Την πολιτική του πλατφόρμα, ένα πολιτικό δοκίμιο μέσω του οποίου αναλύει τις απόψεις του και δίνει το στίγμα των μελλοντικών σχεδίων του, περιγράφει ο κ. Α. Λοβέρδος στο βιβλίο του «Θέσεις για τη Νέα Ελληνική Ανόρθωση» (εκδόσεις Ινδικτος). Έπειτα από πολύμηνη σιωπή ο κ. Λοβέρδος επιλέγει να παρέμβει στα πολιτικά πράγματα με ένα βιβλίο 119 σελίδων συνδέοντας συνειρμικά το σήμερα με το 1909- η λέξη «Ανόρθωση» είναι συνυφασμένη με την επανάσταση του 1909 στο Γουδή όπου ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος ζητούσε ριζικές μεταρρυθμίσεις για την ανόρθωση της χώρας και κατέληξε στην εμφάνιση του Ελευθέριου Βενιζέλου στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Ενα πρόπλασμα των απόψεων αυτών είχε παρουσιάσει τον περασμένο Φεβρουάριο ο τότε υπουργός Υγείας σε κοινή εμφάνιση του με τον κ. Ευ. Βενιζέλο, λίγο πριν την αλλαγή ηγεσίας στο ΠαΣοΚ . Από τότε όμως κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, οι δύο φίλοι και σύμμαχοι φαίνεται ότι τραβούν πλέον διαφορετικούς δρόμους και ο κ. Λοβέρδος στον πρόλογο του βιβλίου μολονότι διευκρινίζει ότι δεν πρόκειται για πρόταση προγράμματος πολιτικού κόμματος, προσθέτει: «Η αναμονή μου λαμβάνει τέλος. Σε ο,τι αφορά τις προθέσεις μου, η έκδοση των θέσεων για τη Νέα Ελληνική Ανόρθωση συνιστά πολιτική ενέργεια. Θα αγωνιστώ για να καταρτιστεί, επιτέλους, και να εφαρμοστεί το εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση και επιστροφής στο δρόμο της ευημερίας και αξιοπιστίας. Η πίστη μου σε αυτό που επιχειρώ είναι ακλόνητη!».
Ο πρώην υπουργός αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο ίδρυσης νέου κόμματος. «Στην Ελλάδα υπάρχει ανάγκη για ένα συμμετοχικό, ευρωπαϊκό, μεταρρυθμιστικό, ριζοσπαστικό, σοσιαλδημοκρατικό πολιτικό υποκείμενο. Δεν έχει σημασία αν ο αυτός ο χώρος, αυτή η παράταξη θα προκύψει από την μετεξέλιξη υπάρχοντος κόμματος, ή τη συγχώνευση, ή την εκλογική συμπόρευση υφιστάμενων σχηματισμών, ή ακόμη και από την ίδρυση ενός νέου κόμματος που θα συσπειρώνει τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής σοσιαλδημοκρατίας», σημειώνει.
Αναφέρει επίσης πώς θα πρέπει να λειτουργεί το κόμμα αυτό, συμπλέοντας με τις απόψεις του κ. Γ. Φλωρίδη, ο οποίος σε πολλές δημόσιες παρεμβάσεις του θέτει το θέμα της έλλειψης εσωτερικής δημοκρατίας στα κόμματα. Ο κ. Λοβέρδος περιγράφει ένα κόμμα με κατοχυρωμένη την εκπροσώπηση των τάσεων και με σταθερό αριθμό μελών στα όργανα μέσα από ψηφοφορίες. «Η λογική των οργάνων-φυσαρμονικών, που κατήργησε την αξία της συμμετοχής κι όπως είδαμε στο ΠαΣ0Κ μετέτρεψε π.χ. το Εθνικό Συμβούλιο σε μη αποφασίζον σώμα, περνούν οριστικά στο παρελθόν», αναφέρει ρίχνοντας διπλό «καρφί» στον κ. Γ. Παπανδρέου, που τοποθετούσε σε καίριες θέσεις τους …«κηπουρούς» του, αλλά και στον κ. Ευ. Βενιζέλο, ο οποίος κατάργησε τα όργανα του ΠαΣοΚ και κατηγορείται από μερίδα στελεχών του κόμματος ότι λειτουργεί εκτός καταστατικού.
Κατά την άποχη του πρώην υπουργού, η Ελλάδα χρειάζεται «ένα κινηματία Πρωθυπουργό, 8-10 πολύ δυναμικούς υπουργούς και 30-40 δυναμικά στελέχη στον κρατικό μηχανισμό που μπορούν να φέρουν την άνοιξη που περιμένουμε».
Κρίσιμη παράμετρο όμως θεωρεί και την ύπαρξη ενός Εθνικού Σχεδίου για την έξοδο από την κρίση. Μάλιστα προχωρεί και στην πρόβλεψη ότι αν δεν καταρτιστεί αυτό το Εθνικό Σχέδιο ενδεχομένως να αποδειχθεί η αιτία της αποτυχίας της τρικομματικής κυβέρνησης .
Στο βιβλίο δεν υπάρχει καμία αναφορά στα εσωτερικά του ΠαΣοΚ παρά μόνο μια θετική μνεία στον κ. Βενιζέλο για την επιτυχημένη έκβαση του PSI.
Αντιθέτως, προχωρά σε αποτίμηση των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου. Για την πρώτη γράφει: «Η κυβέρνηση Παπανδρέου, αν δεν υπήρχε η κρίση, θα ήταν μία από τι καλύτερες κυβερνήσεις στην Ε.Ε γι αυτή την περίοδο. Υπό τις συνθήκες, όμως, κρίσης δημοσίου χρέους και ανταγωνιστικότητας υπήρξε κατώτερη των μεγάλων αναγκών. Ελπίζω βέβαια, να μην αποδειχθεί κάτι που σήμερα φαίνεται ως πιθανό: πως δηλαδή δεν αποκλείεται να αναδειχθεί η καλύτερη έως σήμερα ελληνική κυβέρνηση την περίοδο της κρίσης». Ωστόσο, χαρακτηρίζει «δημαγωγική» την αντιπολιτευτική πρακτική του ΠαΣοΚ πριν από το 2009 και «καταστροφική» την πρόταση για το δημοψήφισμα.
