Υπάρχει άραγε ενδεχόμενο η Αθήνα να θέσει βέτο στη Διακήρυξη της Ρώμης για τα 60 χρόνια της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ); Σε ιδιωτικές συνομιλίες τους, στενοί συνεργάτες του Αλέξη Τσίπρα δεν αποκλείουν τίποτα, αλλά η επιστολή του έλληνα Πρωθυπουργού προς τους Ζαν –Κλοντ Γιούνκερ, Ντόναλντ Τουσκ, Τζόζεφ Μούσκατ και Πάολο Τζεντιλόνι μάλλον δείχνει ότι επιδιώκεται, προσεκτικά και διακριτικά, απεμπλοκή από μία «μίνι κρίση».
Άλλωστε, οι δηλώσεις κοινοτικών αξιωματούχων αλλά και του εκπροσώπου της Άνγκελα Μέρκελ, του Στέφεν Ζάιμπερτ, δείχνουν ότι το κλίμα θα γινόταν πολύ βαρύ για την Αθήνα αν ακολουθούσε το πρόσφατο παράδειγμα της Βαρσοβίας. Η Πρωθυπουργός της Πολωνίας Μπεάτα Σίντλο προσπάθησε στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής να εμποδίσει την επανεκλογή του Ντόναλντ Τουσκ στη θέση του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, αλλά απομονώθηκε χαρακτηριστικά.
Οι πληροφορίες του «Βήματος» αναφέρουν ότι στη συνάντηση των sherpas, των στενών συνεργατών των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων την περασμένη Δευτέρα 20 Μαρτίου στις Βρυξέλλες, ο έλληνας συμμετέχων, ο επικεφαλής του Διπλωματικού Γραφείου του Πρωθυπουργού, Βαγγέλης Καλπαδάκης, έθεσε θέμα συμπερίληψης στη Διακήρυξη του περιεχομένου του Άρθρου 151 της Συνθήκης της Λισαβόνας με σκοπό να διασφαλίσει μία αναφορά στο εργασιακό κεκτημένο. Πολλοί συνέδεσαν την κίνηση της Αθήνας με έναν ελιγμό ενώ εξελίσσονται οι διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς και οι εργασιακές σχέσεις έχουν αναδειχθεί σε «αγκάθι». Ωστόσο, δεν έχει υπάρξει επισήμως σύνδεση των δύο ζητημάτων.
Το Άρθρο 151 προβλέπει ότι «η Ένωση και τα κράτη μέλη, έχοντας υπόψη τα θεμελιώδη κοινωνικά δικαιώματα όπως αυτά που ορίζονται στον Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη που υπογράφηκε στο Τορίνο στις 18 Οκτωβρίου 1961, και στον Κοινοτικό Χάρτη των Θεμελιωδών Κοινωνικών Δικαιωμάτων των Εργαζομένων του 1989, έχουν ως στόχο την προώθηση της απασχόλησης, τη βελτίωση των διαβίωσης και εργασίας, ώστε να καταστήσουν δυνατή την εναρμόνισή τους με παράλληλη διατήρηση της προόδου, την κατάλληλη κοινωνική προστασία, τον κοινωνικό διάλογο και την ανάπτυξη των ανθρώπινων πόρων που θα επιτρέψουν ένα υψηλό και διαρκές επίπεδο απασχόλησης και την καταπολέμηση του αποκλεισμού».
«Προς τούτο», προστίθεται, «η Ένωση και τα κράτη μέλη εφαρμόζουν μέτρα στα οποία λαμβάνεται υπόψη η ποικιλομορφία των εθνικών πρακτικών, ιδιαιτέρως στον τομέα των συμβατικών σχέσεων, καθώς και η ανάγκη να διατηρηθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της Ένωσης. Φρονούν ότι η εξέλιξη αυτή θα προκύψει όχι μόνον από τη λειτουργία της εσωτερικής αγοράς, η οποία θα διευκολύνει την εναρμόνιση των κοινωνικών συστημάτων, αλλά και από τις διαδικασίες που θεσπίζουν οι Συνθήκες, και από την προσέγγιση των νομοθετικών, κανονιστικών και διοικητικών διατάξεων».
Σύμφωνα με το προσχέδιο της Διακήρυξης της Ρώμης, μέρη της οποίας διάβασε αποκλειστικά «Το Βήμα», υπάρχει αναφορά στην κοινωνική Ευρώπη και συγκεκριμένα στην παράγραφο 3 της ονομαζόμενης στο κείμενο ως «Ατζέντας της Ρώμης».
Σημειώνεται χαρακτηριστικά ότι οι «27» δεσμεύονται να εργαστούν προς «μία Ένωση η οποία, βασισμένη στη βιώσιμη ανάπτυξη, προωθεί την οικονομική και κοινωνική πρόοδο, καθώς επίσης τη συνοχή και τη σύγκλιση, ενώ διατηρεί την ακεραιότητα της εσωτερικής αγοράς. Μία Ένωση η οποία θα λαμβάνει υπόψη την ποικιλομοφία των εθνικών συστημάτων και τον ρόλο –κλειδί των κοινωνικών εταίρων. Μία Ένωση που προωθεί την ισότητα γυναικών και ανδρών καθώς και ίσες ευκαιρίες για όλους. Μία Ένωση που καταπολεμά την ανεργία, τη διάκριση, τον κοινωνικό αποκλεισμό και τη φτώχεια. Μία Ένωση στην οποία οι νέοι άνθρωποι λαμβάνουν την καλύτερη εκπαίδευση και κατάρτιση και μπορούν να σπουδάσουν και να βρουν δουλειές σε όλη την ήπειρο. Μία Ένωση που προστατεύει την πολιτιστική κληρονομιά και προωθεί την πολιτισμική διαφορετικότητα».
Η Διακήρυξη της Ρώμης είναι σε γενικές γραμμές ένα κείμενο με το οποίο οι «27» αναγνωρίζουν τα επιτεύγματα των 60 ετών της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και προσπαθούν να δουν στο μέλλον –χωρίς αποκλεισμούς. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και στο θέμα της «Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων», η διατύπωση είναι πολύ προσεκτική: «Θα εργαστούμε μαζί, με διαφορετικό βηματισμό και ένταση όπου χρειάζεται, ενώ θα προχωράμε προς την ίδια κατεύθυνση, όπως πράξαμε στο παρελθόν, ευθυγραμμιζόμενοι με τις Συνθήκες και διατηρώντας ανοιχτή την πόρτα σε όσους θέλουν αργότερα να ενταχθούν. Η Ένωσή μας είναι αδιάσπαστη και αδιαίρετη».
Θα αρκέσει όμως η διατύπωση περί «κοινωνικής Ευρώπης» για να αποφευχθεί ένα νέο… «ελληνικό δράμα» στη Ρώμη; Σε λίγες ώρες, θα το μάθουμε…