Εσωκομματικές τριβές στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν προκαλέσει οι ανακοινώσεις του
Αλέξη Τσίπρα στο πλευρό του προέδρου των ΗΠΑ για την αναβάθμιση των F-16
εναντι σεβαστού ποσού. Ο Νίκος Φίλης δεν είναι ο μοναδικός που εκφράζει
τις αντιρρήσεις του, αλλά είναι από εκείνους που οι δηλώσεις τους έχουν
ιδιαίτερη βαρύτητα.

Σε συνέντευξή του στην «Αυγή» ο Νίκος Φίλης τονίζει
ότι η χώρα δεν μπορεί να είναι η δεύτερη σε αμυντικές δαπάνες στο ΝΑΤΟ,
την ώρα που υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις σε άλλους τομείς, όπως σε
ασθενοφόρα ή πυροσβεστικά αεροπλάνα.

Παράλληλα, τονίζει ότι το κόμμα δεν έχει ενημέρωση για τη συμφωνία για τα F-16, κάτι που πρέπει να γίνει.

Σε ό,τι αφορά, δε, την έξοδο από τα Μνημόνια, τον Αύγουστο του 2018, το μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να συμμερίζεται τις κυβερνητικές εκτιμήσεις, λέγοντας ότι «το Μνημόνιο, ως καθεστώς και ως μοχλός ανακατασκευής της κοινωνίας και της οικονομίας, θα συνεχίσει να υπάρχει».

Ο ίδιος υπογραμμίζει, επιπλέον, ότι την ώρα που τα στοιχεία της Eurostat δείχνουν πως το 35,5% του ελληνικού πληθυσμού ζουν σε συνθήκες κοινωνικής εξαθλίωσης, «κανείς δεν μπορεί να κομπάζει για δήθεν success story» -ένα σχόλιο που θα μπορούσε να αποτελεί απάντηση στις δηλωσεις Κουντουρά αν είχε διατυπωθεί μετά τη συνέντευξη της υπουργού Τουρισμού.

Τι ακριβώς δήλωσε ο Νίκος Φίλης στην «Αυγή»

«Οι Έλληνες πολίτες, και ειδικά ο κόσμος της Αριστεράς, αιφνιδιάστηκαν από την ανακοίνωση που έκανε ο Τραμπ για τα F-16 και μάλιστα με κυνικό τρόπο. Κυνικό και προκλητικό θα έλεγα αν αναλογιστούμε ότι η Αμερική του 4% ανεργία, ζήτησε τη «βοήθεια» της Ελλάδας του 22% ανεργίαγια να δημιουργήσει θέσεις εργασίας στη στρατιωτική της βιομηχανία! Αν οι Αμερικάνοι κερδίζουν δισεκατομμύρια για τις υποσχέσεις τους σχετικά με το χρέος και τις επενδύσεις, μπορεί να φανταστεί κανείς σε τι κλοιό πιέσεων μπορεί να βρεθεί η Ελλάδα, καθώς μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες όπως η Γερμανία και η Γαλλία, που είναι οι κύριοι δανειστές μας, αξιώσουν δικά τους ανταλλάγματα;

»Αντίθετα με το αμερικανικό Κογκρέσο που ενημερώθηκε έγκαιρα και ενέκρινε τη συμφωνία, εμείς δεν γνωρίζουμε ούτε στη Βουλή ούτε στο κόμμα τη συμφωνία για τα F-16, παρότι είχαμε επιδιώξει να γίνει αυτή η συζήτηση. Νομίζω, ότι είναι αναγκαίο να γίνει ακόμη και τώρα, ώστε να διευκρινιστούν πολλά. Κανείς δεν παραγνωρίζει την ανάγκη της αμυντικής θωράκισης της χώρας, ούτε, όμως έχουμε ξεχάσει το πάρτι στους εξοπλισμούς και τα σκάνδαλα μέσω των περίφημων αντισταθμιστικών. Ακόμη και 1,1 δισ. να κοστίσει τελικά η αναβάθμιση των F-16,είναι ένα ποσό μειωμένο ως προς κάποιους αρχικούς σχεδιασμούς του κ. Καμμένου, αλλά, εξακολουθεί να είναι δυσβάστακτο στην παρούσα φάση.

»Άλλωστε, η χώρα μέσα στη φτώχεια της είναι η δεύτερη χώρα του ΝΑΤΟ σε αμυντικές δαπάνες, διαθέτοντας στον προϋπολογισμό τού 2017 το 2,7% του ΑΕΠ, ενώ τα κονδύλια του Υπουργείου Άμυνας παραμένουν αμείωτα σε αντίθεση με ό, τι συμβαίνει στα άλλα υπουργεία. Aυτό δεν μπορεί να συνεχίζεται την ίδια ώρα που αντιμετωπίζουμε τεράστιες ελλείψεις σε άλλους τομείς, όπως στα πυροσβεστικά αεροπλάνα που είναι καθηλωμένα και δεν … «αναβαθμίζονται», στα ασθενοφόρα ή στα αστικά λεωφορεία που είναι ακινητοποιημένα ελλείψει ανταλλακτικών. Χρειάζεται λοιπόν μια σφαιρική αντιμετώπιση των αναγκών με δεδομένες τις σκληρές πολιτικές λιτότητας που υφίστανται οι πολίτες.»

«Δεν θα περάσουμε από την κόλαση στον παράδεισο. Τον Αύγουστο του 2018 μπορούμε να βγούμε από την υφιστάμενη δανειακή σύμβαση, μπορούμε να επιτύχουμε την αποδυνάμωση ορισμένων μνημονιακών καταναγκασμών και τη χαλάρωση της ασφυκτικής επιτροπείας, αλλά το μνημόνιο ως καθεστώς και ως μοχλός ανακατασκευής της κοινωνίας και της οικονομίας θα συνεχίσει να υπάρχει. Είναι το χρέος και ο μηχανισμός των πλεονασμάτων που λειτουργούν εξαιρετικά δεσμευτικά προς αυτή την κατεύθυνση. Στην τελική διαπραγμάτευση προέχει η ρύθμιση του χρέους και η μείωση των θηριωδών πλεονασμάτων 3,5% για τα επόμενα χρόνια, καθώς επίσης, η επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και η αύξηση του κατώτερου μισθού.

»Τα στοιχεία του 2016 που δημοσίευσε η Eurostat για τη φτώχεια και την κοινωνική εξαθλίωση που βιώνει το 35,6% του πληθυσμού, δηλαδή 3,8 εκ. Έλληνες είναι μια ηχηρή καμπάνα και δεν επιτρέπουν σε κανέναν να κομπάζει για δήθεν successstory. Η βελτίωση του οικονομικού κλίματος βρίσκει σμπαραλιασμένο τον κόσμο της εργασίας που και τα πιο αδύναμα στρώματα και η ανακούφιση αυτών των στρωμάτων πρέπει να είναι ύψιστη προτεραιότητα για την κυβέρνηση της Αριστεράς και πεδίο καθημερινής ταξικής αντιπαράθεσης. Ακόμη και η μείωση της ανεργίας όσο γίνεται με όρους επισφαλούς και αναξιοπρεπούς «απασχολησιμότητας» και συνθηκών που παραπέμπουν σε σύγχρονες μορφές δουλείας, είναι η άλλη όψη των νεοφιλελεύθερων πολιτικών απορρύθμισης της αγοράς εργασίας.»