυτές των αμερικανικών κέντρων παραπληροφορημένοι ως συνήθως από το άκρως αποτελεσματικό τουρκοαμερικανικό lobby θα είναι ο τελευταίοι που θα καταλάβουν τι συμβαίνει στη σημερινή Τουρκία. Οπως είχαν κρατηθεί ανυποψίαστοι για τα τεκταινόμενα στην Τεχεράνη τις παραμονές κατάρρευσης του Σάχη.
`Η Ελλάδα δικαιούται ένα νέο περιφερειακό ρόλο στη Νοτιοανατολική Ευρώπη και αυτόν θα τον κατακτήσει στον βαθμό που πέραν του Ατλαντικού, κυρίως, θα αντιλαμβάνονται έστω αργά αλλά σταθερά ότι είναι ανασφαλές και αποσταθεροποιητικό το καθεστώς της Αγκυρας.
Εξάλλου η Τουρκία δεν θα παύσει να παρενοχλεί και να απειλεί την Ελλάδα παρά όταν θα πεισθεί ότι εδώ υπάρχει βούληση, ικανότητα και αποφασιστικότητα για αντεπίθεση και ανταπόδοση. Μετά τη Μαδρίτη και εις πείσμα της Μαδρίτης η Τουρκία κλιμακώνει τις προκλήσεις της διότι είναι πεπεισμένη ότι κάθε σκλήρυνση της αποφέρει κέρδη. Η στάση της Ελλάδος πρέπει να ανατρέπει την αίσθηση του τουρκικού κατεστημένου. Και η ανατροπή αυτή δεν γίνεται ποτέ με κατευναστική στρατηγική. Η εφήμερη καταδίκη από δυτικούς ηγέτες και διεθνή Τύπο των τουρκικών προκλήσεων είναι μανιφέστα άνευ αντικρίσματος.
Στο Κυπριακό έχουν συσσωρευθεί υποθήκες λαθών και υποχωρήσεων στις οποίες σε κάθε «διακοινοτική» συνάντηση προστίθενται καινούργιες. Καμία πιθανότητα αλλαγής συμπεριφοράς της Αγκυρας δεν αναμένεται όσο εμείς θα ξεχνούμε την ουσία του Κυπριακού ως προβλήματος εισβολής και κατοχής και θα συζητούμε διζωνικές, δικοινοτικές συν-ομοσπονδίες και εξισώσεις του 18% με το 82%.
Αυτά είναι παγκοσμίως πρωτοφανή, σχεδιάζονται μόνον επί χάρτου και δεν αντέχουν ούτε μία μέρα στη ζωή.
Στη διαχείριση της διεκδίκησης της Ολυμπιάδας επιδείξαμε σπάνιες αρετές που πρέπει να επιβεβαιώσουμε στη διαχείριση των μεγάλων εθνικών θεμάτων. Αν δεν τις επιβεβαιώσουμε εκεί, αν δεν επιμείνουμε σε αυτό θα έχουμε νικήσει σε ένα φωτεινό διάλειμμα τους ανταγωνιστές μας αλλά δεν θα έχουμε νικήσει τον εαυτό μας, τον κακό εαυτό μας.
«Το νικάν αυτόν εαυτόν, πασών νικών πρώτη τε και αρίστη, το δε ηττάσθαι αυτόν υφ’ εαυτού πάντων αίσχιστον» μας είχε πει ο Δάσκαλος Πλάτων. Το να νικά κανείς τον εαυτόν του είναι η πρώτη και λαμπρότερη νίκη. Το αντίθετο είναι αισχρότερο από όλα! Καταλαβαινόμαστε!
