Είναι ιδιαίτερα σημαντικό, ότι ένας κορυφαίος ευρωπαϊκός θεσμός, το ευρωκοινοβούλιο, προβάλλει για πρώτη φορά συγκροτημένες ενστάσεις για το ρόλο της τρόικας στις χώρες που βρίσκονται σε προγράμματα στήριξης.

Η έκθεση της αρμόδιας επιτροπής που δημιουργήθηκε για να αποτιμήσει το ρόλο των ελεγκτών, αποκτά μεγαλύτερη σημασία γιατί η κριτική αυτή τη φορά, δεν προέρχεται από τις χώρες που υφίστανται τις πιέσεις αλλά από ευρωβουλευτές που προέρχονται από τις δύο μεγαλύτερες ευρωπαϊκές χώρες τη Γερμανία και τη Γαλλία και μάλιστα από διαφορετικές πολιτικές ομάδες.

Αν και αναγνωρίζεται, η τεράστια πίεση που αντιμετώπισε η ευρωζώνη, για να προλάβει μια κατάρρευση του ευρώ, άρα και την επείγουσα ανάγκη για δημιουργία ενός μηχανισμού ελέγχου, υπογραμμίζεται η έλλειψη διαφάνειας στη συγκρότηση του, ενώ ασκείται κριτική και για πολλές από τις επιλογές που έγιναν.

Με πρώτη ότι δεν ελήφθησαν υπόψη οι επιπτώσεις των δημοσιονομικών μέτρων που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, αλλά και στις υπόλοιπες χώρες. Επισημαίνουν ακόμα την μεγάλη αύξηση των εισοδηματικών ανισοτήτων, των τεράστιων επιπτώσεων στην ανεργία, αλλά και τις οδυνηρές παρεμβάσεις στα συστήματα υγείας, καθώς επίσης και το γεγονός ότι, αντί να περιορίσουν την ύφεση, κατάφεραν να την διογκώσουν.

Οι διαπιστώσεις αυτές, μπορεί να προσθέτουν επιχειρήματα για χώρες, όπως η Ελλάδα, που προσπαθούν να διεκδικήσουν κάποιες μεγαλύτερες ανάσες, στη δημοσιονομική τους προσαρμογή, αλλά δυστυχώς είναι αμφίβολο αν θα επηρεάσουν την κυρίαρχη λογική που επικρατεί σήμερα στην Ευρώπη, από τις χώρες που ηγεμονεύουν. Ωστόσο και εν όψει των ευρωεκλογών, αποτελούν μια παρακαταθήκη που μπορεί υπό ορισμένες προϋποθέσεις να οδηγήσουν σε αλλαγή των ευρωπαϊκών ισορροπιών.

Αρκεί βέβαια, να υπάρχει και από την πλευρά των χωρών που θίγονται,όπως είναι η δική μας, ένα συγκροτημένο και συγκεκριμένο σχέδιο διεκδικήσεων που θα στηρίζεται στη μεγαλύτερη δυνατή πολιτική και κοινωνική συναίνεση. Προυπόθεση που δυστυχώς στην Ελλάδα, δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα.