Νίκος Κωνσταντόπουλος:«Ο παραγοντισμός σαπίζεικυβέρνηση και Δικαιοσύνη»

«Δεν έγινε λάθος. Σας έχω πει και στο παρελθόν ότι έγινε πρωθυπουργικό-συνταγματικό πραξικόπημα. Ενας ακόμη ιστορικός εμπαιγμός, μια επιπρόσθετη πολιτική απάτη. Αποκρουστικό είναι και το ότι αυτή η μεθόδευση επινοήθηκε με σύνθημα της κακιάς ώρας ότι «το ΟΧΙ σημαίνει καλύτερο ΝΑΙ», χωρίς να συζητηθεί σε κανένα κυβερνητικό, κοινοβουλευτικό, κομματικό όργανο. Μια μικρή παρέα, με περγαμηνές κομματικού φραξιονισμού, αποφάσισε να γελοιοποιήσει το πρώτο συνταγματικό δημοψήφισμα και τη δημοκρατική διαφάνεια στο όνομα της Αριστεράς».

«Το ξεκάθαρο είναι ότι έχουν αποτύχει όλα τα ιδεολογικοπολιτικά συστήματα διεύθυνσης και οργάνωσης κοινωνίας, κράτους, κυβέρνησης. Και ο πολιτικός φιλελευθερισμός, και η σοσιαλδημοκρατία και ο υπαρκτός κρατικοκομματικός κομμουνισμός. Εχουν υποχωρήσει οι ιδεολογικοί δογματισμοί και αφορισμοί. Εχουν διαβρωθεί οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί και οι νέες εξουσίες της επικοινωνίας, της τεχνολογίας και της χρηματοοικονομίας έχουν υποτάξει την κλασική δημοκρατία, την κοινωνία και την οικονομία, την ανθρώπινη συμπεριφορά και τα πεδία διεργασίας του μέλλοντος. Είμαστε σε περίοδο μετανεωτερικότητας, μεταδημοκρατίας, μετα-αλήθειας και παγκόσμιων μεταλλάξεων. Η ριζοσπαστική Αριστερά αυτής της νέας ιστορικοπολιτικής και κοινωνιολογικοπολιτισμικής περιόδου και υπάρχει και διαρκώς θα αναδεικνύεται, με αξίες, ιδέες και αρχές δημοκρατικής πολιτικής διακυβέρνησης, που σήμερα είναι έκθετες και κούφιες. Κανένας καθεστωτικός οικονομισμός δεν θα λύσει τα προβλήματα δημοκρατίας, ιδεών, πολιτισμού και ανθρωπισμού».

«Σε αυτούς που έχουν χάσει τον ύπνο τους, γιατί η πατρίδα μου από πατρίδα αγώνων ή ελπίδας, έγινε χώρα υποτελών, με τον ΣΥΡΙΖΑ έναν από τους «επιτελάρχες της καταστροφής». Την ώρα που οι πολίτες τραγουδούν με συγκίνηση τη «Ρωμιοσύνη», βλέπουν να εκχυδαΐζονται όλα εκείνα τα πολιτικο-κοινωνικά και ηθικoπνευματικά αποκτήματα, το ύφος και ήθος εξουσίας, η πολιτική ειλικρίνεια και αξιοπιστία, η συνταγματική δημοκρατική ευαισθησία, η ηθική και πνευματική εγρήγορση, η κοινωνική και θεσμική λογοδοσία, που καταξιώνουν την πολιτική. Είναι απογοητευτικό να βλέπεις κυβερνητικούς βουλευτές, που άλλοτε ήταν «αγκωνάρια», τώρα να γίνονται σφουγγάρια, που καταπίνουν όλα όσα σήμερα συναποτελούν την ελληνική υπαρξιακή δοκιμασία, την κυβερνητική υποκρισία, την πολιτική μιζέρια».

«Για σκεφτείτε το οξύμωρο, να έχουν κυβερνήσει όλες οι παρατάξεις, επί το μακρότερο χρονικό διάστημα σταθερότητας, περίπου μισό αιώνα, και να κατρακυλάμε από τους ενθουσιασμούς, τις δημαγωγίες και επιπολαιότητες της Μεταπολίτευσης στο καθεστώς επιτήρησης, με τα εγκλήματα που γίνονται, καθηλώνουν και θα λεηλατούν τη χώρα μέχρι το 2050. Στην ελληνική πολιτική Ιστορία δεν υπήρξε ποτέ τυπικό δεξιο-φιλελεύθερο, κεντρωο-σοσιαλδημοκρατικό, αριστερο-δημοκρατικό κόμμα. Ιδεολογικοπολιτικό «λειψανεμπόριο» και πολιτικοκομματική «βατραχομυομαχία» δεσπόζουν, ενώ μεταξύ «προγραμματικών» Καστελόριζου, Ζαππείων και Θεσσαλονίκης, χάνονται ιστορικά χρόνια, δημιουργικές γενιές και εθνικά πλούτια».

«Ο κ. Πρωθυπουργός δεν έπρεπε να κάνει αυτά που έκανε, όπως τα έκανε, για να φτάσει τόσο γρήγορα να συμβολίζει σήμερα, στην πλειοψηφία της κοινωνίας και κυρίως των νέων, τόσα αρνητικά πράγματα. Αλήθεια, πού είναι η πραγματική ανάληψη ευθύνης, με κόστος και κυρώσεις, γιατί δεν λέγονται τα πράγματα με το όνομά τους, γιατί θριαμβεύει και σήμερα ο παρασκηνιακός παραγοντισμός χωρίς αρχές, πού είναι οι εσωκομματικές δημοκρατικές διαδικασίες, πού η επεξεργασία νέων ιδεών και υγιών σχέσεων μεταξύ κοινωνίας – κράτους – κόμματος; Για μία ακόμη φορά ο πολιτικός χρόνος ταυτίζεται με τον εκλογικό χρόνο και ο ιστορικός χρόνος με τον προσωπικό-κομματικό υπολογιστικό χρόνο. Λυπάμαι γιατί σε μια περίοδο με τέτοια ιστορικότητα, κυριαρχούν οι πολιτικές επιθεωρησιακές σκηνοθεσίες και δεν καταλαβαίνουν ότι όλοι είναι ή γίνονται κομπάρσοι. Δείτε πόσα μορφώματα πολιτικού κιτς θορυβούν επικοινωνιακά. Στον 21ο αιώνα δεν μπορείς να κάνεις πολιτική με το εγχειρίδιο του καλού λαϊκιστή και του «επικοινωνιακού αλχημιστή»».

«Τα της Δικαιοσύνης δεν είναι τωρινά προβλήματα. Στη Γ’ Ελληνική Δημοκρατία δεν υπάρχει διάκριση των εξουσιών ούτε πραγματικά διαφανής διακυβέρνηση. Υπάρχει σύγχυση εξουσιών, που εξυπηρετεί την εκτελεστική εξουσία, για φανερά ή κρυφά, θεμιτά ή αθέμιτα παιχνίδια εξουσίας και συμφερόντων. Και η σημερινή κυβέρνηση συμπεριφέρεται σαν να θέλει διαθέσιμη, έμφοβη και υπαλληλοποιημένη Δικαιοσύνη. Υπάρχουν κυβερνητικά στελέχη που αρέσκονται να φέρονται σαν νεομακιαβελικοί ηγεμονίσκοι. Υπάρχουν, βεβαίως, και στελέχη της Δικαιοσύνης που διαρκώς σκανδαλίζονται να αλλάζουν τη δικαστική τήβεννο με την πορφύρα εξουσίας. Το καταστροφικό σαράκι του δημόσιου βίου, ο θεσμικός, πολιτικός και προσωπικός παραγοντισμός, σαπίζει την κυβέρνηση και τη Δικαιοσύνη, περιφρονεί το περί δικαίου κοινωνικό αίσθημα που θέλει καταφύγιο και στήριγμα ζωής στη συνταγματική νομιμότητα, στη δημοκρατική ισονομία και στη θεσμική διαφάνεια. Δυστυχώς έχουμε καθεστώς ετεροδικίας, επιλεκτικής ασυλίας με ευθύνη της νομοθετικής και κυβερνητικής εξουσίας, που αντιπροσωπεύουν αυτό που η πολιτική θεωρία ορίζει, σήμερα, ως μόρφωμα ημιαποικιοποίησης».