Υπάρχουν στιγμές που είναι απίστευτες, ακόμη και όταν τις βιώνεις. Αυτό συνέβη χθες το βράδυ. Είχα ζητήσει να συνομιλήσω με τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη για τις ανάγκες του πολιτικού ρεπορτάζ. Ο κ. Χρυσοχοΐδης μου τηλεφώνησε στις 20.09 μ.μ. από σταθερό τηλέφωνο. Ο υπουργός δεν έκρυψε την ανησυχία του για τα πολλά μέτωπα που είχε να αντιμετωπίσει στα θέματα της ασφάλειας, άλλα γνωστά και άλλα απόρρητα. Ωστόσο η συνομιλία δεν έμελλε να διαρκέσει πολύ. Ξαφνικά ακούστηκε ένας υπόκωφος θόρυβος στο βάθος και ένας ήχος συναγερμού, σαν τις σειρήνες που ειδοποιούν για πυρκαγιά στο κτίριο. Ταυτόχρονα πολλές φωνές μπερδεμένες, ένα βουητό που δυνάμωνε, αλλά χωρίς ίχνη πανικού ακόμη από το παραλυτικό πρώτο σοκ. Ο κ. Χρυσοχοΐδης δεν αποτελείωσε τη φράση του, το σάστισμα του ανθρώπου μπροστά στο αδιανόητο, και έπειτα από δευτερόλεπτα το τηλέφωνο νέκρωσε. Κατάλαβα ότι κάτι είχε συμβεί. Αλλά ούτε που υποψιάστηκα ότι μπορεί να είχε εκραγεί βόμβα στο αυστηρά φυλασσόμενο γραφείο του υπουργού Προστασίας του Πολίτη.
Ούτε που σκέφτηκα ότι μπορεί να είχε ισοπεδωθεί ένα γραφείο και είχε σκοτωθεί ένας ανυποψίαστος αστυνομικός. Μέχρι που οι τηλεοράσεις διέκοψαν το πρόγραμμά τους για τα έκτακτα δελτία…
